Tellen

Regelmatig krijg ik kinderen in de klas die niet houden van rekenen. Ze zijn bang voor de getallen en krijgen nachtmerries van de niet kloppende bewerkingen. Meestal komen we daar wel doorheen met de nodige hoeveelheid rekenspelletjes waarbij ze er ineens achterkomen dat ze deze cijfertaal wel degelijk kunnen spreken zolang ze het stapje voor stapje doen. Die stralende koppetjes als ze me ineens kunnen vertellen hoe ze bij de uitkomst komen. De totale verbijstering en de 'maar dat kon ik echt niet en nu kan ik het ineens wel!'.

Pure magie.

Ook al is er natuurlijk helemaal geen sprake van 'ineens'.

Maakt mij wat uit. Als het maar werkt!

Het is een beetje een erezaak voor me. Ik ben gek op getalletjes en je kon me op school geen grotere lol doen dan me een formule laten herleiden om te kijken oftie klopte. Die liefde deel ik graag.

Ook Ilva's situatie wordt nu ineens uitgedrukt in getalletjes. Opgenomen in het ziekenhuis omdat haar bloedplaatjes rond de 7 zaten en Hb rond de 2 als ik het me goed herinner. Waardes waarbij mensen zich afvroegen hoe ze nog kon lopen, laat staan stuiteren. Een 'slechte' waarde van 43 bij opname, blijkbaar de telling van de blasten, de slechte cellen. Bij ontslag na de eerste week prednison alweer onder de 1,5. Dinsdag trombocyten (bloedplaatjes) 36 en Hb 6,7, gisteren Tr 104 (jahaaaa) en Hb 6,1, wat helemaal okay is voor kinderen van deze leeftijd.

Maar ja, als Hb ineens omlaag gaat, ben ik niet zo blij. Acceptabel, tuurlijk, maar in mijn lineaire brein betekent het dalen van een goede waarde heel andere zaken. Fluctuatie en standaarddeviatie behoren niet tot mijn rekenarsenaal. Er is een goede reden dat statistiek niet tot mijn favorieten behoorde. Laten we wel wezen: de kans dat Ilva leukemie zou krijgen, was klein; dat wij de tweede familie op onze school zouden zijn, was astronomisch klein. We hadden echt meer kans om de Staatsloterlij te winnen.
Nee, statistieken kunnen me gestolen worden, behalve dan dat ik me toch maar vasthoud aan die aanzienlijk grotere kans op herstel dan enige andere optie.

De nummertjes slaan ons om de oren. Ook het aantal pilletjes. We tellen ons vier keer per dag een slag in de rondte om maar vooral het juiste aantal van de juiste pillen voor te schotelen. We checken de lijst-op-tijden die ik heb gedestilleerd uit de informatie en controleren nog een keer met de oorspronkelijke lijst-op-hoeveelheden-per-dag.

Goeie goede, want zijn we blij dat ze ze gewoon slikt!

Voor de chemodagen maak ik zakjes klaar met de pilletjes per tijdstip omdat we niet zeker weten hoe lang ze bezig is in het ziekenhuis. Voor thuis ligt er één grote zak met voorraad in de kast en een kleine zak voor dagelijks gebruik.

Het klinkt allemaal heel georganiseerd en toch schrik ik ineens vannacht wakker: een voorraadzak waar je het volgende pakje uithaalt voor de dagvoorraad...geeft mij geen overzicht over wat we nog echt in voorraad hebben! Er zitten zoveel verschillende pakjes in dat ik niet in een oogopslag kan zien wat het laatste pakje van een soort is!

Gvd...je zal het net zien...ik schiet mijn bed uit en ja hoor: de prednisolon niet meer in voorraad terwijl we het weekend in gaan. Snel tellen en de cijfergoden zijn met ons: net genoeg voor het weekend.

Precies.

Exact.

Dan hebben we dus maandagmorgen om 8 uur de nieuwe voorraad nodig en uiteraard is onze apotheek dicht. Als ik nu het herhaalrecept online invoer, weet ik niet of ze het maandag hebben.

Ik weet er wel eentje die open is en bel snel op.

Ze zijn open, ja.

Maar in het weekend niet telefonisch bereikbaar.

Zucht.

Kan ook nergens meer op rekenen.

Zodadelijk spring ik op de fiets en ga maar eens vragen wat ze voor ons kunnen betekenen.

En ik maak een nieuwe lijst.

Eentje met de hoeveelheid doosjes in de Grote Zak, zo'n lijst die je kan afkruisen zodat we zien wanneer we nieuw moeten bestellen.

En daarna zijn we weer even uitgeteld.

Tot de volgende onvoorzienigheid.