Kuren

Kuren.

Het woord betekende voor mij altijd: veel frisse lucht, gezond eten, genoeg rust en beweging en iets met een sanatorium in Limburg waar ik een kinderboek over las toen ik klein was. In dat sanatorium werden veel kinderen genezen van TBC, maar ze redden het niet allemaal.

Gegarandeerde tranentrekker, vooral omdat het een waargebeurd verhaal was, geschreven door de hoofdrolspeelster zelf (Irmgard Smits).

Nu heb ik een heel andere associatie met kuren. Niet langer betekent het fris en gezond, maar eerder afbraak en ellende.

Chemokuren.

Het is een vreemd dubbele gedachte dat ik ergens 'hoopte' dat Ilva die kuren nog een jaar extra zou ondergaan, want dan had ze simpelweg in de reguliere risicogroep gezeten. Nu er een stamceltransplantatie aan komt, zijn die extra kuren niet nodig en da's ergens stiekem ook wel weer een fijn gevoel.

Dubbel fijn gevoel dat er niet nog een extra hoofdstuk van 6 weken chemo aan vast hoeft worden geplakt, want vandaag hoorden we dat de blasten-telling laag genoeg is om voor de transplantatie in aanmerking te komen!

We weten nog niet of de telling daadwerkelijk negatief is, dat er dus niets meer te meten is met de huidige apparatuur. Daar krijgen we dinsdag mogelijk meer informatie over. Maar 'laag genoeg' is op dit moment voldoende voor ons.

Het betekent klaarstomen voor de volgende stap.

Een hele enge, maar wel noodzakelijke.

Nog een week of vier om dit chemohoofdstuk af te ronden en dan gaan we de isolatieperiode in. Septober, oktember, we zullen zien wanneer dit precies valt

Zouden we dit jaar dan toch feestelijk kunnen afronden?

Vandaag vieren we in elk geval

Dat hoe dichter bij negatief

Heel positief is.