Dungeonmaster

Thorben tekent een schatkaart. Dat doet hij wel vaker. Vaak is het een aantal kruisjes en heel veel puntjes om de voetstappen aan te geven. Piratenvlag erbij en hij is blij.

Vandaag werkt hij uitgebreider en vertelt me alvast wat ik zie. Er zwemt ergens een haai, er kruipt een krokodil, we moeten uitkijken voor kokosnootmannetjes en er zijn ook skeletspoken.

Ik glimlach en archiveer in gedachten deze tekening bij de overige schatkaarten.

Hij heeft echter grotere plannen.

'Mam, nu moeten we naar buiten.'

Het is avond.

Bijna slapetijd.

Naar buiten?

'Ja, nu moeten we buiten de schat gaan zoeken en ik weet de weg.' Hij knikt stoer en heeft Ilva onmiddellijk aan zijn kant: "We gaan naar buiteeeeeeeen! Jippie! We moeten de speurtocht doen!"

Ow.

Twee tegen één.

En David ligt even te dutten.

Niet eerlijk!

Ook niet erg, om eerlijk te zijn. Over twee dagen moet Ilva weer uitgebreid het ziekenhuis in en daarna weten we lange tijd niet wat ze aankan, dus hup, schoenen aan en we gaan!

Thorben wijst de weg. Eerst naar de brievenbus waar hij een kaart naar zijn beste vriend post. Onderweg moeten we wel uitkijken voor die krokodil, want die ligt tussen de auto's te waken.

Dan de weg oversteken, voorbij de haai, naar het park waar de skeletspoken tussen de struiken zitten.

Ilva gaat er vol in mee. Ze ziet de spoken, maant ons tot stilte en roept regelmatig dat we even moeten wachten omdat ze weer iets hoort.

Thorben vindt het machtig. Ons manneke waarschuwt net op tijd voordat we onder de boom doorlopen waar de kokosnootmannetjes ons willen bekogelen. Gelukkig zijn we over de brug weer veilig.

Na alle avonturen bepaalt hij dat we langs alle speciale plekken weer terug moeten fietsen. De schatten hebben we uiteraard onderweg opgegraven. Eenmaal thuis klinkt het teleurgesteld van achterop de fiets: "Maar dit was te kort! Thorben moet langer vertellen. We moeten meer speurtocht doen!"

'Nou, Ilva, dan doe ik het de volgende keer wel langer. Dan maak ik wel een nieuwe kaart. Maar dan moet je niet bang zijn, hoor, want het is maar voor de nep.'

Ze knikt braaf naar haar grote broer. "Beloofd, Thorben. Ik ben niet bang. Ik durf wel."

Het is geen loze waarschuwing. De kleine beer heeft talent voor het overdragen van zijn verhaal. Ik denk terug aan de speeltuin een paar dagen eerder, waar hij op een verhoginkje staat. Ik hoor hem het lied van de zeevaarders neuriën. Een blik in de verte, gevolgd door een vloeiende beweging waarbij hij water uit de zee schept met zijn hand.
Ik weet dat hij in het luchtledige schept.

Ik besef dat hij op een speeltoestel staat.

Toch zie ik het water door zijn vingers glijden en voel ik de wind die ook zijn haren lijkt te beroeren.

Het is magisch.

Hij trekt anderen in zijn verhaal mee.

Een DM is geboren.