Kirrend kijkt Ilva in de spiegel: "Mammie, ik lijk eindelijk weer op mezelf!"
Dan komt ze de kamer weer in en trekt het elastiekje eruit. "Maar nu moetie er weer uit, anders herkent vriendin me niet."
Het meiske uit de straat kent Ilva immers alleen met kaal koppetje en korte, donkere lokken.
Het maakt me allemaal niet uit.
Uiterlijk komt eindelijk weer dichterbij innerlijk.
Want zichzelf is ze eerlijk gezegd al die tijd gebleven.
