Sloop

Meerdere realiteiten raken elkaar dezer dagen. Naast ons zijn nieuwe mensen komen wonen. Een joviale man die zich direct voorstelt. Tegelijkertijd komt een oudere dame van wat huizen verderop even buurten. Ze moet altijd zo grinniken om onze trollen. We houden elkaar op de hoogte van de verhuisplannen. Mevrouw weet al van Ilva's traject en baalt heel hard van haar verloren krulletjes. Tegelijkertijd zie ik haar gezicht weer oplichten als de trollen giechelend achter elkaar aanrennen om mij heen terwijl ik de buurman te woord sta.

Ja, hij weet dat de boel over een jaar plat gaat, maar het is daarbinnen zo afgeleefd dat hij er toch wel iets aan wil doen.

Opknappen en afronden tegelijkertijd.

Ik herken het.

Hier binnen leg ik een paaskleed op de tafel en proberen we de paastakken overeind te houden temidden van het kattengeweld. Tegelijkertijd bladdert het behang er na twintig jaar wel zo'n beetje vanaf en doet ons tapijt een goede impressie van zeil. We kijken verheugd rond naar nieuwe kasten en banken terwijl het laatste restje waardigheid uit onze banken gesprongen wordt door Thorben die eindelijk zijn ledematen een beetje ontdekt heeft. Tussen de ziekenhuisbezoeken door kijk ik alvast naar nieuwe zomerjurkjes voor de dagen dat Ilva weer naar school mag.

Buiten schijnt eindelijk de zon.

Dreigende sloop en naderende lente.

We zijn ons bewust van de sloop in Ilva's lijfje.

We zien het na elke kuur en toch moeten we het ons iedere keer weer opnieuw bewust maken. Ze is namelijk zo verdomde vrolijk en energiek dat het niet strookt met de buien die ineens op komen zetten en waarbij de wanhoop ons nabij is.

Eergisteren zo super gedaan in het ziekenhuis, gisteren een prachtig begin met badderen, winkelen en zelfs nog uitgebreid naar de speeltuin.

Dan ineens niet meer willen eten.

En al helemaal geen pillen.

We soebatten. Ilva, het moet nu eenmaal. We snappen dat het niet leuk is, we snappen dat je er gierend gek van wordt, maar gisteren kon je het ook zo goed in het ziekenhuis. Laten we dat vandaag weer doen. Samen kunnen we alles.

Nee.

En nee is heel erg nee.

Zo stralend haar lach, zo overtuigd haar nee.

Tranen, chanteren, overhalen, boos, verdrietig, meegaand, geduld, verloren.

Intussen niet meer alleen tranen bij haar.

Thorben zit er een beetje verloren bij. We proberen hem tussendoor te knuffelen, maar de sloop slaat toe. We kunnen niet meer.

Thorben in de armen.

Ilva naar bed.
Ze is te moe.

We hebben haar vreselijk overschat en zijn alweer vergeten dat ze nog maar een dag geleden een stevige kuur voor de kiezen heeft gehad.

Die pillen gaan er niet in bij een moe meiske.

Binnen een minuut is ze in slaap en probeer ik met een steen in de maag nog gezellig te doen met beer. Hij voelt em. Hij snapt het, maar begrijpt het ook weer niet. Ik ben blij dat hij lekker aan de gang kan met zijn nieuwe speelgoed en dat we even de tijd hebben om echt met hem bezig te zijn.

Maar die steen in mijn maag.

Kleine troel is gaan slapen met een onafgeronde situatie.

Ik denk erover het van me af te schrijven, maar ik kan het nog niet. Ik moet weten of er uitzicht is voordat ik het op papier krijg. Ik moet weten of we nu richting sonde gaan of dat we gewoon totaal gebrek aan inzicht hebben getoond.

Uren lang hoop ik dat ze nog wakker wordt voor een plasje en misschien over te halen is tot een pilletje.

Ze ronkt gewoon door.

Uiteindelijk ga ook ik naar bed en kruip maar naast haar. Ik moet haar laten weten dat de liefde aanwezig is, wat de situatie ook is. Ze draait wat in mijn armen en dan klinkt haar stemmetje: 'Mammie? Ik hou van jou.'

De steen smelt.

Ik kan weer ademen.

We kletsen en giechelen nog wat. We spreken af hoe we het gaan doen met de pilletjes. Ze herinnert zich weer hoe goed ze het in het ziekenhuis deed en dat wil ze thuis ook wel weer proberen.

Zondagochtend mag ik uitslapen. Als ik beneden kom, zijn de pillen nog niet naar binnen. Wel bijna een hele pannenkoek en aardig wat yoghurt.

Ze eet weer!

David heeft haar uitgelegd hoe ook zijn smaakpapillen veranderden tijdens de medicijnen, dat smaak weer terugkomt, dat we haar graag op kracht willen houden omdat we haar niet kwijt willen.

En daarna heeft hij haar stomweg gevoerd totdat haar maagje aanging.

Slimme man.

Mijn man.

Pillen doen haar toch nog even twijfelen. Zodra ik besluit de dosis te verdelen, wordt ze ineens weer gelukkig en slikt braaf de eerste portie en een uurtje later de tweede. We gaan voor een stickerkaart, zodat ze ook echt kan zien hoe ontzettend knap ze bezig is.

Nog even geen sonde.

Gewoon onthouden dat ze de dag na een kuur veel eerder instort.

De sloopwerkzaamheden in haar lijfje gaan nog even door, maar we kunnen alvast bouwen.

Aan huis en haard.

Aan hart en ziel.