Buik vol

Gisteren de eerste toediening van orale chemo en een stevige dosis antischimmelzooi. In plaats van pilletjes nu dus spuitjes vol spul. Het eerste spuitje gaat er wel in. Het tweede ook (de dosis past niet in één keer). De derde - en belangrijkste, want chemo-  levert wat vertraging op. 'Nóg één?' klinkt het vertwijfeld en ons wiefke zucht diep. Ja, meis, en het moet ook nog nu, want er moet een uur tussen het eten en het spuitje zitten...er voor en er na..en aangezien je zo in slaap gaat vallen, is dit onze kans.

'Vooruit dan.' De kwek gaat open en de kuur gaat erin. Eten hoeft er niet meer bij. Haar buikje is nu wel even klaar met toevoegingen. Er is een risico op misselijkheid, maar gelukkig komen we de nacht ongeschonden door en staat ons wolfje 's morgens op een relatief vriendelijk tijdstip weer giechelend klaar om aan de dag te beginnen.

'Mama, vandaag wil ik mijn nieuwe glitterjurk aan. Die hebben ze nog niet gezien in het ziekenhuis.' Ilva is heel stellig. Er moet een jurk uit het prachtige pakket aan dat gisteren aankwam vanuit Amerika. Twee lieve vriendinnen hebben de trollen voorzien van allerhande gekkigheid, waaronder een drietal nieuwe jurken voor onze prinses.

Vandaag voor het eerst naar het meebehandelend ziekenhuis in Delft. Ik heb geen idee hoe het daar in zijn werk gaat maar heb al gelezen dat ik in elk geval weer een ander patiëntenpasje voor Ilva nodig heb. Zoals ik elders al noemde: we kunnen bijna gaan kwartetten met de hoeveelheid pasjes in haar bezit.

Wijtze rijdt ons vandaag en morgen. Hij heeft de tijd en dat geeft ons de kans even te kijken hoe dat nou loopt daar en wat we dan moeten afspreken met een taxi. Gelukkig vindt hij het ook niet erg om wat vroeger te komen omdat ik niet weet hoe het loopt, zo'n eerste keer. Is er geen kennismaking vooraf, bijvoorbeeld?
En ach, als we dan toch bezig zijn, misschien nóg een beetje vroeger zodat we ook tijd hebben om een pasje te laten maken?

Wel ja, joh, doe eens gek. We moeten er om 11 uur zijn en hij staat al voor half 10 voor de deur.
En om tien voor tien in het ziekenhuis.

Goed.
Ietsje te veel tijd berekend, mogelijkerwijze. Eerst maar eens uitvinden hoe we hier een pasje kunnen laten maken.

Ik wil bijna naar de balie lopen als ik vanuit mijn ooghoeken de inmiddels welbekende zuilen spot. Jammer dat bij inspectie blijkt dat deze zuilen niet werken in het weekend. Dan mag je je melden bij de balie.

Terug naar de toonbank, dus.

Waar ze geen pasjes kunnen maken...

Huh?
Van het zuiltje naar de toonbank.
En terug, blijkbaar.

 

De dame kijkt me aan. Irritaties over de invulling van haar baan druipen van haar vriendelijk glimlachende antwoord af: 'Tsja, mevrouw, ze willen niet dat we te slim worden. We kunnen hier alleen een voorlopig pasje maken. Voor het echte pasje kunt u pas maandag weer terecht. Nu ja, we kúnnen het wel, maar we hebben de apparatuur niet.'

Dat ze er de buik van vol hebben, blijkt wel uit de blik die ze delen na deze uitwisseling.

Even later staan we boven bij de juiste afdeling. Ik bied mijn excuses aan voor het belachelijk te vroege tijdstip, maar de goedlachse verpleegkundige maakt er geen enkel probleem van. 'Och mevrouw, we zijn er de hele dag dus het maakt ons echt niet uit, hoor. We waren net de spullen aan het klaarzetten. Wilt u wat drinken? Dan gaan we gewoon meteen door. Hoeft u niet te wachten. En oh, wat een mooie prinses heeft u meegenomen! Heb je die speciaal voor ons aangetrokken?'

Ik moet een beetje giechelen, want dat is nu precies wat ons wiefke vanochtend zei!

De behandeling is inderdaad kort. Met tien minuten zijn we klaar en nog een paar minuten later zitten we alweer in die auto. Da's mooi, kunnen we de taxi van de week vragen om hier gewoon even te wachten op het parkeerterrein.

Iedere keer merken we weer dat ze er alles aan doen om ons het leven zo gemakkelijk mogelijk te maken omdat ze ook wel snappen dat het anders lastig vol te houden is. Geweldige mensen, superorganisatie, ook om ons heen.

Eenmaal thuis ben ik net David aan het vertellen dat ze ook nu antimisselijkheidsspul erbij heeft gekregen maar dat we even moeten kijken hoe haar lijf op deze cocktail reageert als Ilva vraagt of we toevallig chocolademousse in huis hebben.

Toevallig wel en ze eet haar hele buikje vol met de zoete troost.

Wijtze begint te lachen: 'Haar moeders genen!'

Hah, betrapt.

Maar ik ben er nu althans vrij zeker van dat de antimisselijkheidsmagie werkt.