Vergiet

Het is al donker buiten. Eigenlijk moet het wiefke reeds naar bed, maar ze heeft zo'n lange dut gedaan en ze heeft Thorben beloofd om nog samen buiten in de speeltuin te spelen.

Ach, dan gaan we toch even naar de schommel?

Terwijl David de trollen op de Grote Schommel vermaakt, laat ik mijn gedachten over de afgelopen weken gaan. Lijstjes maken wordt steeds belangrijker in deze chaotische tijd en ik herinner me een periode waarin ons moeki ook duidelijk overspoeld raakte.

Ergens in die periode schreef ik een Sinterklaasgedacht voor haar. Ik maakte er een 'geheugentrainer' als surprise bij en herinner me nog een gedeelte van het dichtwerk erin:

'Ze legt chocoladeletters

Waar iedereen ze ziet

Ach moeki, het is zo lief bedoeld,

Erg snugger is het niet.

Maar moeder geeft niet op

En vraagt me even later:

"Sanneke, heb je al gekookt?"
Moeder, bedoel je het water?'

Uiteraard was ik er op dat moment van overtuigd dat dat me niet zou gebeuren.

Inmiddels zijn we wel een aantal crises verder en ben ik erachter gekomen dat ik het broodnoodzakelijke best voor elkaar krijg op zo'n moment, maar dat ik voorzichtig moet zijn met de details. Ik ben dan ook ten zeerste op mijn hoede zodra we de meest recente ellende induiken.

Het begint na een week of twee. Ik vind namelijk dat ik op dat moment nog best goed in de gaten houd wat er allemaal moet gebeuren en wat er zoal klaargelegd moet worden voor een dag. Zo vind ik het heel wat dat ik iedere keer keurig aan Thorbens gymkleren denk en ze zelfs netjes spoel om er zeker van te zijn dat ze lekker ruiken.

Als beer die volgende dag thuiskomt en me verzekert dat zijn gymbroek niet in zijn tas zat, is mijn eerste reactie dan ook die van ongeloof. Ik heb twee stuks kleding in zijn tas gedaan! Ik weet het zeker!

Controle geeft mij gelijk: twee stuks kleding.
Zijn gymshirt.

En zijn pyjamashirt.

Aha, dat verklaart waarom ik die de avond tevoren niet kon vinden.

'Maar moeder geeft niet op...' en ik vergeet de week daarop zijn broodtrommeltje in zijn tas te doen.

Dat staat nog op tafel.

Gevuld, dat dan weer wel.

Ik maak toespelingen op facebook dat niet alles geheel volgens het boekje loopt in mijn hoofd en krijg troostende opmerkingen dat het allemaal wel meevalt. Die lieve woorden helpen mij niet op het moment dat ik de trollen de opdracht geef tot 'Kiet pappel!' in plaats van papa kietelen of als ik voor de driehonderdste keer de trap op moet omdat ik alweer vergeten ben waarvoor ik ook alweer naar boven liep.

Inmiddels weet ik ook wel beter dan denken dat ik Thorbens gymspullen onder controle heb als ik ineens zijn schoentjes in de kast tref op een gymdag. Als David me vraagt nog wat haverkoekjes bij de winkel te halen, haal ik van alles behalve die koekjes. Ik durf het aantal lijmstiften in huis niet meer te tellen want ik koop steeds maar nieuwe omdat ik zeker weet dat ze op zijn.  Ik leg mijn handschoenen even op de fiets terwijl ik deze op slot zet en bedenk me  nog dat ik ze vast en zeker ga vergeten, dus kijk er nog even bewust naar terwijl ik de ketting vastleg.
En loop naar binnen zonder mijn handschoenen.

Op een bespreking met Thorbens leerkrachten geef ik aan dat ze vooral moeten mailen of bellen als ze informatie nodig hebben omdat ik zaken aan het vergeten ben.

'Dat begrijpen we,' wordt er geknikt.

Gelukkig. Ze accepteren dat er hier zaken vergeten worden.
Ik ben onderhand al blij dat we tot dusver geen afspraken zijn misgelopen, dat alle taxi's besteld zijn, Thorbens opvang geregeld is en dat we alle medicatie bijhouden. De rest is even bijzaak. Daar hangen geen levens vanaf.

David geeft de grote schommel nog een flinke zet. Vette trollenschater vult de lege speeltuin.

Dat vergeet ik althans nooit meer.