Nummertjes

Nummertjes zijn mijn vrienden. Ik houd van cijfers en van de logica, van de mogelijkheden die ze bieden. Van kinds af aan heb ik lol gehad met rekenen en later wiskunde en natuurkunde waarbij diezelfde logica weer toegepast kon worden met handige verhoudingstabelletjes en het beredeneren van formules.

Ik zie diezelfde liefde voor getallen bij Thorben. Vindt hij het nog lastig om de som uit een verhaaltje te destilleren, zo zalig herkenbaar is de logica waarmee hij de som oplost. Nu hij ziek thuis is, verveelt hij zich te pletter. De koorts is geweken maar een flinke overgeefpartij maakt me dankbaar dat ik hem nog even thuis heb gehouden. Ineens ziet hij een blad sommen van school liggen en bedenkt dat ik ook weet waar ik nieuwe sommetjes kan vinden.
Of ik even wat keersommen en verhaaltjes wil zoeken voor hem.

Tuurlijk, menneke. Gaan we samen even lol hebben.

Even later zitten we gezellig samen op de bank en leest hij de sommetjes voor, omcirkelt de getallen die erin voorkomen en bedenkt wat er moet gebeuren. Hoeveel weken moet een meisje sparen voordat ze bij de 95 euro is als ze al 35 euro heeft?
Met sprongetjes van 10 komt hij snel bij het antwoord en schrijft dan ook '6' op in plaats van de veelgemaakte fout '60' (want 60 euro nodig).
90 Euro verdelen over drie kindjes. 'Da's natuurlijk 30, mam, want 3+3+3 is 9 dus dan is het bij 90 dus 30'.
Ik hoor mezelf erin terug en word blij, zo blij.

Het genot van een kloppend puzzeltje.
Van goede leerkrachten die aansluiten bij zijn denken.

Een beetje zekerheid in deze vreemde wereld.

De belangrijkste puzzel van dit moment vindt plaats in Ilva's lijf. Is er sprake van de juiste vermeerdering? Passen de donorcellen en weten ze het motortje weer aan te zwengelen?
Het is zenuwslopend, terwijl iedere dag tot nu toe lachend voorbijgaat, wachtend op iets waarvan je niet weet of het komt of niet, op bijwerkingen die desastreus kunnen zijn maar ook aan haar voorbij kunnen gaan.

De dokter komt binnen. Na een geintje met Ilva is het tijd voor wat nummertjes: de leukocyten zijn weer in opkomst, waarmee haar weerstand verbetert. Ook haar Hb en trombocyten tellingen laten groei zien.

Ik krijg de zenuwen als David me dit vertelt over de telefoon. Is dat niet te vroeg? Zijn het niet stiekem haar eigen cellen die de boel belazeren?
Dan ineens ben ik me weer bewust van welke dag het is: woensdag 17 oktober, twee dagen weg van het standaard ijkpunt waarop gekeken wordt in hoeverre de donorcellen aan het groeien slaan.

Het is dus niet eens zo gek dat er nu iets te meten is.

Het zou dus wel eens heel goed kunnen zijn.

Zo goed als ik me voel bij sommetjes, zo onzeker word ik van statistieken.

We hebben nog geen zekerheid en dat is fnuikend.

Maar oh, de kansen groeien.

En als we alle signalen bij elkaar optellen

Dan zou de uitkomst wel eens een nieuw leven kunnen zijn.