Vatbaar

Net weer overleg gehad met één van Ilva's leerkrachten. Het lijkt erop dat de waterpokken eindelijk aan 't verliezen zijn in de klas. Dit zou betekenen dat ze misschien komende week ergens naar school kan; misschien zelfs op de dag dat ze carnaval vieren.

Kan ze haar prinsessenjurk weer aan.

Die trekt ze nog niet zo vaak aan.

Per dag.

We bespreken het gebrek aan aanrecht in de klas. Het is natuurlijk al heel vreemd dat er geen wasbak in kleuterklassen aanwezig is, maar nu wordt het ook ineens een struikelblok. Een leefregel is immers dat kindjes in de klas regelmatig de handen moeten wassen om Ilva te beschermen. Ik beloof het op te nemen met de onderwijsconsulente. Het is sowieso een goed idee dat ze onderling meer contact hebben in plaats van via mij, maar misschien kunnen we in overleg een potje geld vinden waarmee er in de klas een wasbak gerealiseerd kan worden.

Ik krijg een enveloppe vol vriendschapsuitingen en beterschapswensen uit de klas mee en ook het themaboekje van de voorleesdagen 'Tijger slaapt'. Op die manier blijft ons wiefke in de klas ook aanknopingspunten hebben als ze weer eens naar binnen mag. Verder heeft ze de mazzel met échte kleuterjuffen. Ze hebben weliswaar een pakketje stencils meegegeven de week tevoren, maar bij navraag vinden ze het toch een hoop belangrijker om haar vooral te laten spelen. 'Lerend spelen' benoemt juf het, in plaats van 'spelend leren' waarbij het juffendoel toch vaak centraal staat.

Oeh.

Blij.

Spelen kunnen we goed, ondanks het vele bankhangen door de chemovermoeidheid.

En dat webcamgrapje gaan we ook onderling wel regelen. We gaan niet zitten wachten op de administratieve rompslomp.

Bij thuiskomst blijken David en Ilva er nog te zijn.

Vreemd, want de taxi had er al een half uur tevoren moeten zijn.

Heeft de verzekering een taxibusje gestuurd met zieke mensen op weg naar het ziekenhuis...zeker niet begrepen dat het om een extreem vatbaar kindje gaat met leukemie. Uiteraard heeft David de rit geweigerd en heeft boos een nieuwe taxi gebeld.

Ilva blijft er goed onder, maar David wordt het allemaal even wat veel. We staan al weken onder hoogspanning, dan wil je niet dat een taxibedrijf er nog een schepje stress bovenop gooit, want die chemo moét vandaag.

We knuffelen elkaar en ik herken het: gisteren werd ik op school gebeld door het ziekenhuis in Delft. Of ik wist dat Ilva daar behandeld ging worden. Mijn hart stond even stil en in de fractie van een seconde die het de secretaresse kostte voordat ze me vertelde dat dit de volgende stap in het protocol is, zag ik al tienduizend complicaties voorbij komen waardoor ze misschien niet meer in Rotterdam behandeld zou kunnen worden.

So much for mindfulness.

Mind full, ja, absoluut.

De afspraak gemaakt, heb ik mijn noodblikje cola uit de ijskast gegrist en heb een half uur lang wezenloos naar mijn computerscherm zitten turen voordat ik weer productief werd.

Gelukkig was er nog een hoop stagezooi digitaal te regelen zodat ik even niemand te woord hoefde te staan.

Zodra de nieuwe taxi gearriveerd is, kunnen we weer ademhalen. Het ziekenhuis is al gewaarschuwd en we mogen gewoon wat later komen. Zodadelijk de verzekering bellen en kijken of ze voor rede vatbaar zijn en voortaan een individuele taxi sturen.

Ik ga even zitten en kijk met een kat op schoot naar de uitgekomen narcissen op tafel.

Cadeautje van een lieve mama.

Voor een beetje lente in huis.

Voor ieder moment dat ons even lam legt, zijn dit de handvatten die ons overeind houden.

We gaan niet vallen.

Want de wereld houdt ons vast.