Toverprinses

Onze troela kan mensen betoveren.

Dat wisten we natuurlijk al, maar haar krachten roeren zich als nooit tevoren nu ze zolang in 't ziekenhuis is geweest en daar zoveel mensen heeft ontmoet.

Ze windt ze allemaal om haar vinger.

Met gemak.

En een vette glimlach.

'Mama, ga maar even vragen. Ik kan wel alleen zijn.' Zo spreekt zij als ik eventjes iets nodig heb.

"Is goed, troela. Bel je dan eventjes als je moet plassen? Dan komen ze je helpen. Of wil je nu nog even plassen zodat ik je kan helpen?"

'Nee mam, ik hoef niet.'

Vijf minuten later kom ik terug en zie ik de verpleegkundige Ilva op het potje helpen. De kleine troela giechelt triomfantelijk. 'Ik heb zelf gedrukt, mama! Ik kan het wel!'

En voorwaar: vanaf dat moment stuurt ze me regelmatig met een smoesje weg zodat zij de verpleging kan bellen om haar te helpen. Ik probeer mijn excuses nog aan te bieden, maar tegelijkertijd geniet ik van haar zelfstandigheid en van het stralende gezicht van de verpleegkundige die de eer heeft ons wiefke te vermaken.

Ze vinden het niet erg.

Integendeel.

Dan is daar de keukenploeg die haar voorziet in haar wensen. Dan hebben we het niet over een boterhammetje met kaas of een glaasje appelsap, neeeee, madameke bedenkt 's avonds laat dat ze eigenlijk nog een gekookt eitje wil en fantaseert hardop over chocoladevla met slagroom en hageltjes.

De dame in het blauwe jasje kijkt bedenkelijk en werpt een blik op de klok. 'Tsja, eigenlijk is de keuken dicht... dat zou ze 's morgens moeten doorgeven....hrm...nou ja, ik heb nog drie minuutjes...als ik nou even snel bel....' en ze rent de kamer uit om een half uur later met een heerlijk gekookt eitje terug te komen.

Over de vla is het laatste woord ook nog niet gesproken, want slagroom, tsja, dat heeft de fouragering hier boven niet standaard in voorraad. Ik lig net met de kleine in mijn armen als de pedagogisch medewerker binnenstapt voor een babbeltje. Zij biedt aan om even slagroom voor me te halen en ik geef haar mijn portemonnee mee.

Helaas accepteren ze alleen pin beneden, dus dat gaat em niet worden.

De dame in blauw komt toevallig net weer langs en fronst. Ik geef aan dat ik zelf wel even slagroom ga halen zodra Ilva weer wakker is. Er wordt geschud en gemompeld over 'we regelen wel even iets...'

En verdomd als het niet waar is: even later heeft Ilva haar bakje MET slagroom en hageltjes! Met een enorme grijns op haar gezicht geeft de voedseldeskundige aan dat er nu in de ijskast van de afdelingskeuken een bus slagroom staat.

Met Ilva's naam erop.

Onze zoetesnoet heeft het weer voor elkaar.

De wereld lacht haar toe.