Controle

Af en toe voelt het even alsof alles onder controle is Op de trollenschool worden we ongelooflijk geholpen met beide kinders en vanuit mijn eigen schooltje is er voldoende steun om voorlopig deeltijd te kunnen werken. Tel daarbij op dat familie en vrienden paraat staan om ons op te vangen en de hartverwarmende post die onze brievenbus de nodige workout geeft en ik krijg zowaar het gevoel dat we weer even kunnen slapen.

Dan is het weer tijd voor chemo in combinatie met de puncties en krijgen we te horen dat Ilva zich al om half 8 moet melden in het ziekenhuis.

Taxi om half 7 dus.

Half 6 opstaan.

Okay, dat kunnen we. Tas van tevoren inpakken, dus.

Hoeft niet elke dag.

Terwijl ik de pillen voor elk dagdeel in zakjes stop om mee te nemen, bedenk ik me dat ik morgenochtend met Thorben naar school moet fietsen.

Oh ja, da's waar ook.

Ons mannetje fietst sinds de zomer zowaar los, maar hij heeft door de omstandigheden in geen weken een fiets gezien en is niet de meest zekere vent als het op fysieke activiteiten uitkomt.

Op slot zetten heeft hij ook nooit gedaan want het ding staat altijd veilig binnen. Dat wordt nog interessant.

Maar goed, hij wil al tijden zijn fiets op school laten zien, dus ik ga geen ventieltjes losdraaien en bedenk niet ineens dat de juf 'gezegd heeft dat alle kindjes samen moeten doen met een fietsje'.
Waar zijn de extra fietslampjes?
Wie in hemelsnaam heeft het sleuteltje nog van dat oude fietsslot?

Dan ligt er ook ineens de brief dat over ruim een jaar onze woningen gesloopt gaan worden.

Oh ja, da's waar ook.

Waar is dat vorige jaar dan gebleven dat we nog hadden?

De nachtgedachten houden me bezig. Ik maak me druk over fietssloten en of de wekker wel om half 6 gaat, over hoe Ilva door deze puncties heen gaat en of we ooit nog een woning gaan vinden onder de extreem vreemde omstandigheden.

Ineens is niets zeker meer.

Om half zes gaat de wekker bij David. Pillenellende beneden want Ilva moet voor zes uur haar dosis prednisol hebben anders mag ze niet op tijd onder zeil voor de punctie. Gelukkig hebben we allebei onze sterke kanten en ik houd haar de pilletjes voor die ze netjes inneemt terwijl David voor Thorben alvast de fiets klaarzet en lampjes erop hangt en vervolgens heel handig de speciale verdovende crème met zeer speciale pleister op Ilva's PAC bevestigt.

Keurig op tijd kunnen ze de deur uit en komt even later onze trol naar beneden, veel te vroeg wakker geworden door alle bezigheden. Hij duikt nog even lekker op de bank onder een dekentje en ik reken uit hoeveel tijd we nodig gaan hebben als ons manneke halverwege besluit dat hij niet meer wil fietsen en we dus moeten gaan lopen.

Toch denk ik dat het wel gaat lukken.

We doen het gewoon.

Lekker in het donker met de lampjes aan.

Manneke heeft even opstartproblemen. Er wordt wat gezwabberd over het fietspad. "Mam, die paal stond ineens in de weg!"

Uiteraard ventje, ik zag hem het fietspad opstappen.

Mensen achter ons fietsen met een vette glimlach over de stoep langs ons heen. Gelukkig, geen meewarige blikken. Blijkbaar doen we het zo slecht nog niet.

95 keer opstarten, aanmoedigingen en één 'Kom OP nou, mannetje! Nou doortrappen!',  twee lantaarnpalen ("Mam, ik stop even want deze staat wel heel dichtbij." Ja, schat.) en een plas water later komen we gewoon op het schoolplein aan en kan hij vol trots zijn fiets in het fietsenrek zetten.

Zijn fietssleutel vast aan een regenboogkleurige portemonnee zodat hij deze niet uit het oog verliest, afgeleverd bij de juf en aan een fietshulpouder gevraagd om hem te helpen met het weer op slot zetten na de les.

Zodadelijk mag ik hem weer naar huis fietsen.

Ik denk dat we dit maar wekelijks moeten gaan doen.

Dan thuis een berichtje dat Ilva weer wakker is. De punctie is goed gegaan en ze mag weer lekker naar huis. Hier liggen weer postpakjes voor haar en haar broer klaar omdat het nu eenmaal geen gewone dagen zijn.

Vervolgens een berichtje van de lieve fietsouder die me verzekert dat Thorben hulp heeft gehad bij het vastzetten van zijn fiets omdat hij het toch wel even eng vond...

Controle.

Het blijft maar schijn.

Maar als we dit aankunnen, dan vinden we dat huis ook wel op tijd.