In mijn laatje bij mijn stoel
ligt een sleutelhanger met een foto waarop ik op ietwat minder lieftallige
wijze een collega 'omhels'. Deze foto is gemaakt in de Efteling gedurende één
van onze schoolreisjes in de periode dat we beiden voor groep 7 stonden. Ik was
nog niet op de hoogte van deze specifieke attractie en zij haalde me over,
mededelend dat ik het ongetwijfeld nooit meer zou vergeten!
De attractie was Carnaval Festival.
De attractie was Carnaval Festival.
En het liedje ben ik inderdaad
nooit meer vergeten.
Laten we het erop houden dat we
elkaar in de jaren daaropvolgend regelmatig liefdevol hebben getracht op de
kast te krijgen. Een rode draad door onze samenwerking, een heerlijke traditie
tot groot vermaak van onze leerlingen die er maar wat graag aan meewerkten.
Afgelopen week ben ik eindelijk
weer teruggeweest in de Efteling, met grote dank aan Villa Pardoes die ons
uitnodigde om even te komen ontspannen. Als buren van dit themapark werden we
uiteraard voorzien van vrije toegang en zo hebben we rustig de tijd gehad onze
trollen onder te dompelen in de visuele weergave van de vele sprookjes die ze
kennen uit de boekjes.
Hun eerste Eftelvaring.
Overweldigend, de eerste dag, met
een uitgebreide wandeling door het sprookjesbos ('Mam, op school zeggen ze dat
het sprookjesbos niet bestaat, maar nu ben ik er! Dus het bestaat!') en een
aantal betoverende ritjes.
De dagen daarna veelal gevuld met
herhalende toverritjes met Ilva omdat het Thorben regelmatig even teveel werd.
Niet helemaal eerlijk: onze troela was voorzien van rolstoel en trol moest het
maar rooien op zijn eigen benen!
Maar toch.
Zaligheid.
Zelfs het weer leek wel betoverd,
een minizomer temidden van de winter.
Alle loze momentjes gevuld met
spel tussen alle kinderen van de overige huisjes in de villa. Impromtpu
vriendschappen, nieuwe spelregels en een hele hoop warme wafels met slagroom.
Op het moment dat de trollen de
Carnaval-rit ontdekten, heb ik toch maar een foto gemaakt en naar voornoemde
collega gestuurd, wetende dat ze in haar vuistje zou lachen en ik het nog wel
terug zou horen...even het lijntje weer uitgooien.
Eenmaal thuis weer terug in het
stramien: Ilva controles in het ziekenhuis. Met alle mooie dagen bleef er niet
zoveel tijd over om ons zorgen te maken (uiteraard het doel van Villa Pardoes),
maar de feiten liegen er niet om: ineens een krankzinnig droge huid, gepaard met
eczeem en kriebels, aanhoudende net-niet koorts, een eigenwijze oorontsteking
die haar vijf dagen liet roepen om doekjes voor haar lekoor, natte poep en een vervelend koppige hoest.
En de succesvolle rit naar huis,
gevolgd door een spectaculaire overgeefsessie omdat ze eigenlijk toch wel
wagenziek was geworden.
Laten we zeggen dat we de
telefonische hulpdienst van het Prinses Maxima Centrum goed benut hebben.
Hoe dan ook, nu weer even de
volledige APK: uit haar bloedbeeld blijkt dat ons wiefke inderdaad een infectie
ergens onder de leden heeft. De gok is dat het op haar longen zit, aangezien de
hoest weer erger wordt. De huidproblemen mogen toegeschreven worden aan het
stoppen van de immuunonderdrukker en de darmpjes...tsja...daar zijn zoveel
redenen voor te bedenken, inclusief het eerdere kuurtje dat ze op vakantie
kreeg. Gezien de frequentie, gecombineerd met het bloedbeeld en de overige
zaken, lijkt het de arts sterk dat dit transplantatieziekte is. Eerder denkt ze
aan het resultaat van koortserig, kuurtjes en malaise.
Appelig, vond ze Ilva eruit zien.
Prachtig woord.
Appelig.
Maar ja, met dit alles verliest
het wolfje wel gewicht en energie, dus ze blijft nog even aan de sonde. Ietwat
teleurgesteld dat ze het lijntje nog niet kwijtraakt, snapt ze gelukkig wel dat
dat het medicijn innemen en bijvoeden aanzienlijk makkelijker maakt.
Volgende week mag ze op herhaling
bij de dok in de grote hoop dat haar temperatuur dan eindelijk gestabiliseerd
is en de overige klachten aan het afnemen zijn. Mocht ze dan ook weer durven
eten, dan gaat het snoertje er heel snel uit. Des te groter de kans dat ze dan
namelijk ook weer meer gaat eten: geen te gemakkelijke achterdeur meer voor
haar of voor ons!
Intussen kan ik op school geen
stap meer doen of ik hoor het irritante Carnaval-deuntje achter mijn rug. Draai
ik me om, dan staat daar mijn oh-zo onschuldige collega met een stevige grijns
op haar gezicht.
Dat maakt me blij.
Ondanks de infectiedreiging
voelen we wel dat Ilva nog steeds vooruit gaat en daarmee komt ruimte voor
gekkigheid op het werk.
Gekkigheid die liefdevol afleidt
van de zenuwen die zo graag gieren op de doktersdinsdagen.
Malligheid waar ik mijn collega dankbaar voor ben.
Malligheid waar ik mijn collega dankbaar voor ben.
En die ze dubbel en dwars gaat
terugkrijgen.
Want we zitten nu eenmaal op één
lijn.
En die trekken we er
voorlopig nog niet uit!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten