Kleur bekennen

Alle kleuren hebben we wel zo'n beetje gezien in Ilva's gezicht, van braakgroen en levergeel tot koortsrood en allergiepaars. Momenteel ziet ze weer zo wit als een spookje. Niet zo gek: die oorontsteking afgelopen weekend verklapt natuurlijk wel iets over de verstopping die in haar koppetje gaande is. Ook verklaart het de dikke oogjes in haar blije gezichtje. Uiteraard controleer ik direct de voetjes, maar die houden geen vocht vast.

Het zal dan toch weer een rotverkoudheid zijn.

Blij is ze wel, onze kleine dame. Ze is deze week al twee hele dagen naar school gegaan en heeft ook de woensdag netjes doorgezet. Op de rapportavond zijn dan ook alle juffen het met ons eens: wat een dappere doorzetter!

Ook de juffen van Thorben hebben daar wel iets over te melden: trol houdt zich al een heel jaar verbazingwekkend goed in de klas. Ja, ze zien gebrek aan concentratie. Ja, ze zien dat hij dagen heeft van vreemde, onverwachte fouten. Ze begrijpen de momentopnames.

Maar ook zien ze dat hij uitleg snapt; dat hij geniet van rekenen; dat hij zijn leesboekjes steeds slimmer kiest waardoor hij er echt lol in heeft.

Zoals de Donald Duck.

Als juf onderstreep ik het belang van Duck! Woordenschat en zinsbouw waar menig kind zich aan kan optrekken, gecombineerd met verhalen die dankzij woordgrapjes ook nog leuk zijn voor ouderen. Hoe mooi is het dat ons manneke zich dankzij peetoom hier wekelijks aan kan laven?

Vandaag is de equinox.

Dag en nacht even lang.

De lente begint en onderstreept onze stappen naar lichtere dagen.

We vieren het toepasselijk: na schooltijd helpen de trollen me met het vullen van potjes voor de nonexistente moestuin. Vanwege gebrek aan tijd en puf zullen de plantjes het voorlopig nog even met de balkonbakken moeten doen. We hebben immers nog geen idee hoe we de tuin verder willen inrichten.

Geen punt: met enthousiaste stemmen wordt mij precies verteld waar de zonnebloemen moeten komen zodra ze opkomen, in welke bak we het beste de radijsjes kunnen zetten en hoe we de voortuin kunnen opleuken met de klavertjes die we bewaard hebben van mijn broertjes trouwerij.

Geen beter moment dan nu om het geluk te planten.

Zelf heb ik wat zakjes gevonden met kleurige ijsbloemen en bonenkruid, beide echte zonaanbidders. Om die reden haal ik met Davids hulp alvast wat tegels uit de voortuin waar ze er het beste van kunnen genieten. Buurman biedt direct een hand aan voor het moment dat we een klimhekje gaan plaatsen tussen ons huis en de buren om daar ook weer iets moois tegenaan te laten groeien.

Da's mooi, want ik heb nog even geen idee hoe ik een houten hekje aan steen moet bevestigen.

Hij wel.

Hij weet eigenlijk voor vrijwel alles wel een oplossing.

Heeft ook van alles in huis.

De Wijze Man van de straat.

En daar wonen wij lekker tegenover.

Mazzel!

Thorben kijkt stralend van zijn potjes naar onze bezigheden. "Mam, wat zijn we lekker aan het tuinieren!"

Ik kijk hem even verbaasd aan. Met een balkonnetje in zijn verleden hebben we dit woord nooit echt gebezigd. Hij ziet mijn blik en verklaart heel serieus: "Ja, zo heet dat, mama. Als je bezig bent in de tuin, dan is dat tuinieren. Heb ik gelezen in Donald Duck."

Ilva babbelt hem direct na. 'Ja, we tuinieren. Leuk. Maar nu ga ik even steppen.' En roetsj, weg is ze op haar felroze step.

Oei, wat mooi.

Kleur in de tuin.

Kleur in zijn taal.

Dat wordt een bonte boel!

De dingen die voorbij gaan

Gelukkig is dit goed afgelopen.

Fijn dat jullie nu weer door kunnen.

Zo, die zit in de zak.

Een greep uit de lieve, goedbedoelde opmerkingen van de afgelopen tijd. Uiteraard nemen we het niemand kwalijk dat ze ons het beste toewensen en blij zijn dat er enge zaken goed doorlopen worden. We zouden gek zijn als we ons daar beledigd door voelen! Onze vrienden zijn immers een belangrijke pilaar gebleken om op afgelopen jaar toch iets te kunnen bouwen!

Toch kunnen wij niet voelen wat ze ons toestralen.

Het is nog helemaal niet afgelopen.

We zitten nog regelmatig vast.

We zijn nog lang niet klaar.

Nog lange niet, nog lange niet.

Ilva probeert het schoolritme weer op te pakken. Met sondevoeding al lastig, laat staan nu ze het voederen weer zelf moet doen. Toch ziet ze kans hier en daar een hele dag vol te maken op een enkel boterhammetje.

We zijn aangenaam verrast dat de troela dit weekend al twee keer twee bammetjes achter elkaar heeft opgegeten. Maar iedere keer dat ze het zo goed doet, lijkt er weer een domper te volgen.

Het mooie moment wordt weer gevolgd door een ziekteperiode waardoor we ons afvragen of dat nou echt aan de energie ligt die ze in die hele dag of het eten stopt of aan iets anders.

Niet zo gek dat ze met haar herstellende lijf en minieme reserves alle virusjes oppakt die er zo rondgaan in een klas in de koude maanden. Haar nieuwe immuunsysteem heeft immers dat 'eerste jaar rond andere kindjes' nog helemaal niet meegemaakt en zit volop in de conditionering.

Helemaal niet vreemd dat het moeite kost om haar conditie op te bouwen terwijl ze ook nog eens haar smaak moet hervinden en wij haar toch min of meer dwingen tot steeds een hapje extra.

En toch.

Voordat we de donderende diagnose kregen, was ons wolfje iedere twee weken ziek. Dat ging dan wel weer over, maar nooit helemaal, blijkbaar, want twee weken later was het dan weer feest.

Dat gevoel herleven we nu even: een giga-oorontsteking en verhoging voordat we op vakantie gingen, die temperatuur die maar niet wilde dalen tot er een tweede kuur tegenaan ging en ze dus effectief de week voor én de week na de vakantie niet naar school kon, en nu na een kort weekje school wéér een oorontsteking.

De andere, dit keer.

Da's dan weer een troost, hoe vreemd dat ook klinkt.

Zien we net dat ze een mooi kleurtje krijgt

Supermooie controles

Schiet ze ineens weer in den bleke

En hangen wij weer aan de lijn met het ziekenhuis.

Gisteravond met een huilend wiefke op schoot.

Haar oortje doet toch zo'n zeer!

Wij kunnen weinig anders dan oordrupjes toedienen en haar de keuze geven tussen een paracetamolletje of een billenpilletje.

Ineens ziet ze het nadeel van een leven zonder sonde.

Ze probeert het kindertabletje en besluit dat dat sabbelen niet lukt.

Ze tracht het gewone paracetamolletje in stukjes ('Mam! Niet ZOveel stukjes!') en schrikt van de kruimeltjes eromheen.

Dan toch maar de zetpil.

Snotterend en huilend geeft ze zich eraan over en gelukkig kan ik haar daarna opnieuw op schoot trekken voor een grote knuffel en tienduizend mooie voorleesverhaaltjes.

De minuten tikken voorbij totdat de pijnstillers beginnen te werken.

'Mam, het doet nog steeds zeer! Het werkt niet!'

Och hemel, magische knuffels zijn niet meer genoeg.

Toe nou, pil, werk!

En ineens knalt daar een besef naar binnen: dit gaat over.

Ja, dit gaat echt weer over.

In tegenstelling tot het hele vorige jaar waar we bij iedere huil-, schreeuw- , pijn- en paniekaanval niets anders konden dan haar verzekeren dat we er waren, dat we van haar houden, dat ze niet alleen was.
Het hele jaar hebben we haar er niet van kunnen verzekeren dat 'dit over zou gaan', want dat konden we niet beloven!
Het is nooit echt over.

De rest van haar leven moeten we op onze hoede blijven.

De rest van haar leven zal ze de effecten van de behandeling blijven voelen.

Hartcontroles.

Twijfelachtige puberteit.

Moeizaam moederschap.

En altijd op de achtergrond de drukkende angst voor een verkeerd gedeelde cel.

Maar nu

Dit pijntje,

Dit verdriet.

Met een extra grote knuffel vertrouw ik haar toe:

"Hou vol, meiske. Dit gaat weer over.

Dat beloof ik je."

Mijn moederhart juicht bij deze ware belofte.

De pil begint te werken.

En Ilva ontspant.

Nou wij nog.

 

Loos

Daar was laatst een wiefke loos

Die wou gaan eten

Die wou gaan douchen

Daar was laatst een meisje loos

Sonde eruit en dat is grandioos!

Heel even denk ik weg te komen met slechts het plaatsen van de veelzeggende foto die ik gisteren op mijn telefoontje vond. Stelt een welbespraakte collega immers niet zeer terecht dat een foto soms meer zegt dan duizend woorden?
Dit in eerste instantie omdat zij de foto van Ilva in de koets zo verhalend vond dat er wat haar betreft geen omschrijving meer bij hoefde over de wensdag. Nu snappen wij elkaar erg goed en kan ik me voorstellen dat ze bij het zien van de foto al bijna in kan vullen wat ik erover zou kunnen schrijven. Het heeft zo zijn voordelen om liefde voor taal te delen.
Toch denk ik dat er nog wel een woordje aan gewijd zal worden.

Maar nu eerst iets anders.

We zijn los.

Loos.

Lijnloos

Sondeloos

Er is niets loos

Geen loze beloftes

Daar was laatst een wolfje los!

Ik zit met een grijns in het lokaal van onze techniekjuf.

Luister naar de plannen aan de andere kant van de telefoon in 't ziekenhuis.

Wiefke is weer wat aangekomen.

Heeft geen medicijntjes meer nodig.

Heeft keurige, zo niet prachtige bloedwaardes die bewijzen dat de nare infectie van de afgelopen weken echt van boord gesprongen is.

'Nou,' stelt dokter Versluijs, 'dan lijkt dit me wel het moment om het snoertje eruit te trekken. Wat denk jij ervan, Ilva?'

Het idee vindt ze geweldig.

De uitvoering iets minder.

Maar luttele snuffels later voelt ze ineens de vrijheid in haar neus en keel

En gaat er direct een boterham met smeerkaas in.

Thuis wordt er gegiecheld, geproefd, geprobeerd. "Mammie, nu kan ik veel beter eten! En ik kan knuffelen en ieka's geven (onze familie-wangknuffels) en nu hoef ik geen supermelk en ik kan zwemmen en...ik kan douchen!"

Direct sleurt ze me mee naar boven, naar onze douche.
Badderen vindt ze prima, maar oh, die douche heeft ze zó lang moeten missen vanwege de stomme plakkers op haar smoeltje!
Bij het uitkleden, raak ik in de war: ik wil haar zakje losklippen; het zakje waarin het snoertje altijd opgerold zit als ze niet aan de pomp hangt.
Ik grijp een dankbare leegte.
Ilva ziet het

En grijnst.

"Nee, mama, die hoeft niet meer. En we hebben de fles supermelk daar lekker weggegooid."

Met overgave duikt ze de douchecabine in, wast haar haren, bespettert haar gezicht.

De vreugde is overweldigend.

Even later stop ik haar schoongewassen in bed. "Nou kan ik ook lekker op mijn andere wang liggen," klinkt het tevreden terwijl ze zich onder de dekens wurmt.

Lijnloos.

Wat een overwinning.

13 Definities online.

26 Verwante puzzelwoorden.

Niet nodig.

Wij weten wel wat dit woord voor ons betekent!

Aan 't lijntje

In mijn laatje bij mijn stoel ligt een sleutelhanger met een foto waarop ik op ietwat minder lieftallige wijze een collega 'omhels'. Deze foto is gemaakt in de Efteling gedurende één van onze schoolreisjes in de periode dat we beiden voor groep 7 stonden. Ik was nog niet op de hoogte van deze specifieke attractie en zij haalde me over, mededelend dat ik het ongetwijfeld nooit meer zou vergeten!
De attractie was Carnaval Festival.

En het liedje ben ik inderdaad nooit meer vergeten.

Laten we het erop houden dat we elkaar in de jaren daaropvolgend regelmatig liefdevol hebben getracht op de kast te krijgen. Een rode draad door onze samenwerking, een heerlijke traditie tot groot vermaak van onze leerlingen die er maar wat graag aan meewerkten.

Afgelopen week ben ik eindelijk weer teruggeweest in de Efteling, met grote dank aan Villa Pardoes die ons uitnodigde om even te komen ontspannen. Als buren van dit themapark werden we uiteraard voorzien van vrije toegang en zo hebben we rustig de tijd gehad onze trollen onder te dompelen in de visuele weergave van de vele sprookjes die ze kennen uit de boekjes.

Hun eerste Eftelvaring.

Overweldigend, de eerste dag, met een uitgebreide wandeling door het sprookjesbos ('Mam, op school zeggen ze dat het sprookjesbos niet bestaat, maar nu ben ik er! Dus het bestaat!') en een aantal betoverende ritjes.

De dagen daarna veelal gevuld met herhalende toverritjes met Ilva omdat het Thorben regelmatig even teveel werd. Niet helemaal eerlijk: onze troela was voorzien van rolstoel en trol moest het maar rooien op zijn eigen benen!

Maar toch.

Zaligheid.

Zelfs het weer leek wel betoverd, een minizomer temidden van de winter.

Alle loze momentjes gevuld met spel tussen alle kinderen van de overige huisjes in de villa. Impromtpu vriendschappen, nieuwe spelregels en een hele hoop warme wafels met slagroom.

Op het moment dat de trollen de Carnaval-rit ontdekten, heb ik toch maar een foto gemaakt en naar voornoemde collega gestuurd, wetende dat ze in haar vuistje zou lachen en ik het nog wel terug zou horen...even het lijntje weer uitgooien.

Eenmaal thuis weer terug in het stramien: Ilva controles in het ziekenhuis. Met alle mooie dagen bleef er niet zoveel tijd over om ons zorgen te maken (uiteraard het doel van Villa Pardoes), maar de feiten liegen er niet om: ineens een krankzinnig droge huid, gepaard met eczeem en kriebels, aanhoudende net-niet koorts, een eigenwijze oorontsteking die haar vijf dagen liet roepen om doekjes voor haar lekoor,  natte poep en een vervelend koppige hoest.

En de succesvolle rit naar huis, gevolgd door een spectaculaire overgeefsessie omdat ze eigenlijk toch wel wagenziek was geworden.

Laten we zeggen dat we de telefonische hulpdienst van het Prinses Maxima Centrum goed benut hebben.

Hoe dan ook, nu weer even de volledige APK: uit haar bloedbeeld blijkt dat ons wiefke inderdaad een infectie ergens onder de leden heeft. De gok is dat het op haar longen zit, aangezien de hoest weer erger wordt. De huidproblemen mogen toegeschreven worden aan het stoppen van de immuunonderdrukker en de darmpjes...tsja...daar zijn zoveel redenen voor te bedenken, inclusief het eerdere kuurtje dat ze op vakantie kreeg. Gezien de frequentie, gecombineerd met het bloedbeeld en de overige zaken, lijkt het de arts sterk dat dit transplantatieziekte is. Eerder denkt ze aan het resultaat van koortserig, kuurtjes en malaise.

Appelig, vond ze Ilva eruit zien.

Prachtig woord.

Appelig.

Maar ja, met dit alles verliest het wolfje wel gewicht en energie, dus ze blijft nog even aan de sonde. Ietwat teleurgesteld dat ze het lijntje nog niet kwijtraakt, snapt ze gelukkig wel dat dat het medicijn innemen en bijvoeden aanzienlijk makkelijker maakt.

Volgende week mag ze op herhaling bij de dok in de grote hoop dat haar temperatuur dan eindelijk gestabiliseerd is en de overige klachten aan het afnemen zijn. Mocht ze dan ook weer durven eten, dan gaat het snoertje er heel snel uit. Des te groter de kans dat ze dan namelijk ook weer meer gaat eten: geen te gemakkelijke achterdeur meer voor haar of voor ons!

Intussen kan ik op school geen stap meer doen of ik hoor het irritante Carnaval-deuntje achter mijn rug. Draai ik me om, dan staat daar mijn oh-zo onschuldige collega met een stevige grijns op haar gezicht.

Dat maakt me blij.

Ondanks de infectiedreiging voelen we wel dat Ilva nog steeds vooruit gaat en daarmee komt ruimte voor gekkigheid op het werk.

Gekkigheid die liefdevol afleidt van de zenuwen die zo graag gieren op de doktersdinsdagen.
Malligheid waar ik mijn collega dankbaar voor ben.

En die ze dubbel en dwars gaat terugkrijgen.

Want we zitten nu eenmaal op één lijn.

En die trekken we er voorlopig nog niet uit!