Kleine dingen, groot plezier

Gedurende dit hele traject dat we doormaken met Ilva zijn er steeds weer mensen die exact op het goede moment een hart onder de riem weten te steken. Soms is het net dat ene lieve kaartje, een andere keer een grote zak vol snaaivoer. Wat het ook is, wanneer het ook komt, het brengt steeds weer even dat zonnestraaltje binnen.

Zo ook de gebeurtenissen om ons heen. Aan deze nare achtbaan kunnen we niet ontkomen, maar over de randvoorwaarden hebben we niet te klagen!

Trol heeft bijvoorbeeld nooit de waterpokken getroffen met zijn bijna 8 jaar. Da's vervelend, want dan mag hij niet bij Ilva naar binnen.

En DAT is heel vervelend met haar verjaardag komende week!

Gelukkig bestaat daar tegenwoordig een vaccin voor. Snel de inenting halen nu ze veilig in isolatie ligt en vervolgens horen dat hij dan nog steeds 30 dagen niet bij haar mag komen...

Da's heel naar, want eerder werd ons 14 dagen voorgespiegeld, wat precies zou uitkomen.

Overleg met de artsen en we zitten een weekend in spanning, trollen alvast voorbereidend dat ze elkaar mogelijkerwijze alleen door het glas mogen zien. De teleurstelling druipt van hun gezichten af.

Ineens het bevrijdende antwoord dat Thorben zijn zus mag komen knuffelen op haar verjaardag!

De opluchting is merkbaar bij beide kinders. Beer straalt bij het vooruitzicht en Ilva meldt even dat dit toch véél beter is.

Dan is er nog de verjaarstaart. Taart mag wel in isolatie, mits deze vers is.
Tsja, een slagroomtaart kan je wel even snel bestellen een uur van tevoren, maar die blieft ze niet.

Het moet toch echt het lieveheersbeestboltaartje zijn van onze Rijswijkse bakker.

Die met aardbeiencrème.

Die ze dus eigenlijk alleen op bepaalde momenten maken in de week.

Ai.

Ik vraag de lieve dame achter de toonbank uit over hoeveel dagen er maximaal overheen kunnen gaan als ik nu alvast een taartje reserveer. Dat er dan drie dagen tussen maken en kopen kunnen zitten, werkt een beetje op mijn zenuwen.

We willen geen enkel risico.

Aan de telefoon met David in het ziekenhuis dus, kijken of we een arts treffen die ons kan melden of crème misschien wel een paar dagen oud mag zijn.

Terwijl ik met hem aan de telefoon hang, komt de dame weer naar buiten. 'Mevrouw, ik heb net de bakker even gebeld, en hij kan em die dag maken hoor! Dan maakt hij jullie taart als eerste zodat er ook niets anders bij kan komen!'

Even later sta ik buiten met mijn betaalbewijsje waar met grote doordrukletters op onderstreept staat dat deze taart voor de isolatie is en als eerste gemaakt moet worden.

Wauw.

Wat een empathie.

Wat een service.

Als we hier dan toch met zijn allen doorheen moeten, dan ben ik toch wel heel blij met de wereld om ons heen!