Tunnelvisie

Ilva kruipt al jaren door een tunneltje.
Het speeltunneltje in onze speeltuin.

Daar maak ik ieder jaar een foto van, soms twee keer per jaar als ze veel verandert.

Nu kruipt ze door een hele andere tunnel, de blik stoer gericht op volledig herstel aan de andere kant. Wij doen met haar mee, hoewel ons gevoel wat meer weg heeft van een slap koord, pluutje in de ene hand, troela in de andere; ogen strak vooruit gericht op het platform aan 't einde van dit tweejarige koord.

Dat het twee jaar gaat worden en geen drie staat nu vrijwel vast: uit het genetisch onderzoek is vooralsnog geen afwijking gekomen. Natuurlijk staat ons nog een meetpunt te wachten met een nog nauwkeuriger microscoop, maar we schijnen toch wel in die grote middengroep te vallen.

Het zijn voorzichtige termen want er is nooit volledige zekerheid. De arts heeft het in elk geval over nu  'gewoon' het pad bewandelen.

'Gewoon'  wint ineens aan belang in ons woordenboek. Wat een vertrouwen kan zo'n woord uitdragen.

Thuis proberen we zo goed mogelijk om de onzekere ziekenhuisafspraken heen te werken. We bereiden Ilva voor op de mogelijkheid, maar leggen altijd uit dat haar bloed mogelijk even te zwak is om de behandeling te ondergaan. Na iedere afspraak werken we weer toe naar de volgende. Tunnelvisie is normaliter niet aan te raden, maar in dit geval is het noodzakelijk: vooral niet nadenken over volgende maand of volgend jaar; vooral niet stilstaan bij iets anders dan een vrolijk, energiek wiefke. Het is de enige manier om te overleven en om plezier te beleven aan de goede dagen.

Deze vernauwing in ons bewustzijn maakt het wel lastig om met andere zaken bezig te zijn. Mensen begrijpen gelukkig dat alle afspraken zeer onder voorbehoud gepland worden, maar andere zaken dienen toch echt zo snel mogelijk geregeld te worden.

Neem nu onze huisvesting.

Een week na Ilva's diagnose viel de brief op de mat: of we asjeblieft voor maart 2019 het pand willen verlaten. Ze gaan nu echt slopen.

Na al die jaren uitstel en onzekerheid besluiten ze nu dan toch hun plannen waar te maken.

Briljante timing.

Not.

Maar goed, zoals dat wel vaker gaat in ons leven, gebeurt er altijd net iets in tijden van grote nood waardoor we weer vooruit kunnen en zo ook nu: het volledige verhaal volgt nog wel, maar het lijkt erop dat we een ander huisje gevonden hebben.

In de buurt.

Met een tuintje.

We raken het vangnet van de trollenschool dus niet kwijt.

Met een tuintje.

Had ik al gezegd dat er een tuintje bij hoort?

Uiteraard betekent dit aanzienlijk meer geregel en stress in een tijd waarin we dat niet nodig hebben. Toch voelt dit als een welkom terrasje tijdens deze zware reis. Er gaat even iets goed, iets wat ons de rest van dit jaar veel zenuwen scheelt.

Het geeft ruimte, fysiek en mentaal.

Ilva kruipt haar tunneltje weer uit en grijnst. Die blijft nooit lang op een donkere plek zitten. Ze houdt teveel van leven.

Wij volgen in haar voetstappen.

Dat pluutje hebben we helemaal niet nodig.

Onze troela heeft haar balans al gevonden.