Indruk

Een vriendin komt langs een kunstwinkel waar mensen hun talenten kunnen ontplooien. In de etalage hangt een treffend schilderij van een wolf met een stoere elvenstrijdster. Direct maakt ze een foto en stuurt ons die toe. Helaas blijkt het schilderij al gereserveerd te zijn.

Dan bedenkt een andere vriendin dat het leuk zou zijn om hier een afdruk van te maken voor op een kussen. Briljant idee, maar nooit zonder toestemming van de artiest. Wat is er immers mooier dan horen dat je werk zo'n indruk achterlaat?

Ik besluit de winkel te bellen en leg kort uit wat de situatie is: onze eigen wolvenstrijdster en de indruk die dit schilderij op ons gemaakt heeft. Of we misschien eenmalig een print mogen maken?

'Oh! Excuses dat ik even stil val. Dit raakt me. Natuurlijk mag dat! De kunstenares heet Saskia. Zouden jullie haar ook willen ontmoeten?'

Nou, graag! Alleen is dat even wat lastiger te organiseren met een hernia, dus dat schuiven we even op. Diezelfde week krijgen we een mailtje met daarin een foto van aanzienlijk betere kwaliteit die we mogen gebruiken voor de afdruk.

En een telefoontje er achteraan.

Van de eigenaar van de organisatie.

Hij is lange tijd uit de roulatie geweest, ziek, en wil graag weer schilderen. Of hij misschien een schilderij mag maken van Ilva naast een wolf?

Of dat mág?
Hemeltje lief! We staan te juichen! Wat een bijzonder aandoenlijk aanbod en hoe blij zal ze daar niet mee zijn?
Thorben zou zoiets ook zeer waarderen en ik besluit de stoute schoenen aan te trekken: is er misschien een mogelijkheid om ook van onze beer een portret te schilderen? Onze tweeling-met-verschil-in-jaren wenst immers het liefste zoveel mogelijk samen te zijn. Daarin ligt hun ware magie.

Per direct volgt het antwoord: of we dan twee losse schilderijen willen of samen in één. Na enig overleg kiezen we toch voor dat laatste. Wie het schilderij uiteindelijk mag meenemen, mogen ze uitvechten als onderdeel van de erfenis! Tot die tijd zal dit werk bij ons hangen.

Aangezien stilzitten geen optie is voor de trollen, mogen we foto's van ze sturen. Net als we deze willen maken, valt het ons op dat ons wiefke weer erg bleek is.

En ja hoor: koorts.

Potver.

Natuurlijk op zaterdagavond.

Ik bel het ziekenhuis en terwijl we wachten op feedback controleer ik de vluchtkoffer en vul aan waar nodig. We staan direct weer op automatische piloot terwijl we de trollen voorbereiden op een mogelijke tocht naar Utrecht. David zal weer mee moeten, want ik kan ons meiske nog niet dragen. Hij ziet er zwaar tegenop.

Ik ook.

Thuisblijven is echt niks als je zieke hummel elders is.

Een uur later het telefoontje terug: ze hebben de omstandigheden besproken (Ilva's weerstand is stabiel, ze gaat ochtenden naar school en komt dus weer onder de mensen, wij zijn thuis ook verkouden) en ze hebben de indruk dat we hier met een virusje te maken hebben. Er is geen reden om haar op te nemen in het ziekenhuis omdat haar weerstand op peil is. Mocht er nu iets veranderen wat we niet vertrouwen, direct weer contact opnemen.

Even vallen we stil.

Zo gewend dat koorts automatisch ziekenhuis betekent.

Zo direct weer in de nood-stand.

Totaal verbijsterd vertellen we Ilva dat ze toch niet naar Utrecht hoeft. "Mag ik dan in jouw bed slapen, mama? Want zieke kindjes mogen toch bepalen?"

Uhhhh ja....doe maar...we zijn toch nog niet gewend aan dit nieuwe ritme. Laat haar dan in godensnaam maar naast David slapen zodat we haar goed in de gaten kunnen houden gedurende de nacht.

Ineens voelen we de opluchting. Ik race even snel langs de supermarkt en we nemen het ervan met lekkere hapjes en toetjes.
Feest!
Ilva heeft een griepje!

High five!
Ik ben nog nooit zo blij geweest met een ziek kind op de bank.

Na het weekend waarin de koorts inderdaad rustig afneemt, zit ik weer op school. Eén van de betrokken ouders die altijd even komt vragen hoe het thuis gaat, loopt langs. Ze kijkt eventjes naar mijn gezicht, ziet een glimlach en durft te vragen. Ik vertel giechelend over ons grieperige wolfje en ze snapt het: de pure vreugde om een gewoon virusje!  Het simpele uitzieken! Zalig!

Ineens staat ze in tranen. "Hoe jij dat altijd vertelt! Ik sta hier in tranen en jij zit hier te glimlachen! Ik zou het niet kunnen. Ik ben onder de indruk."

Ik ben het niet met haar eens. In mij leeft de overtuiging dat iedere ouder die hier doorheen moet, stáát voor zijn of haar kind. Je moet wel, er is geen keuze. Je doet het en merkt achteraf pas wat het met jezelf doet.

En ja, ongetwijfeld dat we onszelf nog tegenkomen zodra het besef landt dat we nu echt steeds dichterbij een stabiele situatie komen.
Maar ook daar komen we wel weer uit.
Want waar we ook zijn,

Wie we ook tegenkomen,

De wereld verrast ons steeds weer door zich van haar mooiste kant te laten zien.

Ik heb vertrouwen.