Ondoorgrondelijk

Mijn lief is lief.

En heel bijzonder.

Tsja, dat wist iedereen natuurlijk al, anders hielden we het niet al 25 jaar met elkaar uit onder luid gegiechel en buitelvlinders. We hebben elk zo onze eigen talenten. Waar ik met gepaste afgunst kijk naar zijn inzicht in alles - van computer tot kast- wat er gebouwd moet worden, zo grimast hij regelmatig als ik weer een boek uit heb in de tijd dat hij bij hoofdstuk drie is gekomen.

Omdat hij weet dat hij meer tijd nodig heeft voor 't leeswerk, kiest hij zijn voer zorgvuldig. Boeit het niet, dan verdwijnt het boek al snel.

Groot is dan ook zijn compliment dat hij mijn stukjes zo graag uit leest.

Uiteraard noem ik hem bevooroordeeld.

Maar hij is dan ook gewoon heel lief.

Oh, had ik dat al gezegd?

Al van jongs af aan schrijf ik graag over de zaken die ik meemaak. Het verraste me dan ook altijd zeer dat als ik terug op school kwam van ziek-zijn, er blijkbaar nooit iets gebeurd was wat de moeite van het vermelden waard was als ik mijn vrienden moest geloven.

Er gebeurt altijd wat.

En soms is het leuk om van die mug een olifant te maken.

Soms is het fijner om de mug te pletten.

Dat pletten lukt heel goed door het van me af te schrijven.

Maak je dus vooral geen zorgen als je over onze beslommeringen leest. We zoeken niet naar specifieke reacties. Het is gewoon fijn om muggen te verpulveren.

Anders blijven ze maar steken.

Zoals een bepaald taxiverhaal.

Oh, het is inmiddels geregeld, zeggen ze, maar het verbaast me iedere keer weer hoe ver je moet gaan voordat starre regels ineens heel flexibel blijken te zijn.

Het verhaal: netjes de indicatie doorgegeven aan de maatschappij. Het is blijkbaar standaard dat mensen met bepaalde aandoeningen of onder specifieke behandelingen apart vervoerd worden. Groot dan ook onze verbazing dat de brief van de specialist met vermelding van chemotherapie niet voldoende is om een aantekening in het systeem te maken.

'Nee mevrouw, dat kunnen wij niet zomaar aantekenen. Ik rijd alleen maar. Daarvoor moet u bij de overkoepelende maatschappij zijn. Ja, nee, ik kan niet zomaar een solorit beloven. Tsja, nee, ik snap dat uw dochter belangrijk voor u is, maar wij zijn ook maar aan regels gebonden.'

Uiteraard laat David die taxi met hoestende en proestende bijrijders aan zich voorbij gaan.

Wij bellen met de koepelmaatschappij. 'Ah ja, ik zie hier geen aantekening over niet mogen combineren dus daar kunnen we niet zoveel aan doen.'

"We moesten jullie juist bellen omdat jullie die indicatie erin kunnen zetten."

'Jaaaaa, dat is wel zo maar dat moeten we dan van de verzekering te horen krijgen.'

"...jongens, jullie hebben een seintje gekregen van de verzekering dat er voor ons vervoer is aangevraagd in verband met chemo.

Chemo mag nooit gecombineerd. Waarom gaat dat niet via een standaardvinkje in het systeem?"

'Tsja, we moeten eerst een brief hebben.'

"...de brief die we naar de verzekering hebben gestuurd?"

'Een brief van de specialist.'

"De brief die we naar de verzekering hebben gestuurd, dus. Waarom sturen ze die niet gewoon digitaal naar jullie op ter confirmatie als dat zo nodig is?"

'Ja, zo werkt het niet.'

"Goed, ik heb MORGEN een solorit nodig. Hoe ga ik dat dan doen?"

'Nou, als u nou de brief die u van de verzekering hebt gekregen ter confirmatie even naar ons opstuurt...'

* scan en mail*

'Ah ja, ik zie dat hier geen indicatie voor solovervoer in staat.'

"...het gaat om chemo."

'Ja, maar er staat niet specifiek solovervoer.'

* knarsetanden, diep ademhalen en vooral de telefoon niet stukgooien*

"MORGEN heb ik die rit nodig. Hoe gaat u er voor zorgen dat mijn dochter niet in de isolatie van het ziekenhuis terecht komt?"

'Oh, nou, ja, weet u, ik kan natuurlijk geen aantekening maken, maar ik kan wel proberen iets te regelen met de taximaatschappij.'

Op dat moment heb ik de puf niet meer om te vragen waarom dat nou niet eerder kon en ik bel de verzekering op om erachter te komen dat ze voor een nieuwe indicatie een nieuwe brief nodig hebben. Ik verkrijg de nieuwe brief die verdacht lijkt op de oude brief heel snel dankzij ons geweldige digitale tijdperk om er vervolgens achter te komen dat de verzekering deze niet per email accepteert maar em over reguliere post wil hebben.

Dan gaat er een week overheen voordat we eindelijk weer een nieuwe confirmatiebrief krijgen...waarin potdorie weer geen solovervoer getypeerd staat!

Opnieuw heisa aan de telefoon, machtigingsnummers die helemaal niet veranderd zijn waardoor er nog steeds geen aantekening gemaakt mag worden en we weer met verdoemenis en bad press moeten dreigen voordat we verzekerd worden van Ilva's veiligheid.

'Maar mevrouw, als u nu gewoon even terugbelt naar de koepelmaatschappij. Zij hebben contact met de verzekering en als u dan de naam vraagt van degene die u verteld heeft dat het solovervoer goedkeuring heeft gekregen, dan zetten wij het wel in het systeem. Dan stuurt u die brief later maar.'

Uhhh, ze hadden toch de hele tijd die brief nodig?

Heb ik me daarvoor een week lang zorgen zitten maken over iedere rit die gereden moest worden?

NU kan het ineens wel telefonisch en via mondelinge toezegging?

Nog twee dagen later hebben we weer een papiertje op de mat waarin dan toch eindelijk solovervoer wordt geïndiceerd vanuit de verzekering. Ik scan het en mail het netjes door aan de koepelmaatschappij zoals beloofd.

En ontvang een antwoord: 'Dit is al aangepast in de gegevens van uw dochter. Met vriendelijke groeten.'

Nu scheld ik niet snel, maar what the actual *pieeeeep*?

Ik mail nog even terug. Ze hadden die brief toch echt nodig de hele tijd?

'Ja, het is wel fijn hoor, om ook de machtiging doorgestuurd te krijgen want soms krijgen we deze niet van de verzekering door.'

Van de verzekering.

Niet van ons.

Van de verzekering.

Die alles zo nodig over de reguliere post wilde hebben om het vervolgens dus blijkbaar per email eventjes naar de koepelmaatschappij te sturen.

Die twee keer dezelfde gescande, uitgeprinte brief van de oncoloog nodig had om te bedenken dat er misschien solovervoer nodig was.

Die hun eigen arts inzetten om deze brief te beoordelen.

Die de goedkeuring eerst naar ons stuurden omdat wij deze dan maar zelf naar de koepelmaatschappij moesten sturen.

Drie godvergeten weken heeft het ons gekost terwijl een simpele check tussen verzekering en koepelmaatschappij voldoende was geweest.

Kunnen ze nu werkelijk niet zonder deze hele poppenkast en poeha over een specialistenbrief die je als ouder nooit nodig wenst te hebben voor je kind?

Maar goed, het is geregeld.
Ik haal even adem.

Mijn olifant is geplet.

En nu maar eens kijken hoe ik er voor kan zorgen dat dit onnodige leed een volgende ouder in zo'n situatie bespaard kan blijven.