Vorige week liet de zon zich zien
en bracht prachtige temperaturen met zich mee. Rokjesdag buiten, hier binnen
jurkjesdag. Ilva dook haar lades in en kleurtjes aan.
Het viel me al op dat die leuke jurkjes ineens allemaal wat kort aandeden. Een
snelle maat-check bracht bevestiging: wat is ze gegroeid!
Nu het ineens weer even terugvalt in koude, ben ik nog even veilig. Er is tijd
om eens wat nieuws aan te schaffen, maar vooral: tijd om de oude voorraad eens
goed door te ploegen. De belofte is dat na het uitruimen wiefke zelf mag helpen
met iets nieuws uitkiezen. En dus brengt Ilva met een vette glimlach de inhoud
van al haar lades naar het groooote bed zodat we samen kunnen gaan sorteren.
Het is nogal een klus. Katjes komen helpen, storen zich niet aan kreten over ‘schone
was’ en ‘nagels eruit’, maar Ilva werkt onverstoord verder. Ze weet waar ze het
voor doet! Ik trek vervolgens ook de zomerplank leeg, want ik ben liever nu
direct goed voorbereid.
Hoppa! Nog een stapel op het bed.
Wiefke heeft zich intussen geëxcuseerd. Er moet nu even gespeeld worden. Katjes
willen nog wel even blijven helpen -GA NU SODEJU MET DIE NAGELS UIT DIE TRUI!-
en knuffelen met alle winterzacht terwijl ik zomer doorspit.
Ik zie dubbele jurkjes voorbij komen.
Heel veel glitter.
En slik.
Och jezus...dit is em.
Dit is de stapel uit de noodkoffer die twee jaar lang klaar heeft gestaan voor ’t
geval dat.
Dit zijn de korte-mouw jurkjes omdat lang niet mocht in het ziekenhuis.
Dubbele omdat ze haar lievelingsjurkjes niet wilde missen in quarantaine.
Bizarre verzameling destijds iets te grote jurken waar ze nog twee jaar lang
plezier van heeft gehad.
Zonnelucht die langzaam steriel verdreef.
Maar nu grijpt het me naar de keel.
Wat onverwachts.
Ik maar denken dat het uitpakken van de noodkoffer vorig jaar HET moment was
waarop ik los kon laten.
Blijkbaar niet.
Ik moet hier iets mee.
Dit kan niet zomaar weg.
Ik kan het ook niet zomaar bewaren.
Het zijn simpele jurkjes uit een
gecompliceerde tijd. Nee, deze jurkjes moeten iemand anders blij gaan maken. Ze
hebben ons wiefke zo goed overeind gehouden!
Ilva weet het wel: “Ze moeten naar Feetje, mam.”
Feetje, dochtertje van mijn numerieke zielsverwant. Ilva heeft iets met dat
meiske en dat meiske heeft wel iets met de smaak van onze dame.
Prima. Ik neem contact op met mams en ja! De maat is okay! Graag sturen!
Tevreden zoek ik beneden dozen uit.
Dit levert ruimte op in lades, hoofd en hart.
Eenmaal klaar ga ik tevreden achter de computer zitten om met Ilva iets nieuws
uit te zoeken.
Er valt een last van mijn
schouders.
Dag juk.
Het is jurkjesdag.
