Duimen draaien

De dagen vertragen en gaan toch te snel. 's Morgens rond achten is het spitsuur met de acht verschillende spuitjes medicatie die klaargemaakt moeten worden en in de juiste volgorde toegediend, want het is wel zo fijn als Ilva's lijf eerst een maagbeschermer krijgt voordat de rest er bovenop knalt.

Gelukkig krijgen we veel hulp met het vervoeren van trol naar school, want ook hij moet toch echt klaar staan rond die tijd!

Om negen uur nog een spuitje erin en dan om twee uur 's middags weer. Daarna valt er een gat tot acht uur 's avonds en dan gaat het nog twee uur lang door.

Aan de ene kant kan de tijd me niet snel genoeg gaan. Iedere dag die we thuis kunnen doorbrengen tot het volgende controlemoment is er eentje. Elk uur zonder temperatuursverhoging is winst. Zeker nu de kleine dame zich sinds gisteren niet zo goed voelt, gaan de uren nog veel trager dan normaal. We draaien wat duimpjes, kunnen geen kant uit want ze mag eigenlijk alleen maar buiten spelen en het regent vooral veel momenteel. Haar temperatuur is te hoog, ze klaagt over keelpijn en voelt zich gewoon rot.

Nare timing, zo vlak voor Sinterklaas.

En dan ook nog de viering die zo mooi was geregeld met een speciale boodschap EN een bezoek van de goede man zelf.

De viering die hoogstwaarschijnlijk de laatste is waarbij haar grote broer er ook nog onvoorwaardelijk in gelooft.

Maar het is niet anders: toevallig net op deze controledag schiet haar temperatuur verder omhoog, wat ons op zich niet slecht uitkomt, want het scheelt een extra op en neertje. De dokter is lief en vraagt direct een immuunboost aan die in een paar uur mag gaan inlopen in de vage hoop dat haar temperatuur daarna weer de goeie kant uit gaat. Ook wordt er gesproken over antibiotica mee naar huis nemen in plaats van een opname omdat haar systeem wel sterk genoeg zou moeten zijn.

Ik weet dat ze geen risico's nemen, maar het voelt allemaal als randjeswerk.

Onzeker.

Intussen bereiden we de trollen zo goed mogelijk voor: Thorben mag kiezen en geeft aan dat als Ilva moet blijven, hij toch morgen wel heel graag zijn pakjes van de Sint wil ontvangen. Ilva baalt als een stekker, maar snapt dat als ze moet blijven, haar cadeautjes hier veilig liggen tot ze weer thuis komt.

Eens temeer draaien de duimen.

Bij mij omdat er maar één ding erger is dan naast een ziek meisje in het ziekenhuis zitten, en dat is NIET naast dat zieke meisje in het ziekenhuis kunnen zitten.
Op facebook omdat iedereen zich suf duimt in de hoop dat het toch gaat meevallen en dat ze naar huis mag om daar lol te hebben.

Dan rond half vijf eindelijk weer bericht vanuit het PMC: na een dutje en de immuunglobuline is Ilva's temperatuur naar 37.7. Net als we denken dat de taxi gebeld kan gaan worden, geeft de dokter aan dat hij nog even iets wil nakijken voordat het okay gegeven wordt. Een flitsebezoek aan de cardioloog, graag, om toch zeker te zijn dat er geen gekke, onzichtbare dingen bezig zijn.
Prima joh, doen we toch gewoon met de gehele Neerlandse populatie onder de acht jaar mee in de strijd om de heftigste zenuwen rond deze tijd...

De conclusie is uiteindelijk dat er wel een beetje vocht rond het hart zit, maar daar kunnen ze nu niet zoveel mee. De kans is heel groot dat dit komt door de strijd die de lever nog aan het voeren is en anders is het een virusje en dat moet ze ook gewoon uitzieken met ondersteuning. Echter, één van de soorten medicatie staat hier ook bekend om! Wisselen van medicijn dus en vrijdag voor de zekerheid weer op controle om er niet teveel tijd tussen te laten zitten.

Tsja, als dat betekent dat ze in het ziekenhuis op dit moment niets meer kunnen doen dan wat wij thuis al doen, dan hebben we haar natuurlijk liever hier op de bank!

En dus wordt de taxi gebeld en is het nu weer wachten tot mijn lief thuis komt met onze kleine wolf.

Concentratie is verdwenen door de adrenaline. Trol ligt naast me met zijn tablet, net zo lamgeslagen door de stress als wij.  We gaan gewoon zelf thuis weer heel goed opletten of ons dingen opvallen aan 't wiefke. Mocht er toch iets veranderen, dan hangen we weer aan de bel.

De vluchtkoffer staat klaar.
Evenals de zak met Sinterklaascadeautjes.
Als de nood aan de man komt, passen we gewoon onze plannen weer aan.
Daar draaien we onze duim...eh...hand niet meer voor om!