Stapje voor stapje

Er wordt aangeklopt. Een lieve medemoeder staat voor de deur om Thorben mee naar school te nemen. Ik schuifel naar de deur en doe alvast open. "Hm, jij gaat zo zeker weer plat?" Merkt ze op. "Kan de pijn in je gezicht zien."
En ik maar denken dat ik vriendelijk glimlachte.
Ze heeft gelijk: ongetwijfeld door de tilellende tijdens de verhuis en de ziekenhuisverblijven met de constante stress er overheen heeft mijn rug besloten om iets pijnlijks te doen. Wat het precies is, is niet duidelijk. 'Een vreemde ruimte tussen de onderste twee lendenwervels, typerend voor te zwaar of teveel tillen' vertelt de dokter me en stuurt me de gegevens toe zodat ik daarmee naar een bewegingsexpert kan, want naast pijnstilling en adequate manipulatie kunnen ze verder niet zoveel.

Ach, het is beter dan verzakte wervels of hernia's.

Het gaat dus wel weer over, maar ik moet weer even geduld hebben.

En hopen dat we geen noodsituaties tegenkomen.

Intussen zet Ilva ook weer stapjes: vandaag wordt de Hickmann verwijderd. Dat betekent dat ze alleen de PAC behoudt voor het aanprikken in verband met bloedonderzoek. Het aanprikken vindt ze vreselijk, maar dat er twee loshangende draden uit haar lijf verdwijnen, heeft zo zijn voordelen: dan kan ze weer onbezorgd in bad!
Het bloedonderzoek vandaag laat zien dat haar trombocyten een tikje gestegen zijn.
Niet gedaald.

Gestegen ten opzichte van vorige week, terwijl de laatste transfusie van 11 dagen geleden dateert!

Het zijn maar een paar puntjes, van 9 naar 13(normale waarde boven de 150), maar het pure feit dat er geen daling is, doet mij hopen dat de ergste bloedneuzen voorbij zijn.
Daar hoop ik heel, heel hard op.

Die lage trombo's zijn de oorzaak van vele, nachtelijke paniekritten nar het ziekenhuis met een verkrampende hand rond haar neus, van het moeten laten schieten van vele spelletjes en speelmomenten, want het blauwe-plekkengevaar is reëel en levensbedreigend. Dat een speeltuin dan ineens van onbezorgd naar potentieel ziekenhuisbezoek schiet, doet weinig voor onze gemoedsrust, hoewel we ons wiefke er toch zoveel mogelijk naar toe laten gaan.

Een kleine stijging dus.

Een stapje vooruit in de wederopbouw.

Hoe typerend dan ook dat Ilva momenteel gefascineerd lijkt door het knutselen en tekenen van huizen.
Een huis staat vaak symbool voor ons eigen lijf of mentale welzijn. In het ziekenhuis tekent ze ons nieuwe huis, de stevige regen buiten op het dak terwijl wij met zijn allen veilig droog staan. Boom en zon zijn toegevoegd door de pedagogisch medewerker op Ilva's verzoek.
Ondanks het noodweer heeft ze vertrouwen, onze dame.
Vertrouwen in haar lijf, vertrouwen in ons samen.

Die komt er wel.