Incasseren

"Maar mama, jij moet met me mee!"

Niets ten nadele van haar geliefde vader, zodra er nieuwe dingen in het spel zijn, heeft ons wiefke me er graag bij. Mijn rug is echter niet in staat haar te tillen en met een ingreep of twee waarna ze zich niet fijn zal voelen, zal tillen de hoofdmoot zijn. Ik leg het nog eens uit, vertel dat ik zielsveel van haar houd en dat ik er morgen ben voor- en na het doktersdutje.

Ik krijg een megagrote knuffel. "Dag, mama! Dag, Thorben!" Ineens stuitert ze de stoep op, zenuwen verstopt in hyper. Giechelend kruipt ze op papa's schoot in de taxi. Thorben mag van zijn juf wat later op school komen en wuift het tweetal samen met mij uit.

Ze heeft al zo'n hoop te incasseren, het minste wat we kunnen doen, is de overgangen zo vloeiend mogelijk laten verlopen. En dus praten we de afgelopen dagen iedere dag over een onderdeeltje van het komende traject. Ze snapt dat er mondkapjes op gaan en geniet van het feit dat zij dat in de isolatie niet hoeft. Ze weet dat er behalve een nieuw aanprikpunt ook een goed stukje van haar wordt 'gered' van de sterke medicijnen en dat de dokters dat goed gaan bewaren voor later, voor als ze aan kinderen denkt. Wiefke begrijpt ook dat dit verblijf wel zo lang gaat duren als de hele zomervakantie die we net achter de rug hebben.

Er wordt een hoop geknikt en herhaald wanneer we controleren of ze het begrepen heeft. Wat ze in ieder geval heel goed onthouden heeft, is dat ik bij haar ben op haar verjaardag en dat de meeste mensen die in de gelegenheid zijn om te feliciteren achter glas zullen moeten blijven. Dat er zeker cadeautjes zullen zijn; slingers en ballonnen.
Want dat heb ik gecontroleerd: dat mag in de isoleer!

Op die manier wordt het niet zozeer aftellen tot ze weer naar huis mag, maar aftellen naar haar verjaardag en dat maakt het geheel weer een stuk behapbaarder.

Ook Thorben krijgt een hoop voor de kiezen. Waar hij gewoon lekker gezond ruzie zou moeten kunnen maken met zijn zus, is het constant 'voorzichtig, denk aan de blauwe plekken, rustig, geen schrikspelletjes, niet stoeien'.
Vriendjes mogen maar met mondjesmaat naar binnen en regelmatig wordt de pas gezet door Ilva, hetgeen hem belemmert in zijn mogelijkheden.
Wat is daar nou aan voor een gezonde knul?

Onze verhuizing naar dit nieuwe straatje is in vele opzichten zeer gezond voor hem. Zijn buurvriend is van dezelfde leeftijd en samen maken ze de straat onveilig.

Gierend van pret op de fiets, hazelnootjes rapend, elventuintjes creërend en lekker vechtspelletjes doend met zwaardjes en pistolen.

Heerlijk.

Tijdens de hele voorbereiding van dit lange traject hebben we ook Thorben uitgelegd dat we het heel fijn zouden vinden als ze samen nog even lekker lol hebben voordat ze elkaar heel lang niet kunnen zien. Als rechtgeaard kortetermijndenker heeft hij daar veel moeite mee: veel liever wil hij nou eindelijk eens alleen met Vriend spelen zodat hij niet steeds rekening hoeft te houden met Ilva.

Oh mannetje, ik snap je zo goed.
Ik herinner me de spelletjesavonden thuis en het moment dat mijn jongste broer mee mocht gaan doen, ook al snapte hij de spelregels nog niet helemaal. Het irriteerde me mateloos dat het spel daardoor werd opgehouden, maar moeder hield voet bij stuk: hij zou meedoen, of ik het nou leuk vond of niet.

Dat stukje had ik dus iets minder sterk willen laten aankomen bij onze trol.

Helaas besloot het universum even anders.
En ben ik in dezelfde valkuil gevallen: Ilva moest van mij meedoen, want zodadelijk zou ze dat heel lang niet kunnen.

Ons mannetje zucht en steunt, maar Ilva mag toch maar wel meedoen.
Hij plukt zelfs bloempjes voor haar en laat haar de elventuin bepalen.
Dat beertje is ongelooflijk.

Daags voor de Grote Ziekenhuisgang viert een geliefd stel hun huwelijk. Het terrein komt ons bekend voor: we zijn er zelf 16 jaar geleden getrouwd. Aangezien de koffer al gepakt is en Ilva al voorbereid, kan ik even langswippen voor de broodnodige felicitaties. Als mijn telefoon doorgeeft dat wiefkes temperatuur ineens stijgt, krijg ik het toch te kwaad en vertrek weer snel naar huis, waar een paar uur later de temperatuur weer heel normaal doet.

Vandaag blijkt ook waar de piek ineens vandaan kwam: haar Hb is weer eens onder het juiste niveau gezakt.

Hier en daar krijgen David en ik nogal eens de vraag hoe het eigenlijk met ons huwelijk staat na al die jaren en in deze crisis. Gelukkig werken we enorm goed samen als team en doet het af en toe vermoeide gesnauw niets af aan de liefde die nog steeds tuimelt.

Ja, we hebben wat te incasseren samen, maar ook alleen: de komende zes-of-meer weken zullen we elkaar immers nauwelijks kunnen vasthouden. We gaan de ziekenhuisdiensten afwisselen zodat beide trollen hun deel van de ouders krijgen. Tot gisteren durf ik eigenlijk niet de tijd te nemen om er even bij stil te staan wat dat betekent voor ons.
Da's een verdomd lange tijd in een half-leeg bed.
Weer even slikken.
En doorgaan.

Daafje kan er de lol van inzien en appt me:

"En? Hoe gaat het met jullie huwelijk?"

"Hmm nou, gaat wel."

"En de communicatie daarin?"

"Jaa, nou best soepel hoor. Door de whatsapp web dan."

Mijn redder in nood.

We kunnen dit.
Gewoon even een LAT-relatie onderhouden.

En dan lekker samen de knusse dagen door.

Want wij zijn niet zo bang voor donker en koud.
Dat geeft alleen maar een beter excuus voor een kaarsje en een deken.
En heel veel knuffels.