Surreëel

We moeten ons om 7:15 melden voor de volgende puncties. Dat betekent dat de taxi hier om 6:15 is en dat we rond 5:30 alvast de lidocaïnezalf moeten smeren op Ilva's PAC. Zo heeft ze wat minder last van het aanprikken.
Bovenstaand geheel betekent dat rond 5 uur de wekker gaat.

Het is nog donker.
En koud.

Heel koud.

Ijsbloemen bloeien op de autoruiten. Ze glinsteren in het lamplicht. Met het heldere sikkeltje aan de hemel wanen we ons even in een nieuwe wereld. Ilva babbelt over het komende doktersdutje en hoe we spulletjes aan de dokter gaan vragen voor in haar klas. De taxichauffeur kijkt vertederd in zijn spiegeltje.
Ja, ik voel me trots.
Dit sprookjeskind is van ons.

Bij het ziekenhuis moeten we naar de nachtingang. We spreken ons doel in bij de praatpaal en de deur glijdt open. Ook binnen is het nog donker. Stappen weerkaatsen. Ik kijk vertwijfeld om me heen. "Wiefke, was het de vorige keer met papa ook zo? Gingen jullie wel naar dezelfde plek?"

'Ja hoor, mama.' Haar neusje wipt op en neer. 'En toen moest papa ook steeds iets zeggen en dan ging de deur open.'

Het is toch een gekke wereld waar mijn kleine dame mij moet geruststellen.

We pakken de lift naar boven.

Overal dat gedempte licht.
Alle geluid dat we maken, lijkt te hard.

We gaan door alle verplichte stappen heen: handjes schonen bij de dispenser, wachten tot deuren opengaan.

De balie is nog leeg.

De wachtkamer donker.

Ilva gaat alvast op de bank zitten met haar tablet. Het scherm verlicht haar gezicht.

Onecht.

Surrealistisch.

Net als eigenlijk de hele situatie waar we ons in bevinden.

Langzaamaan druppelt de nachtdienst binnen. Verhalen over bevroren sloten en ijsruiten en dan een 'Hey! Zijn jullie er al? Zal ik even een lampje aandoen?'

Direct baadt de wachtkamer in het licht. Ik vind het bijna jammer van de rust.

Gelukkig zijn we snel aan de beurt. Voordat ik het weet, is Ilva alweer terug op de verkoever en krijgen we een tasje vol leuke spulletjes voor school aangereikt. Ze heeft het weer goed gedaan. Onze dokter komt buurten om het volgende deel van het traject uit te leggen.

De volgende keer willen ze het onder lokale verdoving en spierverslappers proberen omdat het nu wel erg veel narcose achter elkaar wordt en omdat dit een heel intensief blok is met veel mogelijk uitstel en het moeilijk is op die manier voldoende OK ruimte te regelen. Of ik denk dat zij dat aankan.

Ik proef de vraag eronder: of ik het aankan.

Artsenwenkbrauwen gaan omhoog als ik het aan Ilva voorleg.

Wiefje vindt het wel een beetje eng, maar denkt dat we het samen wel kunnen. Ongetwijfeld dat het op het moment zelf nog even schrikken en nog enger zal zijn. Achteraf bedenk ik me dat ik nog veel meer vragen had moeten stellen over hoe lang het dan duurt, wat ze dan precies zou kunnen voelen, hoe ze moet liggen. Hoe meer ik met haar doorspreek, hoe minder ze er van zal schrikken.
Ik schrijf het op voor het volgende bezoek.

Ineens komen er mensen de zaal op. Aan het bed tegenover ons worden handen geschud en namen genoemd.

Bezoek?
Op zaal?

Dan zie ik hoe er blaadjes worden uitgedeeld en herken ik eindelijk het gezicht: verrassingsbezoek van Freek Vonk.

De arme man komt niet aan zijn fanbase vandaag, want het kleine kindje waar hij staat, snapt er helemaal niets van en de gesluierde schoonheid daarnaast wil best een fotootje met hem laten maken, maar lijkt meer geïnteresseerd in haar tablet.

Zodra hij bij Ilva komt, kruipt ze bij me weg. Geen boe of bah krijg ik eruit. Troostend vertel ik de goede man dat Ilva's broer wel degelijk een groot fan is en we krijgen twee blaadjes mee met hun namen erop en een handtekening. Ilva krijgt nog een knuffel toegestopt en hij is snel weg naar het volgende bed.

We pakken onze tas en vertrekken naar huis.
Dit is ongetwijfeld het vreemdste ziekenhuisbezoek tot dusver.

En ongetwijfeld gaan we nog veel vreemdere dingen meemaken.

Thuis voeg ik handtekening beroemdheid nummer twee toe aan Ilva's map terwijl Thorben giechelend en grijnzend de kamer ronddanst met zijn Freekblad en Ilva ineens kan opscheppen over haar bezoeker en zijn littekens. Ze heeft blijkbaar toch alles gehoord wat hij haar vertelde.

Ach, als we dan toch moeten leven met deze vreemde toestand, dan kunnen we er maar beter ook de lol van hebben.