Ochtendstilte

Ons slaapritme is al maanden verstoord. Niet heel gek, wel irritant.

Vandaag schiet ik om half 6 wakker. Hoorde ik een wiefke? Als ik overeind kom, komt zij dat ook.

Ja dus.

Gelukkig is het geen huilwakker, maar een 'ik wil naar neden, mama' wakker. De transfusies hebben haar getransformeerd van huil naar giechel.

Tsja, als ik eenmaal de ogen open heb, kost het me zo'n anderhalf uur om weer in slaap te vallen dus dat heeft geen zin meer.

We gaan naar beneden.

Ilva lekker op de bank terwijl ik alvast de cadeautjes voor Davids verjaardag neerleg. Gisteravond heeft hij zijn eigen slingers opgehangen. Hij heeft niet gemerkt dat de trollen verjaarskaarten zaten te maken terwijl hij met koptelefoon op even van een filmpje zat te genieten. Hij heeft ook geen idee dat er ondanks het verjaarscadeau eerder dit jaar toch nog wel wat kleine pakjes voor hem zijn.

Ook al vinden we er dit jaar even geen barst aan, moet er vandaag weer naar 't ziekenhuis gereden worden voor een kuur en moet ik vanavond acte de présence geven bij de afscheidsavond van groep 8, het is toch zijn verjaardag.

Mijlpalen die houvast geven.

Vaak als ik 's morgens te vroeg wakker word, ben ik net op tijd voordat de auto's beginnen te ronken. Soms net op tijd voordat de zon de kop boven de huizen uitsteekt.

Zelfs de vogels twijfelen nog wel eens.

Het zijn mooie momenten.

Gouden dekentje.

Onwerkelijke stilte.

Deze ochtend iets minder stilte.

Een kwekkend en zingend wiefke op de bank naast me.

Ze zou nog even dutten hier beneden, had ze beloofd.

Lukt niet.

Daar gaat de stilte.

Ach, dan zingen de vogeltjes maar wat vroeger vandaag.

Dat is een geluid waar ik goed mee kan leven.