Keuzemenu

Een keuzemenuutje rolt regelmatig naar beneden in mijn hoofd als ik mogelijkerwijze voel dat ik het recht heb om lekker pissig te zijn maar het idee heb dat ik misschien meer bereik met een andere manier van communiceren.

Vaak kies ik dan toch maar de diplomatieke weg.

Nu vermoeidheid de laatste maanden slechts afgetroefd wordt door de gedachte dat we simpelweg niet kunnen verslappen, vliegt dat keuzemenu nog wel eens de deur uit en komt er vaker een snauw op tafel. Dat is helemaal niet wat we willen en we leggen dan ook maar regelmatig uit aan de trollen dat dit deels door de spanning komt en dat we het altijd weer goedmaken.

Vooralsnog kunnen ze hier wel wat mee en we zien tot onze grote vreugde ook dat goedmaken terug bij onze snuffels. Dan komt Thorben met een glimmend smoel van trots melden dat hij netjes 'sorry' heeft gezegd en Ilva geholpen heeft.

Dit is fijn.

Dit voelt goed.

Het is okay om niet altijd geduld of begrip te hebben.

Toch zou ik liever weer wat vaker de controle hebben over dat menu.
Het is zoveel leuker op die manier.

Ilva is ook een meester in de keuzes. Ze heeft alle recht van de wereld om te balen, om te huilen, om te schreeuwen. Ze heeft echter haar leeftijd en instelling mee om voor iets heel anders te kiezen. En dus hebben we hier thuis een stuiterend lief meisje dat weliswaar flink kan balken als het om eten gaat, maar verder eigenlijk vooral bezig is met spelen en giechelen.
En andere mensen tot een glimlach te bewegen.

"Mama, gaan we logeren? Yes!" Dit over de ziekenhuisopname afgelopen week voor de eerste MTX-kuur. Dat dit betekende dat ze meerdere dagen aan een infuuspaal vastgekoppeld zou zitten, landde misschien in eerste instantie niet, maar dat de troela na drie volle dagen snoertjesgedoe (schakelkastjes met wel vier kraantjes! ) nog steeds met een vette glimlach mij met kwartetten probeerde in te maken, vind ik toch sterk.

Ze heeft heerlijk gehangen met de tablet tijdens de dag dat het daadwerkelijke medicijn erin ging en heeft de dagen daarna eigenlijk alleen aan energie gewonnen.
Wat doe je dan in een ziekenhuis waar eigenlijk te weinig knutselmateriaal is voor creawief? Waar geen speeltuintje is of een leuk buiten?
Binnen fietsen.

Met infuuspaal.

Hoppa.

Opstappen, nee, afstappen, rondje draaien om het snoer goed te krijgen en er weer op. "Mama, kijk eens hoe snel ik kan?"
Ik puffend erachteraan met die rotpaal. Ja schat, heel snel...kijk! Zebrapad! Wacht maar even tot de voetgangers (lees: mensen uit de lift) overgestoken zijn.
Net genoeg tijd om op adem te komen en hop, door naar de afdeling Geriatrie.

De bankjes onderweg zijn bezet door vriendelijke paren die met glimmende oogjes ons kraaiende meiske voorbij zien schieten. Ze bezingen haar mooie rode fietsje, haar dikke glimlach en strooien kwistig met de complimentjes over haar motorische vaardigheden.

Ze gooit er nog wat snelheid tegenaan en als een ware kabouter Spillebeen vliegen haar beentjes in de lucht terwijl de trappers doordraaien.

Heerlijk, zo'n driewieler!

Is het mijn verbeelding of zitten de lieve ouwetjes nu net wat rechter op dan tevoren?

De dag verlenging omdat haar bloedspiegel nog niet voldoende bijgekomen is, valt even zwaar. Ergens weet ik het wel.

Ik ken haar lijfje zo onderhand.

De nacht is dan ook helemaal geen ramp.

Maar oh, die dag daarop...de wachtdag...weer tot midderdag wachten tot haar bloed afgenomen mag worden. Daarna nog eens twee uren wachten op de uitslag.

We willen naar huis.

We willen naar buiten.

Weg van deze muren.

En dus pakken we de paal en lopen de voordeur uit.

Lekker even wat schaduwzon pakken.

Daar zitten meer onvrijwillige gasten. Op gedempte monotoon wordt er geconverseerd met bezoek.

Ilva waant zich op een springkussen tussen alle medepalen, stuiterend op haar sokkenvoetjes op de tegels. "Mam, dit was een springkussen en ik was een lief draakje."

'Ja hoor, draak, ga maar los. Je mag tot deze tegels en niet verder. Anders rekt het snoer te ver.'

Ze maakt vol gebruik van de haar gegunde ruimte. Ilva is een draakje, een elfje, ze is een danseres op een springdanskussen die jongleert met haar snoer en iedere blik die de hare kruist, wordt beloond met een ondeugende grijns waarop ze nog hoger springt, nog mooier draait.
Het publiek voedt haar, maar haar aanwezigheid geeft hetzelfde terug. De sfeer verandert. De zon sluipt gezichten binnen. Opgewekte verhalen winnen het van ziektebesprekingen en als er iemand durft te mopperen dat haar paal in de weg staat, staat de menigte ineens als één man achter haar.

"Ach mevrouw, mensen hebben zoveel te mopperen. Laat haar maar lekker springen, hoor. Ze doet hier niemand kwaad."

Ik knik en bedank. Gelukkig heb ik niet zo'n last van mopperkonten, maar het voelt fijn dat deze mensen mijn wiefke haar vrijheid zo gunnen.

Ze voelt het.

Het sterkt haar.

Ze weet dat de wereld haar wil zien.

Haar keuze is wel gemaakt: al zijn haar riemen nu misschien voorzien van een piepende infuuspaal, ze roeit als de beste!

Diezelfde vrijdagmiddag krijgen we te horen dat we naar huis mogen.

Ik kan niet wachten.

Ilva wenst echter nog een overwinningsrondje door de gangen te fietsen.

Zonder paal.

Nog even lachen naar al die lieve mensjes op de bankjes.

Want ondanks al dat harde roeien

Geniet ze ook nog eens van de reis.