Bubbels

Bubbeldebubbeldebubbel.

Sinds januari gaan de appelsapbelletjes weer omhoog.

Ilva kijkt me dan ondeugend aan vanachter haar beker. "Ik doe niks, hoor!"

Tuuuuuurlijk, Bubblicious.

Sinds de behandeling gestart is, drinken de trollen weer met rietjes uit een beker. In Ilva's geval vergemakkelijkt dat in het begin het slikken van de pillen. Thorben doet gewoon lekker mee.

Ook nu de sonde erin zit, is een rietje veruit de beste oplossing. Wiefke blieft geen bekerranden tegen haar getergde neusje.

Met het vernaggelen van haar slijmvliezen afgelopen week hebben we te maken met heel andere bubbels: de arme kleine durft niet te slikken vanwege pijn en vieze smaak van bloed en geploft blaasvocht. Met tienduizend spuugbakjes en zachte doekjes proberen we het leed te verzachten terwijl ze het eruit blubt.

Pijnstilling is een zegen en levert althans betere nachten die haar systeem de kans geven om het één en ander te repareren. De extra medicatie kan haar wat slaperiger maken, weten we van de arts en dat komt ons eerlijk gezegd verrekte goed uit. Zo valt ze op de bank in slaap en blijft daar lekker liggen totdat David naar bed gaat. Pas dan gaat ze mee, want onder de lekkende omstandigheden kan ze echt niet alleen zijn. Eenmaal in bed slaapt ze met enkele onderbrekingen door tot een uur of tien 's morgens.

Ineens bemerken we maandag een verandering.

Ze wordt niet huilend wakker.

Na haar mond geleegd te hebben, durft ze weer wat te praten.
En gebruikt haar hervonden spraak om een schommelbezoek te bedingen!

Eenmaal op de schommel hoor ik eindelijk weer haar liedjes en lacht ze haar tanden bloot. De meeste bloedkorsten zijn verdwenen, zo kan ik nu zien en het stemt hoopvol.

Even later is toch de mond weer volgelopen.
Niet erg.

Bakje meeegenomen.

Ze spuugt het speeksel uit en ik zie ineens een gigantische kwijlbel ontstaan.
Oogjes beginnen te glimmen.

Bubbeldebubbeldebubbel.

Ze giechelt als de bel knapt.

Kijk an.

Ze knapt op.

Met ups en downs.

Bubblicious strikes back!