Boem

Daar zit je dan ineens naast elkaar op de trap met de telefoon tussen ons in terwijl de trollen in de kamer aan het giechelen zijn boven een kleurplaat.

HR.

High risk.

Die kleine groep van 10%  terwijl alles wees op de medium risk groep.

Niet vanwege een genafwijking, maar omdat er nog steeds cellen zijn aangetroffen in het beenmerg.

Opnieuw de fase van ongeloof en verlamming alsof we weer aan het begin van het traject zitten. Opnieuw angsten en onzekerheid waar we eindelijk een beetje rust gevonden hadden.

Een nieuw, intensief traject komt eraan.

Gepraat over stamceltransplantaties.

Ik kijk naar Ilva met haar mooi gebruinde gezichtje. De zon heeft haar goed gedaan en heeft ons voor de gek gehouden: ze ziet er zo gezond uit! Ze ziet me kijken en slaat een hand voor haar mond. 'We deden niks, hoor, mam!'

Ah, tijd om mee te spelen. Uiteraard blijkt na enig aandringen dat de kleurplaat niet het enige is wat ze gekleurd hebben. Ik stel voor dat ze nog even oefenen voordat ze echt aan de tatoeages beginnen.

Wat is het moeilijk om nu opgeruimd en rustig te reageren.

Wat is het bizar om een beeld voor ogen te hebben dat niet strookt met de gegevens die we krijgen.

Aan de ene kant voel ik het verpletterende gewicht van alles wat er nu nog bovenop komt. Dit gun ik haar niet.

Dit gun je niemand.

De gedachte dat dit stuiterballetje zodadelijk nog meer te verwerken krijgt.

Aan de andere kant...misschien blijft dit gewoon haar sterke kant. Misschien is dit gestuiter wel nodig om hier doorheen te komen. Misschien is het haar redding.

Precies dezelfde gedachten als in de eerste maand na de diagnose.

Ik herken ze ook, uiteraard, en in mijn hoofd gaat er een knop om: dan betekent dit gewoon een ander hoofdstuk op weg naar dezelfde uitkomst: genezing.

'Gewoon'

Daar is dat woordje weer.

Is er nog iets gewoon?

Kunnen we ergens nog op rekenen?

Jawel.

We kunnen rekenen op de mensen om ons heen.

Binnen een mum van tijd is er oppas geregeld voor maandag, voor het gesprek met de arts over de volgende stappen. Intussen melden steeds meer vrienden zich aan als stamceldonor.

Iedere keer dat ik Ilva knuffel, heb ik het gevoel dat ik iets achterhoud. Toch kan ik haar nog niet vertellen van nog meer medicatie en van een mogelijke operatie. Ze heeft lol vandaag, evenals Thorben.  Hoe moet dat nou met ons mooie mannetje die zich al zo snel zorgen maakt? Ze hebben zulke fijne momenten samen. Dat wil ik niet verknallen.

Geniet van ieder mooi moment.

Geniet van alles wat ze wel kan.

Knuffel wanneer we kunnen.

Mijn hoofd weet het, mijn hart begrijpt het maar  die klomp ijs wil vooralsnog niet verdwijnen.

Ik weet het even niet meer.

Het liefste wil ik nu gewoon de hele dag slapen zodat ik er niet bij stil hoef te staan.

Maar ja, da's geen optie.

Mijn tranen zullen ze nog wel zien en die leg ik dan wel weer uit. Maar zolang het niet hoeft, gun ik ze de zon.

Dus zet ik mijn beste masker op.

En glimlach.