Goedhart

"Thorben de Goede." De consulente proeft de naam goedkeurend. "Een echte heldennaam." David en ik kijken glunderend naar het babybundeltje in mijn armen. Hoe klein hij ook is, onze held is hij al.

Dat hij de empathische gave van zijn vader geërfd heeft, vinden we uit zodra hij als peuter kennismaakt met zijn zusje. Ilva is een huilbaby en ik snap haar vaker niet dan wel. 'Mam, ze heeft koude voeten,' meldt het mannetje me. Ik doe haar sokken aan en ze stopt met huilen.

'Mam, ze wil even uit de box.' We leggen de kleine dame op de grond en ze stopt met huilen.

'Pap, ze zegt dat ze buikpijn heeft.' David legt een hand op het kleine buikje en verdomd als het niet waar is: ze stopt met huilen.

Met de empathie komt ook een diepgewortelde liefde voor zijn zusje en de wereld om hem heen. Hij betovert dier en mens en kan uren tevreden spelen tussen de wortels van een boom. Het verbaast ons al lang niet meer dat hij samen met Ilva een middag kan besteden aan het volgen van twee slakken die van de grond naar de top van een bloempot proberen te komen.

Zit zijn beste vriendje er doorheen, dan hoeft David maar even te porren en Thorben loopt er naartoe, slaat een arm om haar schouders en praat.
Waarover ze het dan hebben, hoeven we niet te weten. Het resultaat is verbijsterend effectief en twee blije kinderen komen weer tevoorschijn.

Zijn enorme gevoel zit hem soms ook dwars, vooral als hij even niet meer weet hoe hij er mee om moet gaan. Van 't ene op het andere moment kan hij in paniek raken vanwege een opmerking van een vriendje op school of een speelgoedje dat hij niet meer kan vinden. Hij komt jaren later terug op een moment dat hij mij huilend aantrof in de keuken omdat ik mijn ouders miste.
En hij slaat dicht zodra het hem teveel wordt

Deze avond zie ik het ineens gebeuren: ik ben Ilva's haar voor de tweede keer vandaag aan het borstelen omdat de losse haren voor vreselijke knopen zorgen. Het komt er met bossen tegelijk af en haar vlecht wordt dun. Thorben kijkt even zijdelings en duikt zichtbaar weg in zijn filmpje op de tablet. We wachten even totdat de troela in bed ligt en dan neem ik hem op schoot. Op school oefent hij met het verwoorden van zijn emoties en nu is het tijd om dat in de praktijk te brengen voordat hij zichzelf laat vollopen.

Uit ons gesprekje blijkt dat hij het liever niet ziet. Hij vindt het gek en een beetje eng. Nu kan je ineens zien dat zijn zusje echt heel ziek is. En met het zicht komt het besef.

'Mama, ik wil dat ze haar mutsje opdoet. Dan kan niemand het zien.'

Ik leg uit dat dat uiteindelijk Ilva's beslissing blijft en dat het niet erg is als mensen haar kale koppetje zien. Ik vertel dat we het allemaal een beetje gek vinden; dat we allemaal nog moeten wennen.

Dat snapt hij. Hij knikt. 'En dan weten ze wel dat ze ziek is. Dan hoeven ze het niet te vragen. Maar ik vind het wel een beetje eng.'

Da's okay, menneke.

Wij ook.

We kletsen nog even over Ilva in haar babytijd, toen ze haar nesthaar kwijtraakte. Nu moet hij wel even giechelen. Hij vindt het niet goed dat ik Ilva dan weer baby noem. Ze is immers ook al gróót.

We praten nog even door, maar verder is er eigenlijk niet zoveel wat hij eng vindt. Ja, het ziekenhuisgedoe en de medicijnen doorbreken de dagen die hij gewend was, maar hij vindt het veel interessanter om weer eens mee te gaan naar het Sophia kinderziekenhuis dan om zich zorgen te maken over wat daar nou precies gebeurt.

Prima.

Het haarverlies is al groot en voelbaar genoeg.

Daar hoeft niet nog meer bij.

Het is al laat en voor de verandering leg ik hem in bed zonder boekje. Hij vindt het niet erg en installeert zich met zijn kruik. Een giecheltje, een knuffeltje, een ieka, neusje en snut en hij ligt.

Nog geen minuut ben ik beneden of hij staat alweer onderaan de trap.

In tranen.

'Ik mis opa en oma.'

Een trillend lipje en tranen in zijn ogen.

Ik trek mijn beertje op schoot en vraag waar dat nu ineens vandaan komt. Hij trekt zijn schouders op en weet het niet zo goed.

Ik denk dat ik het wel weet.

Huilen om haren gaat immers nog niet.

Vertalen naar een minder eng, tastbaar gemis wel.

Dat spreek ik nog even niet uit. Ook hij verdient de keuze in hoe hij er mee omgaat.

We knuffelen en spreken af dat we morgen gaan bellen om hun stem te horen en dat we gaan kijken of er een rit naar Amsterdam te regelen is. Ook dat verdriet is immers echt.

Voor alles wat niet te grijpen is, creëren we onze handvatten.

Want ook goedhartige helden kunnen wel een steuntje gebruiken.