Wolkenwiefke

Iedereen voorspelt het.

Alle experts waarschuwen ervoor.

Er komen donkere dagen, slechte dagen, zware dagen.

Zet je maar schrap.

Fijn dat je nu nog even kan genieten, want...

Ilva en ik zitten in de taxi op weg naar het ziekenhuis. Tijd voor de tweede chemo.

De taxi was laat. Storm, hagel, onweer, ongelukken op de weg. Even maak ik me zorgen of we wel op tijd komen, maar wat kan ik er nu nog aan doen?

Het zij zo.

Buiten is het grijs.

Zware wolken dreigen hun lading te lossen.

Ilva ligt lekker in mijn armen.

Uiteraard weten we dat er zware dagen in 't vooruitzicht zijn. Chemotherapie doet meer dan de slechte cellen aanpakken. Ook de cellen die we graag zouden behouden, kunnen worden aangepakt. Haarverlies is zo goed als zeker, daar is ze op voorbereid als een boompje in de winter. Slijmvlies kan geïrriteerd raken. Infectiegevaar loert om iedere hoek en er is ons duidelijk te kennen gegeven dat we ongetwijfeld nog wel een paar keer hals over kop naar het ziekenhuis moeten rennen als Ilva ineens hoge koorts krijgt.

Loodgrijze wolken in ons hoofd.

Wiefke babbelt erop los. Ze voelt al dat er haartjes losgaan, maar dat is niet erg want dan is het gewoon even winter en ze komen later weer terug. Ze verhaalt over de Kaspertjes die haar vandaag weer gaan helpen. Dat ze het niet eng vindt. Dat het wel kriebelt en soms een beetje pijn doet, maar dat is niet erg want het gaat weer over. Dat ze nu even niet naar school kan omdat ze ziek is en omdat er een kindje met pukkels (lees: waterpokken) rondloopt in haar klas en daar mag zij niet bij.

Buiten zie ik flarden blauw tussen het donkergrijs.

Hoe toepasselijk.

Troela ziet altijd de mogelijkheden in plaats van de onmogelijkheden.

Nu zitten we even middenin de storm en ja, het zwaarste gedeelte moet nog komen. Maar er is altijd blauw als je weet waar je kijken moet.

En dat weet ze.

Iedereen voorspelt de donkere dagen.

Dat betekent niet dat er geen licht is.

Ik knuffel mijn wonderbaarlijke wiefke.

En buiten breekt ineens de zon door.