Wedergeboorte

Aan de kersttafel las ons vadertje vroeger voor van het 'kinneke', sterren en wijze mannen. Ik was op die momenten vaak te gespannen om goed te luisteren, maar het idee dat dit elk jaar opnieuw gevierd werd, vond ik wel een mooi gegeven. Het stukje goddelijke inspiratie vertaalde zich voor mij in pure magie en zo bleef er voor altijd een mooie betovering over deze dagen hangen.

Uiteraard waren er ook wel eens kersten die wat minder goed uitvielen, getuige de foto's van een volledige familie met witte smoeltjes en in ochtendjassen aan de kerstdis, maar dat mocht de pret niet drukken.

Onze eerste kerst met de kleine beer was onwerkelijk. Ineens lagen er na jaren weer cadeautjes onder de boom in plaats van alleen de welgevulde kerstpot. Hij snapte er nog niets van met zijn negen maanden en de betovering lag voor hem echt nog in de lampjes.

Twee jaar later lag er ineens een donkerharig wiefje bij en toen werd het spannend, want Thorben wist nu heel goed wat die kerstboom met lampjes kon brengen op een bepaalde ochtend en wilde niets liever dan dit delen met zijn nog geen drie maanden oude zusje.

Met de jaren maakten de donkere nesthaartjes plaats voor blonde krullen en de lampjestovenarij voor cadeautjesmagie. Vorig jaar viel in de categorie 'witte smoeltjes in ochtendjas'. We wisten nog niet hoe lang dat bleke koppie ons nachtmerries zou bezorgen.

Het was dit jaar dan ook een beetje griezelig om deze periode in te gaan. Net als na de geboorte van de trollen ineens alles weer 'een eerste keer'. De eerste keer na de stamceltransplantatie.

De eerste keer sinds ze zo ziek was vorig jaar met kerst.

De eerste keer weer meer mensen tegelijk op bezoek.

En net als bij haar geboorte weer prachtige zwarte haartjes op haar bolletje.

We hebben een heerlijke kerst achter de rug. Weliswaar kon de familie door omstandigheden niet helemaal compleet zijn, maar dichtbij en op afstand blijft de liefde zeer groot en het feit dat de trollen voor het eerst in meer dan een half jaar weer eens met hun neefje hebben kunnen sollen, is geweldig!
Dan een fijn rustdagje en een zeer gewenst vriendenbezoek de dag daarop.

Met iedere dag die tot zijn einde komt, dank ik de goden dat Ilva deze is doorgekomen zonder koorts of gekke klachten; in deze periode helemaal. Ze is zo overduidelijk aan het bouwen aan dat lijf.

Vorige week waren er wat vreemde piekwaardes te bekennen waar ik niet blij van werd. Vandaag weer een controle waarbij deze waardes allemaal weer terug naar normaal zijn geschoten. Blijkbaar was er simpelweg een hoop te 'verteren'.

Dat het bouwen niet alleen in ons hoofd gebeurt, mag duidelijk worden uit de reactie van de stamcelarts: Ilva krijgt toestemming het mondkapje af te laten! Ze mag de winkels weer in en nog mooier: ze mag na de vakantie weer naar school.

Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik daar al die tijd ook op heb ingezet. Ze hebben ons wel verteld dat de gemiddelde duur voor het immuunsysteem 3-6 maanden is om terug te veren, maar ja: we hebben het hier over Ilva!

En dus blijft ze lekker onder die drie maanden en mag voorzichtig het leven weer instappen.

Een nieuw immuunsysteem.

Een nieuw, donker bolletje.

Net als toen ze geboren was.

Ik durf dit met recht haar wedergeboorte te noemen.