Gestel

"Beweeg het glas met behulp van je gedachten." De spreekster kijkt vol verwachting rond. In het midden van de zaal heeft ze een glas water neergezet.

Een toeschouwer steekt de hand op. Ze loopt naar voren en gaat voor het glas zitten. Aandachtig staart ze.
En staart.
En staart.
En er gebeurt niets.
Een beetje schaapachtig lachend, haalt de jongedame haar schouders op.

"Wacht, ik doe het wel voor." De spreekster loopt naar voren en pakt het glas water op om het op een andere plek neer te zetten.
Gegrinnik vanuit het publiek.
"In gedachten wilde ik het glas verplaatsen, dus stuurden mijn hersenen een signaal naar mijn spieren die hier voor zorgden."

Blozend gaat de jongedame weer zitten.

Jaren geleden zat ik in dat publiek en grinnikte net zo hard mee. Toch geloof ik dat er meer mogelijk is dan het aansturen van de spieren. Ik geloof heilig in de kracht van positieve gedachten. Die kracht vormt momenteel het vangnet om ons gezin heen, ons optimisme aangestuurd door de goede wensen van velen die als radiogolven hier versterkt worden.

Ilva voelt zich ook duidelijk beter als de mensen om haar hen haar bekrachtigen in plaats van haar laten weten hoe zielig ze is.
Ze is niet zielig.
Ze heeft botte pech met een fout gedeeld celletje en is nog altijd even eigenwijs en stuiterig.

Deze week zijn we heropgenomen in het PMC. Woensdag en donderdag heeft ze de ATG-behandeling gehad, een eiwit dat erop uit is om alle resterende T-cellen (de afweer) onderuit te halen. Het voordeel daarvan is dat het lijf niet direct gaat ageren tegen de donorcellen die op 5 oktober gegeven zullen worden. Het nadeel: aangezien het een eiwit is dat uit konijnen gewonnen wordt, wil er nogal eens een allergische reactie optreden.
Het is licht overdonderend om de reanimatieset klaar te zien liggen en te horen hoe de dokters er het eerste half uur bij blijven zitten in de kamer. Te verwachten reacties varieren van huiduitslag tot anafylactische shock.
En koorts. Die koorts komt sowieso, vertelt de vriendelijke arts ons. Daar ontkomen we gewoon niet aan, maar ook daar hebben ze trucs voor om die weer onder controle te krijgen. Ze weten namelijk nu exact waar de koorts vandaan komt, in tegenstelling tot wanneer zich een vage infectie aankondigt. Ze doen het immers zelf met die ATG.
Tsja.
Weinig keus.

Ilva valt vrijwel direct als een blok in slaap tijdens de kuur.
De vier uren die het middel nodig heeft om in te lopen, worden vooral slapend doorgebracht tot onze vreugde.
Geen shock, geen engigheid behalve wat verhoging.

Pas 's avonds doet de koorts zijn intrede en houdt dan ook direct flink huis. Binnen de kortste keren zitten we boven de 40 graden en als blijkt dat de paracetamol geheel niets verandert aan deze temperatuur, wordt direct de noodgreep gedaan naar prednisol en andere middelen die al klaar liggen als parachute voor deze kuur.
Dat werkt.
Binnen no time ligt troela alweer te ronken, aanzienlijk afgekoeld.
Dat we de volgende dag dit geintje nog een keer moeten herhalen, kan ik nu wel aan. De arts is heel duidelijk geweest in het verloop van de koorts: de eerste golf is door de ATG, de tweede golf door de stoffen die vrijkomen bij het kapotmaken van de T-cellen. Dat tweede zou dus op de tweede dag al een stuk minder moeten zijn omdat er dan eigenlijk al geen cellen meer over zijn.
Hij heeft gelijk: op een nare piek van 40.8 na, hebben we verder geen ellende meer en krabbelt het meiske zo snel op dat ze 's avonds alweer zit te giechelen en uit bed wil.

Mijn hemel, wat een gestel.

Ironisch dat terwijl haar vruchtbaarheid effectief om zeep geholpen wordt ik hier vreselijk ongesteld zit te wezen.
Doet er verder niets toe.
En toch.
Schrijn.

We hebben het geluk dat het aantal T-cellen laag genoeg is om maar twee dagen aan de ATG te hoeven. De twee dagen daarna kunnen we rusten.
Nou ja, relatieve rust, want er zwerven weerwolven door de kamer en we moeten spoken schieten. Tienduizend verhaaltjes worden voorgelezen en nagespeeld. De tablet komt er nauwelijks aan te pas en ons wolfje danst door de kamer alsof er geen -tig snoeren om haar heen krioelen. De kleipotjes zijn niet aan te rukken en net als ik denk dat ik er goed aan heb gedaan onze eigen reservevoorraad play-doh mee te nemen, kom ik erachter dat ook dat niet genoeg is voor een wiefke in isolatie!
Mijn boodschappenlijst moge duidelijk zijn als ik ga afwisselen met David.

Morgen begint de rest van de narigheid.
De arts is duidelijk: dit wordt niet grappig. Morfine ligt klaar en we moeten ons voorbereiden op ernstige slijmvliesproblemen waarbij de eerder MTX-kuur verbleekt.
Ow crap.
En die vond ik al zo heftig de tweede keer.
Maar goed, twee van de drie keren had ze daar nauwelijks last van dus wie weet...wie weet.
Toch ben ik stiknerveus.
Met wiefje nog even herfstlucht snuiven voor het ziekenhuis voordat ze mogelijkerwijze weer dagen lang van slag is.

Het wordt niet leuk.
Maar het gaat over.
De arts is hier stellig in.

En dan...ja, dan wordt het 5 oktober en komen de nieuwe motortjes haar lijf binnen. Ik heb daar vertrouwen in, maar tussen wat mijn hoofd gelooft en wat mijn maag voelt, is een grote discrepantie. Deze wordt gebufferd door mijn hart die zijn uiterste best doet om te blijven stralen voor ons meiske. Gesprekken bij de wasmachine in het ziekenhuis helpen ook niet. Kinderen met schimmels in hun hersenen waardoor de leukemie ineens bijzaak is geworden, stamcellen die mogelijkerwijze na de transplantatie bezig zijn om de darmen aan te vallen. Mijn maag slaat op slot en mijn hart knijpt even samen. Oh, we weten in wat voor traject we zitten. We weten van de risico's, maar we willen het nog even niet voelen.
Want dan gaan we onderuit.
En dat kan nu gewoon niet.

Dus zet ik weer een mondkapje op, schoon de handen met alcohol en loop met een glimlach de kamer in. Mijn mond kan ze niet zien, maar mijn ogen wel.
Eat your heart out, Tyra Banks.

De eerste kaarten komen al binnen. Ilva straalt bij de onthullingen. Ze voelt de kracht van al die mensen om ons heen door de kaarten heen.Ze sterken haar gestel.

Lang geleden speelde ik eens een verhaal uit in ons rollenspel waarbij de helden de trap op lopen vanuit een tombe en een mestkever de zon denken te zien voortrollen over de horizon.

Zo voelt het nu ook.
We zien al een mogelijk einde van deze narigheid aan de horizon.
Maar ook al zit er nog een hoop schijt voor
daarachter schijnt toch maar mooi de zon!

Zaterdagzaligheid

Thorben heeft de nachten afgeteld tot deze dag: hij mag voor het eerst met me mee naar de mineralenbeurs. Ik herken de zenuwen, het blije gegiechel en de anticipatie, want ook ik herinner me die eerste keer met mijn vadertje, destijds nog in de Houtrusthallen.
Ons menneke heeft er op school al over verteld en straalt als ik voorstel om maandag wat van zijn vondsten mee te nemen om te laten zien.

Alsof hij het al duizend keer heeft gedaan, geeft beer zijn jas af bij de garderobe en gaan we op jacht. Binnen de kortste keren heeft hij zijn schatten al bij elkaar en ook Ilva wordt niet vergeten: we kopen een ketting die we nog een bewaren tot haar verjaardag en een prachtig rozekwarts hart naast de bak met trommelsteentjes waar beide trollen nog veel plezier van gaan hebben.

Thuis wordt er gekird, bewonderd en druk gespeeld met de nieuwe aanwinsten. Van de regen buiten heeft niemand last. Op een droog moment laten ze hun schatten bewonderen door Vriend.
Later op de dag gaat het stenenspel over in bordspelletjes en puzzels terwijl er door de familie luidkeels wordt meegezongen met de Plain White T's en Queen.

Eilandje van zaligheid in de chaos.

Ping pong

De tegelspreuk doet zich weer gelden: ons wiefke fiets weer vrolijk door het ziekenhuis na de ingrepen gisteren. De dokters vinden haar dan ook niet 'slecht genoeg' om nog te moeten blijven. Er is immers nog steeds geen plek op de isoleer en om nu een week in bed te blijven terwijl ze nog even thuis kan zijn, is dan ook weer zoiets.
Het afhandelen gaat weer ouderwets onhandig: het voorstel is om deze nacht nog in het Ronald McDonald huis door te brengen en dan pas morgenochtend naar huis te gaan omdat er geen plek meer is en er nieuwe patiënten binnenkomen.

Nu snap ik wat ze bedoelen met 'niet slecht genoeg'. Het gaat beter met ons wolfje dan met de kindjes die binnenkomen. Ik misgun hen de kamer niet, uiteraard. Het is al erg genoeg dat ze hier moeten zijn. Maar om nu een neutropeen kind dan maar even in een logeerhuis te stallen waar heel veel vreemde mensen komen waardoor dus haar gezondheid niet gewaarborgd kan worden...heel kort door de bocht.
Zeker als je bedenkt dat ze in isolatie had moeten liggen.
Wij gaan hier niet mee akkoord.
Stuur haar dan vandaag naar huis.


Hebben we het nog niet gehad over de 6-weken koffer...nu dus eerst naar een logeerhuis, dan naar huis en dan weer naar het ziekenhuis en pas een dag later naar de isolatiekamer.
Zucht.
Al het wassen, drogen en bergen kan weer opnieuw beginnen.

Ilva is een stuiterbal.
Geen pingpongbal.

To be continued.

Addendum:
Ilva komt vanavond gewoon naar huis.
Niks nie bacterieën vangen in een vreemd huis.
Gewoon daar waar het goed toeven is.

Ondanks het feit dat ze ongetwijfeld hebben gedacht 'morgen gesprek, dus nog een nacht hier, maar oh jee geen kamer vrij', ben ik verbijsterd over de wanbeslissing om een neutropeen meisje naar een vreemde omgeving met veel mensen te sturen.
Hier is het laatste woord nog niet over gesproken.
Ook al was de bedoeling goed, aan de communicatie dient ernstig geschaafd te worden!

Addendum II:
Stomverbaasde arts donderdagochtend toen ze hoorde dat David de avond tevoren naar huis was gegaan met Ilva en nu speciaal terug was gekomen voor het gesprek. 'Oh, hadden mijn collega's dan niet gezegd dat dit net zo goed telefonisch kon?'

ZUCHT.

Nog even over die communicatiecursus...

Rebel with a Cause

Deze ochtend veel te vroeg gaat heel zachtjes mijn wekker af. Ik slaap dan ook voor de verandering even zonder oordopjes om het geluid uit te zetten voordat het luider wordt. Ik wil niet dat Thorben, die naast me slaapt, wakker wordt van het melodietje.

Het lukt wonderwel en binnen de kortste keren sta ik klaar om te vertrekken, trol veilig achterlatend in de handen van een lieve, welwillende vriendin die me inwrijft dat ze me dit vroege tijdstip potdorie niet kan inwrijven omdat het zo broodnoodzakelijk is.

Zo'n twee uur later arriveer ik in 't Utrechtse PMC. Het zonnetje piept nog maar net boven de horizon uit, maar David en Ilva zijn ook al wakker. Wiefke zal immers zo al opgehaald worden. Ik ben blij dat ik gegaan ben: ze wil het allerliefste dat ik nog even tegen haar aan kom liggen, zeker tijdens de tocht naar het WKZ waar de handelingen plaats zullen vinden.

Dus knuffelen we terwijl we door de gangen worden gereden en mag David er achteraan lopen. Ons meiske is goed voorbereid en ze vindt het dan ook geen punt dat ik haar neerleg op de operatietafel. Fijn dat ik dat ook lekker zelf mag doen van het personeel! Haar ogen kunnen niet goed tegen het schelle licht en ze doet ze alvast dicht. Ik vraag of ze een handje op haar hoofd wil zodat ze weet dat ik er nog ben.
Ja, da's wel fijn.
En twee zuchten later is ze al weg.
Het voltallige personeel knippert met de ogen.
Het ging zo vlot! Zo lekker rustig! Zo kalm zien ze de kindjes normaal niet gaan klaarliggen! De maatschappelijk werkster die er bij staat om vooral mij te ondersteunen, kijkt me stralend aan. "Wat een rust tussen jullie!"

Ik straal net zo hard terug. Want ik weet dat ons wolfje loopt op vertrouwen. Dankzij gedegen voorbereidingen weet ze wat ze kan verwachten en vermindert de angst aanzienlijk.
Ze heeft ook gewoon ontzettend veel inzicht en wilskracht.

Die wilskracht blijkt maar weer later op de dag: alle handelingen gaan volgens protocol en anderhalf uur later is Ilva de trotse eigenaar van een Hickmann lijn aan de linkerkant. De PAC aan de rechterkant van haar borst is blijven zitten. Dat ding is blijkbaar lastig te plaatsen en de Hickmann mag er weer uit na dit heftige hoofdstuk. Dan kunnen ze tenminste nog eenvoudig transfusies toedienen waar nodig.

De rechtereierstok is in bewaring gegeven van het Radboud ziekenhuis te Nijmegen, alwaar deze braaf zal liggen te wachten tot Ilva er gebruik van wenst te maken.

Wiefke zelf wordt in eerste instantie wat ontdaan wakker: het brandt bij haar blaas! Men was even vergeten te melden dat ze ook een katheter zou krijgen. Had ik dat geweten, dan hadden we ook dat voorbereid en was ze niet zo van het gevoel geschrokken achteraf.

Leerpuntje.

Terug op de kamer herstelt ze snel. Ze voelt zich ongemakkelijk met alle snoeren en pleisters, maar verhaaltjes vertellen mag ik wel en of ik ook even wat spelletjes met haar wil spelen.
Na nog een extra grote middagdut, zie ik ons eigenwijze wiefke weer helemaal terug. Er wordt gegiecheld, gepraat en ze vult voor het gemak even 'Repelsteeltje'aan met diverse kritische noten.

Want eigenlijk vindt ze het helemaaaaal geen leuke koning die zomaar een meisje opsluit om goud te spinnen! "Als ik dat was, mama, nou, dan sloeg ik de deur gewoon kapot! En als dat gemene mannetje kwam, dan liet ik hem mijn stinksokken ruiken en rentie heel hard weg!"

Koning noch Repelsteeltje zullen ooit een kans bij haar maken.

Ons wolfje weet heel goed hoe ze haar leven in wil richten.
En 'volgzaam' staat niet op het uithangbord.

Eenmaal thuis vertel ik Thorben dat hij met me meemag naar de mineralenbeurs dit weekend. Hij straalt: "Mam! Dan ga ik kristallen kopen! En voor Ilva, anders vind ik het niet eerlijk."

Och, wie heeft er nog een sprookje uit een boekje nodig met zulke trollen?
Heroïsch en rechtvaardig.

Dapper en allerliefst.
Eigenwijs en dondersteen.

Misschien komen ze nog wel in een verhaal terecht met zijn tweetjes.
En ze leefden nog LANG, gelukkig en gezond!

Incasseren

"Maar mama, jij moet met me mee!"

Niets ten nadele van haar geliefde vader, zodra er nieuwe dingen in het spel zijn, heeft ons wiefke me er graag bij. Mijn rug is echter niet in staat haar te tillen en met een ingreep of twee waarna ze zich niet fijn zal voelen, zal tillen de hoofdmoot zijn. Ik leg het nog eens uit, vertel dat ik zielsveel van haar houd en dat ik er morgen ben voor- en na het doktersdutje.

Ik krijg een megagrote knuffel. "Dag, mama! Dag, Thorben!" Ineens stuitert ze de stoep op, zenuwen verstopt in hyper. Giechelend kruipt ze op papa's schoot in de taxi. Thorben mag van zijn juf wat later op school komen en wuift het tweetal samen met mij uit.

Ze heeft al zo'n hoop te incasseren, het minste wat we kunnen doen, is de overgangen zo vloeiend mogelijk laten verlopen. En dus praten we de afgelopen dagen iedere dag over een onderdeeltje van het komende traject. Ze snapt dat er mondkapjes op gaan en geniet van het feit dat zij dat in de isolatie niet hoeft. Ze weet dat er behalve een nieuw aanprikpunt ook een goed stukje van haar wordt 'gered' van de sterke medicijnen en dat de dokters dat goed gaan bewaren voor later, voor als ze aan kinderen denkt. Wiefke begrijpt ook dat dit verblijf wel zo lang gaat duren als de hele zomervakantie die we net achter de rug hebben.

Er wordt een hoop geknikt en herhaald wanneer we controleren of ze het begrepen heeft. Wat ze in ieder geval heel goed onthouden heeft, is dat ik bij haar ben op haar verjaardag en dat de meeste mensen die in de gelegenheid zijn om te feliciteren achter glas zullen moeten blijven. Dat er zeker cadeautjes zullen zijn; slingers en ballonnen.
Want dat heb ik gecontroleerd: dat mag in de isoleer!

Op die manier wordt het niet zozeer aftellen tot ze weer naar huis mag, maar aftellen naar haar verjaardag en dat maakt het geheel weer een stuk behapbaarder.

Ook Thorben krijgt een hoop voor de kiezen. Waar hij gewoon lekker gezond ruzie zou moeten kunnen maken met zijn zus, is het constant 'voorzichtig, denk aan de blauwe plekken, rustig, geen schrikspelletjes, niet stoeien'.
Vriendjes mogen maar met mondjesmaat naar binnen en regelmatig wordt de pas gezet door Ilva, hetgeen hem belemmert in zijn mogelijkheden.
Wat is daar nou aan voor een gezonde knul?

Onze verhuizing naar dit nieuwe straatje is in vele opzichten zeer gezond voor hem. Zijn buurvriend is van dezelfde leeftijd en samen maken ze de straat onveilig.

Gierend van pret op de fiets, hazelnootjes rapend, elventuintjes creërend en lekker vechtspelletjes doend met zwaardjes en pistolen.

Heerlijk.

Tijdens de hele voorbereiding van dit lange traject hebben we ook Thorben uitgelegd dat we het heel fijn zouden vinden als ze samen nog even lekker lol hebben voordat ze elkaar heel lang niet kunnen zien. Als rechtgeaard kortetermijndenker heeft hij daar veel moeite mee: veel liever wil hij nou eindelijk eens alleen met Vriend spelen zodat hij niet steeds rekening hoeft te houden met Ilva.

Oh mannetje, ik snap je zo goed.
Ik herinner me de spelletjesavonden thuis en het moment dat mijn jongste broer mee mocht gaan doen, ook al snapte hij de spelregels nog niet helemaal. Het irriteerde me mateloos dat het spel daardoor werd opgehouden, maar moeder hield voet bij stuk: hij zou meedoen, of ik het nou leuk vond of niet.

Dat stukje had ik dus iets minder sterk willen laten aankomen bij onze trol.

Helaas besloot het universum even anders.
En ben ik in dezelfde valkuil gevallen: Ilva moest van mij meedoen, want zodadelijk zou ze dat heel lang niet kunnen.

Ons mannetje zucht en steunt, maar Ilva mag toch maar wel meedoen.
Hij plukt zelfs bloempjes voor haar en laat haar de elventuin bepalen.
Dat beertje is ongelooflijk.

Daags voor de Grote Ziekenhuisgang viert een geliefd stel hun huwelijk. Het terrein komt ons bekend voor: we zijn er zelf 16 jaar geleden getrouwd. Aangezien de koffer al gepakt is en Ilva al voorbereid, kan ik even langswippen voor de broodnodige felicitaties. Als mijn telefoon doorgeeft dat wiefkes temperatuur ineens stijgt, krijg ik het toch te kwaad en vertrek weer snel naar huis, waar een paar uur later de temperatuur weer heel normaal doet.

Vandaag blijkt ook waar de piek ineens vandaan kwam: haar Hb is weer eens onder het juiste niveau gezakt.

Hier en daar krijgen David en ik nogal eens de vraag hoe het eigenlijk met ons huwelijk staat na al die jaren en in deze crisis. Gelukkig werken we enorm goed samen als team en doet het af en toe vermoeide gesnauw niets af aan de liefde die nog steeds tuimelt.

Ja, we hebben wat te incasseren samen, maar ook alleen: de komende zes-of-meer weken zullen we elkaar immers nauwelijks kunnen vasthouden. We gaan de ziekenhuisdiensten afwisselen zodat beide trollen hun deel van de ouders krijgen. Tot gisteren durf ik eigenlijk niet de tijd te nemen om er even bij stil te staan wat dat betekent voor ons.
Da's een verdomd lange tijd in een half-leeg bed.
Weer even slikken.
En doorgaan.

Daafje kan er de lol van inzien en appt me:

"En? Hoe gaat het met jullie huwelijk?"

"Hmm nou, gaat wel."

"En de communicatie daarin?"

"Jaa, nou best soepel hoor. Door de whatsapp web dan."

Mijn redder in nood.

We kunnen dit.
Gewoon even een LAT-relatie onderhouden.

En dan lekker samen de knusse dagen door.

Want wij zijn niet zo bang voor donker en koud.
Dat geeft alleen maar een beter excuus voor een kaarsje en een deken.
En heel veel knuffels.

Kleine wasjes, grote wasjes

Voorbereidingen voor het lange ziekenhuisverblijf.
Richtlijn, of liever gezegd strrrrrenge regel: elke dag schone kleren met korte mouwen.

Heb dus alle lades leeggetrokken en alle kortmouwige kleertjes geteld. Snel diverse kledingwinkels nog overvallen op zoek naar de laatste zomerjurkjes en nachtponnen. Fijn als alle schappen vol liggen met het herfstassortiment.
In 't lang.
Zucht.

Gelukkig is er altijd nog het rek 'afgeprijsd' en ik krijg er toch nog een tas mee vol.
Daarna moet alles nog gewassen worden en dan snel in een afgesloten zak zodra het droog is.
De kans op bacillen minimaliseren.
Daar ter plekke wordt de zak dan geopend in de sluis en mogen alleen de kleertjes mee de isolatiekamer in.

Was na was tuimelt er rond in de machine. Ineens hangen de waslijnen weer vól met roze kleertjes.
Net als 5 jaar geleden.
Als het resultaat net zo mooi is als toen, ben ik een dik tevreden mens

Thunderbirds are go

De meerdaagse chemo zit er weer op en we bewegen ons door de transfusieweken. Om de haverklap dalen Ilva's bloedwaardes zo snel dat het lab dubbel controleert voordat ze het geloven. We wachten op de uitnodiging voor de 3-keer-per-week chemo die hier altijd op volgt, maar dat blijkt anders: nu troela in remissie is, is dat niet nodig en gaan we per direct door naar het stamceltraject.

Slik.

Oh.
Um.
Wanneer dan?

'Nou, volgende week.'

ARGH!

Moeten we niet wachten tot haar waardes weer een beetje stabiel zijn?

'Nee hoor. We gaan toch eerst de Hickmann plaatsen, even een longspoeling doen, meteen stukje eierstok preserveren.'

Wowwww daar gaan we dan. We moeten een enorme koffer gaan inpakken want ons wiefke gaat zeker zes weken in isolatie. Snel zoeken we naar de beste manier om haar favoriete knuffels zo te wassen dat ze niet onherkenbaar de wasmachine uitkomen. Ik heb ook mijn twijfels over de toegankelijkheid van spelletjes en knutselzooi voor de isolatiekamer. Internetwinkels for the win: vandaag reeds een pakket binnengekregen met een schoon, nieuw kwartet, wat leuke denkspelletjes en een heel spannend spokenspel waarbij ze in de donkere kamer spoken kan schieten.
Van 't weekend de Action even overvallen voor nieuwe stiften en een kilo stickers en dan nog uitvinden of klei is toegestaan als we haar elke dag een nieuw potje geven.

Haar lievelingsplaymobiel kan ik wel een badje geven.

Ineens vraag ik me af of ze misschien ook elke dag schone kleren aanmoet.
Of haar lievelingsboekjes wel mee mogen. Die kan ik immers niet wassen.

Zoveel vragen ineens nu het moment daar is.

Morgen de telefoon maar weer pakken.

Zenuwen gieren door het huis. We bereiden de trollen voor door iedere dag iets met ze te bespreken. Zo is het vandaag het onderwerp 'mondkapjes'. Ilva zal moeten wennen aan het feit dat iedereen die bij haar komt, inclusief wij, een mondkapje draagt. Zoentjes zullen even moeten wachten. Ze snapt de noodzaak wel, kan het heel goed verwoorden naar Thorben toe, maar ik vermoed dat ze de impact pas voelt op het moment zelf.

Ook haar verjaardag zal in het ziekenhuis gevierd worden. We hebben geen idee hoe ze zich op die dag voelt, maar we gaan er voor het gemak van uit dat ze er wel iets van meekrijgt.
Dus worden er cadeaus geregeld, een taart afgesproken (oh oeps, mag er wel een taart naar binnen? Ook op de vragenlijst!). Wiefke wenst ook slingers en heel grote ballonnen.

Ik waarschuw haar alvast dat ik ook moet vragen of die wel mogen.

Ze knikt, ons wijsneusje.

Morgen gaan we maar eens praten over wat er allemaal gaat gebeuren tijdens het doktersdutje. Als ze ditmaal wakker wordt, zal ze immers pijn kunnen voelen rond het nieuwe aanprikpunt en in haar buik. Daar willen we haar heel goed op voorbereiden om zoveel mogelijk schrik te voorkomen.

Lang leve de pijnstilling.

Ja, we zijn blij dat al deze mogelijkheden bestaan.

Ja, het is goed dat we niet lang hoeven te wachten.

Maar godallemachtig...wat een hoofdstuk gaan we in van een al ongelooflijk verhaal.

Het verhaal van een dapper meisje dat precies weet wat ze wil; van een familie die zich om haar heen vouwt als een lotusbloem en van een wereld die ons koestert in haar armen.

Tijd om spoken te gaan verjagen in het donker.

We gaan voor die wedergeboorte.

En zullen stralen in de zon.