Groei

Op school val ik tijdelijk middagen in bij een groep 4. Het is niet direct mijn doelgroep (geef mij maar de bovenbouw!), maar het is wel de leeftijd van mijn eigen trol en dat scheelt.

Waar ik me even op verkijk, is dat ik het gemak en de energie helemaal nog niet heb om daar zomaar in te duiken. Nee, het is niet net als fietsen.

Na een onaangename vrijdagmiddag waarop een knutselmoment uitdraait op tienduizend kinderen tegelijk op de wc, zesennegentig en een half kind op de gang waar ik er maar twee om hulp had gevraagd en een tijdspanne van ongeveer een eeuw waarin ik tracht iets van een normale rij op de gang te krijgen, ben ik het alweer zat.

Dit moet anders.

En wel direct.

Dit vereist recalibreren, van mijn aanpak en mijn verwachtingen.

Want die blijken even te hoog ingeschat.

Gelukkig zijn daar de lieve eigen juffen van de klas waar ik aan mag schuiven waardoor het niet alleen voor de kinders weer wat normaler wordt dat ik daar ook rondloop, maar waardoor ik ook zie hoe zij de door mij ervaren chaos hanteren en kanaliseren.

Het helpt me enorm door de dag daarna heen, maar het is de opmerking van een juf bij de kleuters die mijn dag vandaag daadwerkelijk ook nog mooi maakt, al lukt niet alles wat ik wil.

"Stel je open," zegt ze eenvoudig, "Zodra jij jezelf geeft, wordt het ineens zoveel gemakkelijker. Die kinderen kunnen dat nog niet zelf. Wat zij van jou zien, krijg je terug."

En dus duik ik er vandaag in met een energie die ik eigenlijk niet voel en een glimlach die gelukkig zeer oprecht is.

Ze zijn namelijk echt wel lief.

Zo is er een jonkie dat moeite heeft met veel van de lesstof. Dat leidt tot frustratiegedrag en vreemde uitspraken. Hij is wel heel gevoelig voor complimentjes en al gedraagt hij zich echt niet de hele dag perfect, ik zie hoe hij naar me kijkt en glimlacht als ik zijn pogingen erken.

Hoe mooi het moment dat ik met hem meeloop naar zijn moeder na schooltijd.

Ze zet zich schrap.

Waarschijnlijk al te vaak gehoord dat er iets niet helemaal lekker loopt.

Maar het manneke en ik hebben een stiekem plan.

Ik vertel moeder dat ik echt iets kwijt moet en kijk heel serieus. Het jochie begint naast me al te giechelen. Moeder snapt het niet helemaal en kijkt van de één naar de ander. Ik houd haar niet langer in spanning en vertel dat we zo'n leuke dag hebben gehad. Dat ik zie hoe hij zijn best doet en hoe hij groeit in zijn hele houding.

Met een dikke glimlach gaat daar een gezin het weekend in.

Zo verloopt eigenlijk de hele middag. Ondanks een rampzalige middagpauze waarbij de begeleider van het buitenspel zelfs nog in de klas moet komen om de acht (ja, acht!) boze gezichten aan te spreken, weten de kinders het te draaien als ze merken dat er echt wel afspraken te maken zijn met mij.

Zo verschuift ineens de halve klas van plaats met de afspraak dat een waarschuwing betekent dat ze direct weer op hun eigen plek moeten zitten.

Een enkeling moet terug.
De meesten blijven zitten en leveren goed werk af.

Er wordt geglunderd. "Dit mag anders nooit, juf!"

Ach, zo heeft iedere juf of meester immers een eigen weg.

We lossen nog een aantal vulkaanuitbarstingen op met begrip en een aai en een paar andere kinders komt erachter dat kleutergedrag niet geaccepteerd wordt...en dat daar dus ook geen aai aan te pas komt!

Grappig genoeg gedragen ze zich daarna perfect.

Het werk is af.

De nieuwsbrief vergeten mee te geven.

Een knutselwerkje niet meer gelukt.

Maar het vertrouwen is gegroeid.

Thuis hebben de trollen nog een avontuur met hun buurtvriendjes als ze menen een vermiste kat gespot te hebben. We gaan er achteraan, maar zijn te laat.

Later op de avond kloppen de buurtmeisjes nog een keer aan. Ze hebben de kat weer gevonden! Ik laat ze snel het telefoonnummer opschrijven van de poster, maar alweer zijn we te laat.

Ik prijs de dames voor hun inzet en doorzettingsvermogen. Ook al is het nu niet gelukt, we kunnen althans de eigenaar inlichten in welke straat de kat rondloopt en dat is geweldig!

Ik zie ze stralen.

Ineens lijken ze tien centimeter langer.

Zodra ik de trollen in bed leg, voel ik nog de opmerking van mijn medejuf.

Openstellen.

Ook al ben ik moe en voelt mijn hoofd als lood, we sluiten de dag heerlijk af met een fijn verhaaltje onder de deken en een extra duckje op de bank. Ook als ons wiefke haar bed weer uitkomt, kunnen we nog een afspraak maken over hoe we het gaan doen en geeft ze zelf aan dat ze gaat proberen in haar eigen bed te blijven omdat ze zo blij is met haar kamer.

Ik vermoed dat ze over een paar uur weer naast ons ligt.

Nog steeds ziekend, namelijk, al een week lang.

Maar haar overtuiging is echt.

De poging oprecht.
Dat geeft al ruimte.

En dat

Is groei.