Er zijn van die momenten.
Niet persé altijd de sneeuwbal die de boel aan 't rollen brengt.
Niet persé altijd de sneeuwbal die de boel aan 't rollen brengt.
Niet echt de oorzaak.
Maar momenten waarop iets anders
wordt, soms oorzaak, soms gevolg.
Sleutelmomenten waarna je van
'voor' en 'na' spreekt.
'Ja, vóór Thorben leerde lezen,
kon ik facebook gewoon open laten staan.'
'Sinds de komst van de katten
lijkt de stapel lego wel kleiner te worden.'
Zo zijn er talloze momenten,
groot en klein. Het zal niemand verbazen dat we momenteel vooral denken in
'voor Ilva ziek bleek' en 'na de stamceltransplantatie'. Het doet vooral pijn
om nu facebookherinneringen te zien van 'voor'. Ik zie een stuiterende krullenbol
waarmee ongebreideld geworsteld kan worden.
Nu zijn we al bang als ze twee dagen niet poept omdat ze niet mag persen vanwege bloedingsgevaar.
Nu zijn we al bang als ze twee dagen niet poept omdat ze niet mag persen vanwege bloedingsgevaar.
Ik zou graag de zwaarte even
neerleggen, even niet wakker worden met een knoop in de maag en de zenuwen om
het hart.
Maar ja, dat was vóór.
En nu moeten we wachten tot ná.
Sleutelmomenten.
Momenten die met een bordje op
ons pad worden neergezet.
Zo had Thorben gisteren zijn
eerste zwemles. Gierend van de zenuwen ging hij er naartoe met David om
vervolgens triomfantelijk en stralend terug te komen, want hij had vriendjes
gemaakt en met zijn gezicht onder water gedurfd èn een stoere schatkist
meegekregen om zijn zwemschatten in te vergaren.
"En Zarifa op school heeft al drie diploma's, mam!"
"En Zarifa op school heeft al drie diploma's, mam!"
'Zo zo, een zeemeermin.'
"Ja, en nu word ik een
zeemeerman!"
Vandaag weer zo'n moment, want
David is met de troela naar het ziekenhuis voor de volgende kuur en de eerste
sonde. Na vier en een halve maand bikkelen met pillen, eten en drinken is ze
het nu eindelijk zat.
En wij ook.
En wij ook.
Eergisteren zei ze het eindelijk
zelf na het volgende pillenfiasco: 'Mama, ik wil toch maar een slangetje.'
Dappere dame.
Nu het zover is, komt ze er
uiteraard van terug, want zenuwen, eng, nieuw, gek.
Maar papa is heldhaftig en het
personeel zeer kundig, dus ik heb er vertrouwen in.
Dus gaan we het doen.
Ondanks grote angsten voor nieuwe
bloedneuzen, want tsja, dat slangetje gaat wel door de neus. We gaan gewoon
extra goed op haar trombocyten letten. Die mogen niet meer te laag worden,
anders kunnen we weer gaan rennen en met de aanhoudende ellende met de
taxicentrale durven we er niet vanuit te gaan dat die ons op stel en sprong
kunnen brengen.
Het is immers niet 12 uur van
tevoren aangevraagd.
En ook niet voor een chemo.
Neeeee, voor spoedopnames rijden
ze niet op vergoeding.
Dat zou toch te makkelijk zijn.
Maar goed.
Zodadelijk een wiefke dat
ongetwijfeld zwaar beledigd zal moeten wennen aan haar slangetje en hopelijk
een hoop meer rust gaat ervaren nu ze echt helemaal zelf mag bepalen wat ze eet
of drinkt.
Even geen gezeik meer van haar
welwillende papa en mama over of ze nog iets blieft.
Je zou bijna vergeten dat er nog
andere zaken spelen.
Wat normaliter met stip de
hoofden bezig zou houden, verdwijnt nu bijna op de achtergrond...bijna, want
het is wel degelijk groots en veranderend.
Ons huisje.
Met dat tuintje.
Woensdag hadden we de afspraak
met de notaris en onverwachts ook die extra kuur voor Ilva. Het lieve,
meedenkende personeel had er al voor gezorgd dat wiefke al om 9 uur terecht kon
zodat we het makkelijk zouden halen. De notaris was immers pas om 14:00. Met
het OV dus rond 13:00 weg en dat was weer eenvoudig te halen zolang we rond 12
uur hier echt weg zouden kunnen.
Nou, met een kuurtje van een
uurtje is dat zo gepiept, toch?
Niet dus.
Om 10 uur komt de kuur binnen, om
11:15 zo'n beetje klaar. Snel de taxi gebeld. Kan niet eerder dan 12 uur, maar
goed, prima dus. Kan Ilva nog even rondfietsen.
Wij braaf om 12 uur buiten.
Geen taxi.
Kwart over 12.
Geen taxi.
Bellen maar weer. Zonder enige
verklaring de melding dat de taxi er rond half 1 zal zijn.
GVD! Dan halen we het net niet
met OV!
Knarsetandend zit ik in de taxi
naar huis en overleg met David. Hij zoekt snel alternatieven en gelukkig blijkt
dat ik slechts met een half oog naar OV heb gekeken en per ongeluk de looptijd
zag als vertrektijd tram.
We hebben dus een paar minuten
extra.
Misschien net voldoende.
Ellende om Ilva moe en
slechtgehumeurd af te moeten zetten bij Eva die gelukkig kilometers aan
stickers heeft meegenomen om het leed te verwachten. Frustrerend om meteen weg
te moeten rennen zonder hapje, slokje of knuffel.
Maar het moet nu even.
Notaris en zo.
Officieel gedoe.
We hebben mazzel: de geplande
tram komt een paar minuten te laat waardoor wij nog op tijd zijn.
Makelaar zal ons daar ontmoeten,
maar belt precies als we voor de deur staan dat hij vast zit.
Of we een beetje willen proberen
te traineren.
Owwwkay.
Binnen treffen we de oude
eigenaren, een allerliefst echtpaar dat ons allerhande informatie kan
verschaffen over de straat die blijkbaar bol staat van betrokken maar niet
bemoeierige mensen . Nu hebben we dat ook zelf al ervaren bij ons eerste
praatje met de overburen, dus da's positief.
Langer wachten gaat niet en
uiteindelijk tekenen we zonder onze makelaar.
Ineens hebben we een sleutel in
handen, met lieve woorden overhandigd door de ex-eigenaresse.
Toch overheersen andere zenuwen:
buiten bellen we de goede man nog eens. Hij is ver voorbij zijn meest
pessimistische schatting en neemt de telefoon niet meer aan!
Zo'n tien minuten later eindelijk
het verlossende woord: hij heeft een kleine aanrijding gehad bij het keren in
een straat waarbij de andere partij er
een wat groter drama van probeert te maken.
Ach, dat lost zich wel weer op.
Hij is althans in orde en wij vertrekken snel naar huis.
Maar eerst even naar Huis.
Maar eerst even naar Huis.
Da's toch onderweg.
Zelfde tramhalte.
Hoe gemakkelijk wil je het
hebben?
Net als we de sleutel in het slot
steken, krijgen we een belletje: wiefke trekt het niet meer. Of we nog ver weg
zijn.
Nee, we zijn extreem dichtbij,
dus we gaan maar weer.
In mijn hoofd spelen de andere
scenario's. Die waarin David en ik in alle rust kunnen rondkijken in het nieuwe
huisje en plannen kunnen maken; waarin we de trollen ophalen om samen met ons
een dansje in de tuin te doen; waarin we ter plekke een tuinstoel neerzetten om
het gevoel te ervaren.
Maar ja, dat zijn plannen van
vóór de diagnose.
Nu is het even niet anders.
We trekken de deur achter ons
dicht.
Thuis treffen we een onrustig
meiske en een opgewonden Thorben die niets anders wil dan de nieuwe sleutel
vasthouden. "Mag ik em zien mag ik em zien mag ik em zien???"
Ja, manneke, je mag em zien.
Ik trek Ilva op schoot om tot
rust te komen en laat Thorben ronddansen met de sleutel.
Wacht maar, over een paar maanden
trekken we er met zijn allen in.
En dan mag Thorben de sleutel in
het slot steken.
Dan grijpen we ons sleutelmoment.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten