Bosbes

Ilva maakt zich op voor haar volgende chemo. In de taxi klinkt een onverwacht aangenaam nummer in 't Nederlands. 'Adem in, adem uit' zingt de zoetgevooisde dame glashelder. Het doet me wat.

We doen het bloedprikken, de PAC aanprikken en ze blijft er stoïcijns onder. We gaan lekker zomerbloemen knutselen terwijl we wachten op de medicijntjes.

De dokter bespreekt nog even de bloedwaardes (laaaaag, maar dat moest ook na die kuur van vorige week) en haar rode keel. Of ze pijn heeft.

Uh, nee...althans, ze heeft er niets over gezegd maar ze heeft ook niet denderend gegeten. Het één zal dan mogelijk wel verband houden met het ander.

Ook de zonne-uitslag uitgebreid bekeken. Ja, die vinden ze ook wel heftig. Maar het lijkt er niet op dat het iets anders is dan ongelukkige samenwerking tussen zon en medicatie.

Het zij zo.

Het wordt toch al minder.

Ik spreek met Ilva af dat ze thuis lekker bosbessensap mag drinken. Dat redt mij al jaren van een keelontsteking en ook bij onze trollen zet het zoden aan de dijk in zo'n geval.

Voor het eerst sinds het begin van de kuren vraagt Ilva of ze bij me op schoot mag voordat de medicatie aan de paal gehangen wordt. Ik ben licht verbaasd, maar hey, ik sla geen wolvenknuffels af.

Of wolvenintuïtie.

Nog geen minuut na het aanhaken van de medicatie gaat het mis: Ilva begint te worstelen op schoot, duidelijk ongemakkelijk.

Ineens een droog kuchje.

Even denk ik dat ze moet overgeven, maar ze heeft het benauwd.

Ze roept nog iets over moeten plassen, maar de verpleegkundigen snappen al wat er aan de hand is: zwaar allergische reactie op de medicatie.

Gebeurt vaker.

Was ons ook verteld.

Jammer dat we verzuimd hadden te vragen naar de symptomen.

Had me weer wat seconden en een hartverzakking gescheeld.

Ik draag haar snel naar een bed waar de gordijnen om haar heengetrokken worden.

Intense professionaliteit om me heen.

"Waarschuw NU een dokter. We spuiten in."

Het is dat ik weet dat het om een tegenmiddel gaat, anders zou ik daar ook even bij slikken.

Dan zie ik haar buik en haar hoofdhuid paars worden.

Zo paars als een bosbes.

Haar lievelingskleur.

Eat your heart out, Violet.

Ik weersta de verleiding uit te kijken naar de Oempa Loempa's.

Dat is het moment dat ik het even niet trek. "Haar buik wordt PAARS!" roep ik uit. Misschien ten overvloede, maar ze zijn zo druk met spuiten en infusen dat ik het idee heb dat ze dit misschien niet zien.

Ineens klinkt daar Ilva's stemmetje bezorgd: 'Mama, wat gebeurt er met me?'

Godver.

Shields up, keptin.
Mijn paniek wordt anders haar paniek.

Adem in, adem uit.

"De medicijntjes doen gek in je lijf, wiefke. Ze geven je nu wat anders om je te helpen. Ik hou van je en ik blijf bij je."

Adem in, adem uit.

Ik blijf rustig met haar praten en haar aaien.

De dokter komt. De hoeveelheden worden overlegd, de reacties gemeten. Saturatie goed. Bloeddruk goed. Wauw, wat een lijf.  De medicatie slaat snel aan en de verkleuring verdwijnt.

Ilva valt gelukkig in slaap.

'Bijwerking van het medicijn, ' wordt me geruststellend medegedeeld. 'Laat maar lekker slapen.'

Dat was ik ook wel van plan, al was het maar om haar lijf en mijn ziel even rust te geven.

Ilva doet een gedegen dut van drie uur. Regelmatig worden haar waardes gemeten en die blijven naar alle tevredenheid. Als ze dan toch eindelijk wakker wordt, roept haar lijf om zoetigheid.

Van mij mag ze.

Koffiechocolade, kauwsnoepjes, een beker cola.

Dan nog een halve bak druiven.

Hoppa.

Intussen blijft de verpleging langskomen ter controle van Ilva.

En mij.

De schatten leggen nog even uit dat ze op het moment suprême echt alleen aandacht aan Ilva kunnen geven en niet op mij kunnen reageren. In 't belang van wiefke en het snelle handelen.

Uiteraard had ik dat allang bedacht, maar wat ontzettend fijn dat ze het nog even zeggen. Ik complimenteer ze met de geoliede machine.

Daarna blijven ze maar vragen of ik wil eten of drinken en ik blijf maar aangeven dat ik voldoende bij me heb.

Ik snap het wel. Ze weten echt wel wat zoiets doet met een vader of moeder. De adrenaline zakt bij mij zodadelijk nog wel.

Nu wens ik de kalmte te bewaren.

Want daaruit trekt ook wiefke haar vertrouwen.

Eenmaal thuis voer ik Ilva het beloofde bosbessensap.

Ze houdt er mooie, paarse lippen en tong aan over.

Nog steeds één van haar lievelingskleuren.

Mij kan die voorlopig gestolen worden.