Controle

Na 10 dagen hoge koorts vindt de dokter het ook niet grappig meer. Kon hij eerst de streptokok nog aanwijzen als schuldige, die infectie is uit het bloed verdwenen en toch stijgen de infectiewaardes nog.

Nader onderzoek gewenst en dus ligt het wiefke de dagen daarna onder de scanners. Ergens weten we al dat dit niets gaat laten zien, maar toch zijn we zenuwachtig: als baby is Ilva onderzocht omdat er een vermoeden was dat er een tumor in haar hoofd groeide. Waarom? Omdat het consultatiebureau ons vertelde dat het gevolg een kleiner oogje kon zijn aan één kant en dat was natuurlijk ook wat wij al gezien hadden aan haar gezicht.

Destijds kon de oogspecialist ons gelukkig al vertellen dat als het echt een tumor was, het oog anders had moeten reageren dan haar goede oog. Ze zag bij ons wolfje gewoon twee goed functionerende ogen met slechts een fysiologisch verschil in grootte.

En toch speelt zoiets weer op als er dan ineens een echte MRI gemaakt wordt van zo'n bolletje. En echo's van de organen.

Zeker weten en toch zenuwen.

Wat doen we onszelf toch aan?

Intussen giechelt Ilva terwijl ze heel erg expres de spuugbakjes op de grond laat kletteren. Ze trekt een onschuldig gezicht en geeft haar knuffelbeer de schuld.

Ik grinnik en speel boze mevrouw die steeds de bakjes weer terugzet.
Doet ze dat nou voor mij of doe ik het voor haar?

Uiteraard wordt er tijdens de controles niets gevonden wat de koorts kan verklaren. Wel een kleine verdikking in de darm, maar na poeponderzoek blijkt al snel dat de penicilline van de afgelopen 10 dagen de schuldige is.

Een zucht van opluchting en daarna van frustratie.

Wanneer gaat het dan eindelijk beter?

Ben al opgelucht dat er niet meer overgegeven wordt en dat ze weer wat durft te spelen, maar toch...

Na het weekend neemt David het weer over in het ziekenhuis. Vrijdag 1 juni staat de verhuizing gepland naar het Prinses Maxima Centrum in Utrecht. Officieel zou ze die dag ook met het volgende hoofdstuk chemo moeten beginnen, maar onder de omstandigheden met de op hol geslagen darmpjes is dat nog even geen goed idee.

Gaan we dan wel naar Utrecht?
Of niet?

Er worden wel alvast instructies gegeven: koffers pakken, ambulancerit regelen. Ilva vindt het best en vraagt om een hapje brownie.

Uhh, een hapje?

Mogen we even de temperatuur opnemen?

Waarempel: we zitten ineens nog 'maar' op 38 graden.

De dag daarna op 37.6.

Daarna 36.7.

Ontstekingswaardes dalen en wiefke giechelt, speelt en kletst volop.

Ineens gaan ze niet meer naar Utrecht.

Ineens is het 'als morgen koortsvrij zonder paracetamol, dan naar huis'.

Na twee weken!
Naar huis!

Net nu de temperaturen buiten wat vriendelijker ogen en de chocopasta niet meer smelt in de kast, wordt ons huisje straks weer verwarmd door samen zijn.

Eenmaal thuis kan ze niet kiezen van vreugde. Dammeren met Thorben en papa of toch maar stickers plakken? Op de bank of op de grond? Kan ze nog lopen na twee weken liggen? En hoe behendig is ze met dat sondesnoer?

Ineens krijg ik weer een hartklap: ze loopt hier 's nachts.

Iedere nacht.

Maar nu zit ze 's nachts aan een sondepomp vast!

Hoe gaan we haar aan haar verstand brengen dat ze de babyfoon gewoon goed gebruikt en ons even roept?

Nou, niet.

Ondanks herhaaldelijk bevestigen dat ze niet gaat lopen, sluipt ze rond de gewoonlijke tijd weer door de gangen. David is er op tijd bij voordat ze de trap af probeert te gaan en tilt haar op.

Ze is diep beledigd.
Met haar sondepomprugzakje in de hand.

Alles onder controle.

'Maar ik was toch op tijd gestopt? Ik kannem toch tillen? Ik ging niet de trap af.'

Je hebt ook gelijk, meiske.

Wij zijn banger dan jij.

Met je vier jaren weet je heel goed wat je kan en wat je moet laten

Maar ja, ook ouders willen vaak alles zelluf doen.