De Bruikleners

Thorben heeft het lezen helemaal ontdekt. Hij is niet de snelste en loopt zelfs wat achter bij de klas, maar de lol die hij erin heeft, maakt voor mij alles goed. Dat enthousiasme zal er voor zorgen dat wat er ook gebeurt, hij blijft lezen.

Het kruidvat heeft regelmatig leuke aanbiedingen en zo heb ik nu een stapeltje AVI-boekjes in huis gehaald voor zijn niveau en ietsje hoger. Sinds eergisteren laat ik hem zelf een boekje kiezen en gaan we lekker samen lezen. Ik ken de voor-koor-door methode (eerst een bladzijde voorlezen, dan samen lezen en dan solo laten lezen), maar daar heeft het mannetje thuis geen boodschap aan.
Prima.
Thuis is geen school.
Hij moet lekker lezen zoals hij dat wil.
En dus ligt het mannetje ondersteboven op de bank met het boek tegen zijn smoel aan, tevreden woordjes rijgend en reagerend op wat er in het boek gebeurt. Ik zit lekker naast hem en doe bewust even niets anders. Hij is mij immers aan het voorlezen. Het spellend lezen heeft in elk geval geen enkele invloed op wat hij ervan begrijpt en dat vergroot natuurlijk weer het plezier. Hij spendeert gerust drie kwartier aan zijn leesmoment omdat hij zo graag een boekje per avond wil uitlezen. Ik zie een mooie boekomst....uh...toekomst.

 Toen ik het lezen onder de knie had, was eveneens geen boekenkast meer veilig. Ik plunderde de voorraad van mijn moeder, die al haar kinderboeken bewaard had. Eén van die boeken was 'de Bruikleners', geschreven door Mary Norton. Ik kon geen genoeg van het boek krijgen; het idee dat als je zaken kwijt bent, ze even geleend zijn door kleine mensjes die onder de vloer wonen. Het troostte me dat de verloren spulletjes altijd weer terug zouden komen.

De eerste jaren van Ilva's leven heb ik altijd het gevoel gehad dat we haar in bruikleen hadden, alsof het nog niet helemaal zeker was dat ze hier zou blijven. Leukemie speelde steeds door mijn hoofd en ik telde de jaren af totdat ze voorbij die kritieke leeftijd (waarop het het meeste voorkomt) zou zijn.

Helaas.
Inmiddels zitten we precies op die leeftijd middenin de strijd die ik had gehoopt te vermijden. En gek genoeg voelt het juist nu alsof we weliswaar een paar jaar keihard moeten werken, maar dat ze gewoon blijft. En zelfs al is dat niet zo, dan is het nog wat ons nu sterkt.

Ilva praat over 'en als ik dan mama ben, dan heet ik ook Sanneke'. Alle moeders heten immers Sanneke. En 'ik wil later ook sterk worden.' Ze babbelt over haar toekomstplannen alsof haar niets in de weg staat.

En misschien staat er ook gewoon niets in de weg.
Hobbels zijn immers te overkomen met hulp.

"Maak heel veel foto's," adviseert een lieve dame ons en ik zie een traan in haar ogen. Ik weet al wat er gaande is en ja hoor: zij is haar dochter verloren.

Dat komt snoeihard aan en thuis pak ik het ene na het andere troostcadeautje uit totdat ik me bedenk dat bruikleen helemaal niet zo slecht is mits je de voorwaarden aanpast.

Tuurlijk, we leveren haar weer in.
Te zijner tijd.

Over een jaar of  90 of zo.