Overgangen

Al een week of twee ruikt het ineens anders tussen de bomen. Met een koude nacht achter de rug dringt het zelfs door in huis, inclusief wat verstekelspinnen:  de overgang naar de herfst is begonnen.
 

De overgang naar het Vlootje is ook definitief nu we gisteren de sleutels van het oude huis hebben ingeleverd. Inspectie gaf aan dat de kans groot is dat er zelfs geen antikrakers meer komen wonen: het kost ze teveel om de electriciteit te laten controleren. Waarschijnlijk wordt het dus voorlopig opslag tot de sloop.
Ach, arm huis.
Toch lichtelijk roemloos ten onder.
We hebben de huisgeesten uitgenodigd om vooral te komen buurten als ze daar behoefte aan hebben, mits dat geen ruzie oplevert met ons nieuwe stekje.

Na het sleutelmoment ook weer een Groot Gesprek.

De gynacoloog kwam langs met de pro's en de cons van eventuele toekomstplannen.

Een vreemd gesprek.

We hebben goed opgeleg bij onze biologielessen: we weten dat als Ilva's vruchtbaarheid gereduceerd wordt er ook een enorme kans is dat ze vervroegd in de overgang raakt of zelfs nooit de hormoonaanmaak zal meemaken. Om dat uitgesproken te horen, is toch weer even wat heftiger.
Uiteraard is niets zeker. Ze weten simpelweg niet hoe elk lijfje reageert. Het kan zomaar zijn dat ze de puberteit nog ingaat en pas later de overgang bereikt. Misschien scheelt het zelfs maar een paar jaar, maar ja, die curve hangt af van het aantal eicellen dat deze behandeling overleeft.
Hoe minder cellen, hoe minder jaren tot de overgang.

Tsja.
Even slikken.

Overgangsproblematiek kan opgevangen worden door medicatie dezer dagen, maar leuk is anders.

Ineens gaat het weer over veel meer dan overleven en ooit nog kinderen krijgen. Ineens gaat het over kwaliteit van leven.

Blijkbaar is die kwaliteit goed genoeg, want gyn doet er niet zo moeilijk over. Het gaat haar vooral om de kinderkansen daarna. De ingreep waarbij deeltjes van een eierstok verwijderd worden, is niet zo spannend of eng. Dit kan tegelijkertijd met het vervangen van Ilva's PAC (daar komt nu een dinges met twee draadjes die eruit hangen zodat ze niet steeds aangeprikt hoeft te worden, een zogenaamde Hickmanlijn) en verklevingen hebben ze eigenlijk nog niet meegemaakt.

Maar dan.

Helaas is het bij leukemie zo dat er onaantoonbare celletjes kunnen blijven hangen aan die eierstokstukjes. Waar ze bij andere vormen van kanker dit stukje weer terug kunnen plaatsen waar het waarempel weer hormonen gaat aanmaken, durven ze dat nu nog niet aan bij deze aandoening. Wel bestaan er dus al opties om een eicel te isoleren en te laten rijpen en wie weet waar ze over 20 jaar zijn met de wetenschap?

Die hormoonmedicatie zal dus sowieso wel nodig gaan zijn. Vraag is nog even wanneer omdat we niet kunnen voorspellen wat haar lijf gaat doen.

David en ik zijn er snel over uit: aangezien deze ingreep geen extra risico's met zich meebrengt anders dan mogelijkerwijze een weekje uitstel voor de stamceltransplantatie, willen we Ilva de keuze niet ontnemen. Wat de mogelijkheden over 20-30 jaar ook zijn, als we nu niets doen, gooien we een deur snoeihard dicht in haar gezicht.
Aangezien het haar behandeling niet in gevaar brengt, is dat simpelweg niet aan ons.
We gaan er voor.

Eerst nog even keihard vechten in dat mooie lijf van haar en daarna gaan we aan de toekomst werken. Als het aan ons ligt, zullen de enige overgangen voor haar voorlopig die tussen klassen zijn.
En dan zien we weer verder.
Met alle hulp die we kunnen krijgen.
En geloof me, dat is een hoop.
Onze hoop.