Vakantie

Gisteren heeft Thorben de schooldeur dichtgetrokken voor 6 weken. Hij geniet al weken van het vooruitzicht, want de overgang van spel naar leren is hem toch behoorlijk tegengevallen. Als ik hem vraag waar hij het meeste naar uitkijkt, dan is het steevast 'dan hoef ik even niet te werken!'.

Toch gaat hij vandaag vrijwillig met mij mee naar school. David zit met Ilva weer in het ziekenhuis voor de volgende kuur en intussen helpt trol mij met de laatste beetjes ruimen en vermaakt hij zich onverwachts goed met de heerlijk sociale groep 6 waar ik dit jaar les aan heb kunnen geven. Ze nodigen hem zelfs uit om bij de gym mee te doen met trefbal en met succes: ons manneke gooit zowaar drie kinderen af die ook heel sportief direct aan de kant gaan.

Tegen de middag zakt hij in en zoekt zijn heil in een hoekje met zijn tablet.

Ik snap het.

Ik wil ook wel even in een hoekje.

Na de lunch ga ik dan ook snel naar huis om daar vervolgens platgebeld te worden: de ene afspraak na de andere valt ineens in week één van onze vakantie: maandag Rotterdam voor erwinase, dinsdag Utrecht voor het gesprek over de stamceltransplantatie, donderdag weer Utrecht voor de volgende puncties (kom op jongens, we gaan voor remissie!) en vrijdag weer melden in Rotterdam voor onze minst favoriete chemo: de MTX -oftewel de slijmvlieskiller.
Mocht ze kwalificeren voor deze kuur, dan is de week daarna ook wel bepaald.

We weten dat het moet gebeuren en liever nu dan later, maar toch.

Voordeel van vakantie: met een beetje mazzel kan één van ons althans verder met inpakken.

Toch bevalt de week me zo niet. Ik bel terug en vraag of de dinsdagafspraak niet ook op donderdag kan.

Het lukt.

Winst.

Dinsdag en woensdag even vakantie.

Twee hele dagen achter elkaar.

Eens kijken of we het zes -wekengevoel daarin kunnen vinden.