Open Deur

Afgelopen week was een ander soort mijlpaal: precies een jaar geleden op 16 mei ondertekenden we het koopcontract en openden we de deur van ons eigen huis voor het eerst. Helaas moesten we ons daarna naar het oude huisje haasten omdat Ilva ineens een koortsaanval kreeg.

Inmiddels hebben we ruim de tijd gehad om te wennen in ons huisje en hoewel het al direct heel eigen voelde, is het nog steeds niet vanzelfsprekend. Langzaamaan komen steeds meer ideeën tot uitvoer en hebben we zelfs inmiddels de tweede wc werkend. Er wordt nog gekeken naar hoe we kasten en zolder het beste kunnen inrichten en we schrikken ons af en toe rot van een scheur in het schilderwerk, hoewel we geleerd hebben dat dit de normaalste zaak van de wereld is met schilderwerk in een ouder huisje.

Net als een jaar geleden op die dag staat de buurroos nu weer vol in bloei, paraderen de katten en glimlachen de mensen op straat.

Op mooie dagen verandert ons stille straatje in een snelweg van kinderkopjes en fietsjes die met gierende lach voorbij scheuren. Regelmatig wordt de deur platgelopen door wie er dan ook toevallig in de buurt is en als onze trollen zich ertoe geroepen voelen, gaan zij zelf alle deuren af om te kijken wie er buiten mag spelen. Het open-deurbeleid werpt zijn vruchten af.

Ook Ilva bloeit. De periodes tussen ziek-zijn worden langer, evenals de controlemomenten. Haar donkere haartjes beginnen wild te krullen totdat ze in een ware hanekam overeind staan.

Er is wat huiduitslag die steeds de kop opsteekt en ook haar infectiewaardes blijven maar wat aan de hoge kant. Toch is dat laatste nog te verklaren vanuit haar constante strijd tegen verkoudheden en alle andere virusjes die rondwaren. Met een half-jaar oud immuunsysteem is er immers nogal wat nieuws te verkennen!

De eerste inenting is een feit. Gelukkig snapt de verpleegkundige het heel goed als we aangeven dat we absoluut geen inentingen gaan mixen. Dan maar een keertje extra langskomen.

Ilva's lijfje reageert daarna met een paar daagjes lamlendigheid en besluit dan dat het sterk genoeg is om dit aan te kunnen.
Weer wat zenuwen gesust.

Ineens blijkt de kleine dame ook enorm te groeien, wat nog maar de vraag was na alle chemo's en ineens niet meer zo twijfelachtig was met haar hervonden eetlust. Ik heb nog nooit met zoveel genoegen mijn portemonnee getrokken voor een lade vol nieuw ondergoed!

Het is een wat gematigde update.

En stiekem genieten we daar zeer van.

Hoe heerlijk saai!

Vaak zegt men dat de staat van het huis een afspiegeling is van wat er gaande is in je hoofd.

We zien de analogie wat verder gaan: Ilva's lijfje heeft het immuunsysteem heel snel eigen gemaakt.

Langzaamaan richt ze haar eigen lijf weer in en schrikken we ons af en toe rot van een scheurtje in haar gezondheid, hoewel we geleerd hebben dat dit de normaalste zaak van de wereld is met een nieuw immuunsysteem.

We eigenen ons weer een plekje toe in een wereld waar kinderen kind mogen zijn.

Met alles wat we hebben meegemaakt, zal dit nooit meer vanzelfsprekend zijn.

Maar da's een open deur.