Schipper, mag ik overvaren

Op de lagere school was het een favoriet op het speelplein: 'schipper, mag ik overvaren.' waarbij de door de tikker genoemde kleur een vrijbrief betekende voor het oversteken, mits je deze kleur kon aanwijzen in je kleding. Het fijne van dit tikspelletje was dat je als tikker enige controle had over je prooi. Immers, noemde je een kleur die de snelle lopers konden aanwijzen, dan kon je je concentreren op de langzamere kinderen.

Aangezien het pleinspel in die tijd sterk bepaald werd door de seizoenen, wist ik wel wanneer het weer tijd werd om mijn multi-kleuren rok aan te trekken: een bruine rok met veelkleurige bloempjes waardoor ik vrijwel altijd over kon steken.
Heel fijn om het spel zo te kunnen voorspellen, onzeker als ik was.

Op dit moment zou ik ook graag weten wanneer we nou precies mogen oversteken.

Alles staat op losse schroeven en de ene afspraak hangt op de andere. Zelfs onze behuizing hangt er even om nu we wel een bod gedaan hebben (wat, nee, wij de onzekeren? Jaaaa, wij, want over een jaar moeten we hier echt weg zijn!) maar nog niet zeker zijn van verhuisdata of bouwkeuringen. Vorige week een tweede keer kijken en een bod uitgebracht, vrijdag naar Rotterdam waar Ilva's bloedwaardes niet goed genoeg waren voor behandeling. Jammer, want ik had haar volledig voorbereid op de eerste keer punctie zonder narcose. Thuis horen dat het bod geaccepteerd is en we snel een bouwkundige keuring aanvragen omdat we nu toch even een rustige week ingaan qua ziekenhuizen. Behandeling moet nu immers even wachten.

Tot vrijdagavond wanneer we een belletje krijgen van de arts dat een ander medicijn wel gegeven had kunnen worden, maar niet gedaan is, dus of we maandag dan toch maar willen komen. En ach, als we er dan toch maandag zijn, meteen even bloed bekijken en puncties doen om te zien of we niet toch nog door kunnen.

Gelukkig mag ze dan wel vroeg zodat ze niet de hele ochtend nuchter hoeft te blijven.

Goed, dan maar tijden zo schuiven dat David woensdag naar de keuring kan en ik dan al thuis ben na een eventueel Delft bezoek en het halen van Thorben uit school.

Eventueel Delft, want je weet maar nooit wat er maandag uit dat bloedonderzoek komt.

En weer voorbereiden op eventuele punctie want ....jawel, je weet maar nooit.

Oh ja, en die taxi...dat oneindige verhaal van de taxi. Met veel gesoebat en overtuiging een solorit heen en terug geregeld nu die indicatie blijkbaar nog steeds niet rond is.

Zondagavond een belletje. Weer de arts. Ziet ze ineens Ilva pas op de lijst staan tegen het middaguur! Ik schiet uit mijn slof. Wiefke de HELE ochtend nuchter en dan OOK nog eens opnieuw gehannes met de taxicentrale omdat alles nu verschoven moet worden?

De arts ziet er ook de lol niet van in en vertelt me dat we gewoon mogen komen 's morgens en dat we er wel tussen geschoven worden. Zelf kan ze er niet zijn door onfortuinlijke omstandigheden.

De nacht is niet gerust.

Reeds om iets over achten zitten we maandagochtend klaar in het ziekenhuis waar we uiteindelijk toch pas tegen het middaguur aan de beurt blijken te zijn. Volle bak. Er kan niet geschoven worden. Ons arme wolfje valt om van de honger maar ze houdt zich kranig, hoewel ik vermoed dat ik niet veel langer ga wegkomen met 'nog maar een uurtje, lief' nu ze haar best doet om de klok te leren kennen.

Ook zij heeft haar zekerheden nodig.
En die kunnen we haar maar zo weinig bieden, anders dan onze onvoorwaardelijke liefde.

En solidariteit in haar nuchterheid.

Gelukkig helpt het idee van een zeer kort ruggenprikmoment tegenover een langer narcosemoment. Ze is nog steeds bereid om het te proberen.

'En als ik dan toch 'nee' zeg, dan doen we het de volgende keer, hè mam? Met een doktersdutje.'

"Absoluut, wiefke. We gaan het samen proberen en als het niet lukt, doen we het lekker een andere keer." Het absolute minimum aan controle dat ik haar te geven heb. Maar het is voldoende. Het stelt haar gerust genoeg om er met een grote glimlach in te gaan.

'Dormecum versterkt meestal wat er al aanwezig is, ' zo legt de dokter uit. 'Is ze gestresst door het plaatsen van de naald op de PAC?'

Nou nee, maar onderhand kan ze het beddengoed wel opeten van de honger.

Gelukkig blijkt haar gevoel voor humor te overheersen en begint ze onbedaarlijk te giechelen zodra de spierontspanner wordt ingespoten. Ik maak van de gelegenheid gebruik om van haar favoriete boekjes te verhalen terwijl de verpleegkundige haar in een katjeshouding houdt. De maatschappelijk werkster staat tot haar genoegen werkeloos toe te kijken en vindt dat we het eigenlijk wel heel goed doen.

Dat vind ik eigenlijk ook.

En binnen een paar minuten is de kleine dame klaar en mag aan 't eten.

'Mevrouw, wat doet ze dat ontzettend goed.'

Oh yeah, we rule.

'Overigens zijn haar bloedwaardes goed genoeg dus u kunt nu afspraken met Delft gaan inplannen voor de komende drie dagen.'

Oh.

Alleen is Delft er van overtuigd dat we dinsdag, woensdag en vrijdag komen.

Maar vrijdag staat er al een Rotterdam afspraak.

En hoe zit het dan met donderdag?

Moet ik dus ook weer gaan taxi-solo-stressen omdat ik de volgende dag al ritten nodig heb!

Inplannen, m'n neus.

Op de bonnefooi lijkt er meer op.

We zijn onze agenda niet zeker meer.

Mogen we wel, mogen we niet, verandert het nog op het laatste moment?

Jemig, wat mis ik mijn rok.

Dan maar elkaars hand vasthouden bij 't oversteken.