Sprakeloos

Het gebeurt me niet heel snel dat ik om woorden verlegen zit, hoewel ik dezer dagen vooral terugval op een hartgemeend 'dank je wel' omdat er simpelweg geen woorden zijn voor de hartelijkheid en steun die we momenteel ondervinden. Zelfs het moment van de diagnose werd vergezeld van direct opborrelende vragen en te ondernemen acties. De arts vroeg nog heel lief of hij later zou terugbellen, maar dat was een beetje een onzinopmerking, want Ilva moest op dat moment per direct naar het ziekenhuis, dus er was helemaal geen 'later'.
Dat was voor zijn collega's.

Die we elke keer weer overstelpen met vragen uit noodzaak en nieuwsgierigheid.

Het verbaast me dan ook niet dat Thorben niets liever doet dan vragen stellen en mooie momenten oprakelen. Hij neemt de verhalentraditie over, zo lijkt het. Mooi om te zien hoe hij gegroeid is van 'die!' voor alles om hem heen naar Ilvavertaler en verhalenverteller.

Want vertalen doet hij nog steeds.

Ook al is Ilva verbaal zeer vaardig, zodra frustratie toeslaat, komt er geen zinnig woord meer uit en vervalt ze in boos 'MM-MM!' Aan ons dan de schone taak om erachter te komen of het puntje van haar deken misschien net om haar kleine teen is gewikkeld of dat ze misschien toch naar de wc moet waar ze op dat moment geen zin in heeft.

Vaak is het haar broer die het snapt.

Nu wiefke door al die chemokuren geteisterd wordt, viert de frustratie hoogtij. Vaak weet ze zelf niet wat ze voelt en kan het al helemaal niet vertalen naar woorden. Zodra de frustratie omslaat naar pijn of ongemak, helpen de gierdende uithalen al helemaal niet meer in het plaatje en te vaak kijken David en ik elkaar vertwijfeld aan: wat kunnen we nu in hemelsnaam nog doen om het ongemak te beperken? Op iedere vraag volgt een 'nee' en iedere fysieke toenadering wordt op dat moment bestraft met een schop of een zwaai.

Zie dan nog maar eens uit te vinden wat er is.

Na afgelopen kuur is het helaas maar wat duidelijk: ineens overal blazen in de mond en een regelmatige bloedneus die volgt op het overgeven van overtollig slijm in haar systeem. Haar slijmvliezen zijn ten prooi gevallen aan de chemo en als het uiterlijk al zo onaangenaam is, hoe moet het dan van binnen wel niet voelen?

Met twee man sterk proberen we tegelijkertijd spuugbakjes voor te houden, bloedneuzen te stelpen, Ilva's hoofd te ondersteunen, de sonde af te koppelen en haar tijdig op de wc te krijgen. Het mag onderhand een wonder heten dat niet al onze kleding onderhand een onbestendig kleurtje heeft gekregen, want er telt op dat moment maar één ding: wolfjes comfort, hoe miniem we die ook kunnen bieden.

Thorben houdt zich op een afstandje. Hij snapt inmiddels dat hij in deze noodsituaties niet heel veel kan toevoegen voor Ilva en wacht tot het leed geleden is voordat hij komt knuffelen. Als dan toch blijkt dat die bloedneuzen blijven komen, melden David en Ilva zich maar weer in het ziekenhuis waar ze gelukkig een empathische arts treffen die alles uit de kast trekt om dat gemiste comfort terug te krijgen.
Ze heeft het zwaar.

Heel zwaar.

Mond vol ellende, evenals de buik. Haar lippen gezwollen en bebloed, de wangen van binnen ook stuk. Slikken durft ze niet meer, praten evenmin.

Er gaat flinke pijnstilling tegenaan en een tweetal transfusies, want dokter weet uit ervaring dat bloedplaatjes -ook al zit ze nog iets boven die transfusiegrens- echt kunnen bijdragen aan sneller herstel. Die avond mag ze zelfs alweer naar huis, want het resterende gemak is slechts thuis te vinden op de bank.

Met meer kleur en een stuk geruster zit onze prinses daar op de bank, een doekje tegen de mond gedrukt, want dat slikken wil nog steeds niet en het speeksel moet toch ergens naartoe.

In plaats van een boos 'mm-mm' komen er nu 'hm-hm' bevelen uit, ondersteund door een overtuigd vingertje. Zo snappen we direct dat er een filmpje aangezet moet worden, dat de deken ook over haar schouders moet en dat er iemand naast haar moet zitten zodat ze kan leunen.

Voor alle overige vaagheden hebben we Thorben die onmiddellijk zijn rol als tolk weer oppakt. Zo sluit hij de juiste lamellen voor haar en spreekt lieve, troostende woorden als de pijn weer even de overhand neemt. Ik hoor hem woorden herhalen die wij gebruiken, die toewerken naar het moment na de pijn, dat moment waarop je je al bijna niet meer kan voorstellen dat het zo'n pijn deed.

Het helpt.

Ze kalmeert.

We gaan een relatief rustige nacht in, gevolgd door een betere dag. Ilva spreekt af en toe weer een woordje en er wordt weer wat geslikt. Ze heeft vrede met de overdaad aan bakjes en doekjes die om haar heen verzameld liggen en vindt er nu zelfs een mate van geruststelling in.

Alles wat ze niet kan verwoorden, vertaalt Thorben.

We storen ons niet aan het kwijl en bloed dat uit haar mond druipt. Haar ogen glimlachen namelijk weer.

De pijnstilling werkt.

Zonder spraak is ze misschien, maar zeker niet zonder boodschap.

Ook ik ben sprakeloos.

Van verbijstering over de veerkracht en flexibiliteit van die twee trollen.

Van trots over hun volharding.

In het berenrapport prijkt een 'ruim voldoende' bij doorzettingsvermogen.

In mijn hart stuitert een 'uitmuntend' voor beiden.

Gelukkig.

We hebben ons zonnige eilandje weer even bereikt.