Rebel with a Cause

Deze ochtend veel te vroeg gaat heel zachtjes mijn wekker af. Ik slaap dan ook voor de verandering even zonder oordopjes om het geluid uit te zetten voordat het luider wordt. Ik wil niet dat Thorben, die naast me slaapt, wakker wordt van het melodietje.

Het lukt wonderwel en binnen de kortste keren sta ik klaar om te vertrekken, trol veilig achterlatend in de handen van een lieve, welwillende vriendin die me inwrijft dat ze me dit vroege tijdstip potdorie niet kan inwrijven omdat het zo broodnoodzakelijk is.

Zo'n twee uur later arriveer ik in 't Utrechtse PMC. Het zonnetje piept nog maar net boven de horizon uit, maar David en Ilva zijn ook al wakker. Wiefke zal immers zo al opgehaald worden. Ik ben blij dat ik gegaan ben: ze wil het allerliefste dat ik nog even tegen haar aan kom liggen, zeker tijdens de tocht naar het WKZ waar de handelingen plaats zullen vinden.

Dus knuffelen we terwijl we door de gangen worden gereden en mag David er achteraan lopen. Ons meiske is goed voorbereid en ze vindt het dan ook geen punt dat ik haar neerleg op de operatietafel. Fijn dat ik dat ook lekker zelf mag doen van het personeel! Haar ogen kunnen niet goed tegen het schelle licht en ze doet ze alvast dicht. Ik vraag of ze een handje op haar hoofd wil zodat ze weet dat ik er nog ben.
Ja, da's wel fijn.
En twee zuchten later is ze al weg.
Het voltallige personeel knippert met de ogen.
Het ging zo vlot! Zo lekker rustig! Zo kalm zien ze de kindjes normaal niet gaan klaarliggen! De maatschappelijk werkster die er bij staat om vooral mij te ondersteunen, kijkt me stralend aan. "Wat een rust tussen jullie!"

Ik straal net zo hard terug. Want ik weet dat ons wolfje loopt op vertrouwen. Dankzij gedegen voorbereidingen weet ze wat ze kan verwachten en vermindert de angst aanzienlijk.
Ze heeft ook gewoon ontzettend veel inzicht en wilskracht.

Die wilskracht blijkt maar weer later op de dag: alle handelingen gaan volgens protocol en anderhalf uur later is Ilva de trotse eigenaar van een Hickmann lijn aan de linkerkant. De PAC aan de rechterkant van haar borst is blijven zitten. Dat ding is blijkbaar lastig te plaatsen en de Hickmann mag er weer uit na dit heftige hoofdstuk. Dan kunnen ze tenminste nog eenvoudig transfusies toedienen waar nodig.

De rechtereierstok is in bewaring gegeven van het Radboud ziekenhuis te Nijmegen, alwaar deze braaf zal liggen te wachten tot Ilva er gebruik van wenst te maken.

Wiefke zelf wordt in eerste instantie wat ontdaan wakker: het brandt bij haar blaas! Men was even vergeten te melden dat ze ook een katheter zou krijgen. Had ik dat geweten, dan hadden we ook dat voorbereid en was ze niet zo van het gevoel geschrokken achteraf.

Leerpuntje.

Terug op de kamer herstelt ze snel. Ze voelt zich ongemakkelijk met alle snoeren en pleisters, maar verhaaltjes vertellen mag ik wel en of ik ook even wat spelletjes met haar wil spelen.
Na nog een extra grote middagdut, zie ik ons eigenwijze wiefke weer helemaal terug. Er wordt gegiecheld, gepraat en ze vult voor het gemak even 'Repelsteeltje'aan met diverse kritische noten.

Want eigenlijk vindt ze het helemaaaaal geen leuke koning die zomaar een meisje opsluit om goud te spinnen! "Als ik dat was, mama, nou, dan sloeg ik de deur gewoon kapot! En als dat gemene mannetje kwam, dan liet ik hem mijn stinksokken ruiken en rentie heel hard weg!"

Koning noch Repelsteeltje zullen ooit een kans bij haar maken.

Ons wolfje weet heel goed hoe ze haar leven in wil richten.
En 'volgzaam' staat niet op het uithangbord.

Eenmaal thuis vertel ik Thorben dat hij met me meemag naar de mineralenbeurs dit weekend. Hij straalt: "Mam! Dan ga ik kristallen kopen! En voor Ilva, anders vind ik het niet eerlijk."

Och, wie heeft er nog een sprookje uit een boekje nodig met zulke trollen?
Heroïsch en rechtvaardig.

Dapper en allerliefst.
Eigenwijs en dondersteen.

Misschien komen ze nog wel in een verhaal terecht met zijn tweetjes.
En ze leefden nog LANG, gelukkig en gezond!