Kleurenspel

We leven in de zomer. Zolang de temperaturen zich gedragen, spelen de trollen de hele dag buiten. Wordt het te warm, dan zitten we lekker binnen en zetten nog eens een mooi filmpje op of halen de spelletjes uit de kast onder het genot van een ventilator.

Thorben verzucht iedere keer dat hij toch zó tevreden is over onze tuin. 'Mam, er staan lekker veel planten bij elkaar. Daar word ik blij van. En je hebt overal kleuren. Zo is het écht mooi.'

Ik heb mijn best gedaan om te spelen met perkgoed en vaste planten om de gevleugelde vriendjes de keuze te geven. Dat lijkt wonderwel te lukken nu naast hommels ook bijen, vlinders en vanochtend waarempel een grote libelle hun weg naar onze tuin weten te vinden.

Een paar ochtenden geleden word ik wakker en weet even niet meer waar ik ben. Eventjes ben ik er van overtuigd dat ik in Nunspeet in mijn oude stapelbed lig.

Dan open ik mijn ogen en weet het weer.

En ben niet teleurgesteld.

Want ik ben thuis.

De tuin is een vreemde mix van planten nu ik nog op impuls afga en we nog niets in de vaste grond kunnen zetten. Sommige planten gaan al heel wat jaartjes met ons mee, zoals de lijsterbes die we zo'n 20 jaar geleden hebben ontvoerd uit Drenthe en de jasmijn die al 15 jaar geleden door moeki werd geschonken.

De lijsterbes is er eentje waar ik goede herinneringen aan heb: in Nunspeet zat ik in de meivakantie graag onder de geurende bloesem en verbaasde me in de zomervakantie over de reeds fel verkleurdende blaadjes.

Inmiddels weet ik dat dit te maken heeft met de temperaturen en eventuele droogte, maar toch lijkt het van de week ineens alsof een Fantasia Herfstelfje is langsgekomen met haar penseeltje als ik op enkele blaadjes een vleugje oranje tegenkom.

Heb ik voorgaande jaren gevochten tegen een hardnekkige lijsterbesschimmel (gewoon blaadjes blijven plukken die vreemde bruine plekken vertonen...het schijnt de enige manier te zijn. Gelukkig ben ik heel vasthoudend), nu lijkt een deel van de boom toch tijd te krijgen om op elegante wijze te verkleuren!

De nieuwe vlinderplant is ook een mooie: probeer ik de pot te verplaatsen, blijkt de wortel er al doorheen te zijn gegroeid, zo de gevallen aarde in. Dat ik de wortel kapottrek, stopt hem niet: weliswaar verleppen de stengels de eerste week, daarna komen ze keihard terug en groeien in een bochtje weer omhoog.

Binnenkort kunnen we zelfs weer de paarse pluimen verwelkomen!
Verlep en herstel.

Dat klinkt bekend.

Ik vind het mooi symbolisch.

Binnen maken we het ook bont: Ilva heeft ontdekt dat ze haar stokpoppetjes kan aankleden en ineens hebben haar tekeningen jurkjes aan en worden ze vrijwel geheel gekleurd, mogelijk geïnspireerd door Thorbens mozaïek-achtige kunstwerken waarmee hij zelfs zijn engste dieren toch heel aantrekkelijk weet te maken.

Zelf krijgt ze ook een kleurtje ondanks de liters zonnebrand die er tegenaan gaan: een heerlijk zonnekleur en -geurtje siert haar lijf. De pukkeltjes die om de haverklap de kop op steken, drukken we net zo hard weer de kop in met een spannend zalfje en het lijkt erop dat de uitgevallen haartjes reeds vervangen worden door een nieuwe, gezondere set. Mocht dat nou toch niet zo zijn, dan krijgen we gewoon een nieuw spannend zalfje erbij.
Hop.
We smeren gewoon door.

Wiefkes temperatuur blijft ook nog niet stabiel, hoewel er steeds meer tijd overheen gaat voordat ze weer zo'n aanval heeft. Vandaag na de grote warmtewisselingen van afgelopen week tikt ze de 38 graden weer aan. Vrolijk stuitert ze de dag door en gaat wat extra keertjes naar de wc.
Ik ook, dus dat verbaast me niet echt. Er gaat weer wat rond.

Ook de oogjes zijn ineens rood met gele randjes.

Thorben ook, dus ook dát is een virus waar we even doorheen moeten.

Waar we normaal niet echt zitten te wachten op iets besmettelijks, zijn we nu eerder opgelucht dat een ander in het huishouden het probleem eerder lijkt te hebben dan Ilva. Dat betekent dat het 'gewoon' iets in de lucht is en dat we er 'gewoon' even doorheen moeten.

We verschieten niet meer direct van kleur bij afwijkende temperaturen.

Want ons wiefke groeit en bloeit.

Ondanks infecties en gevoeligheid toch wintervast en zomerresistent.

Ons wolfje is duidelijk de sterkste in onze tuin!

Eerste keer

Vorig jaar zijn we in augustus verhuisd. Dat betekent dat we nu nog heel bewust bezig zijn met het eerste jaarrondje in ons geliefde nieuwe huisje. Ik had op sneeuw gehoopt afgelopen winter, maar de geweldige jaarwisseling met twee wakkere, blije trollen maakte dat alleszins goed.
Eerste keer, snap je.

Deze lente de eerste krokusjes en narcissen die we zelf gezet hadden, de eerste hommels en bijen kunnen voeden, het eerste zwembadje in de tuin, de eerste omslag naar 'mam, we gaan boven in mijn kamer spelen.'
Talloze geluksmomenten.

Ilva is zich zo mogelijk nog veel bewuster van al die momentjes. 'Mama, dit is de eerste keer dat ik mijn ijsje helemaal opeet!' Ze kijkt tevreden naar het lege stokje. Een ander moment is voor het eerst haar bordje vla helemaal op en van 't weekend zijn we voor het eerst in lange, lange tijd weer met zijn vieren in het zwembad geweest.

Het is dat er geen foto's gemaakt mogen worden in het bad, want de gezichten van de trollen waren goud waard.

Platinum.

Onbetaalbaar.

Trol die vergenoegd om zich heen kijkt en met een stem, dik van diepe blijdschap, verkondigt dat we nu dan toch eindelijk weer eens met zijn allen kunnen zwemmen.

Troela die er met een enthousiaste kreet achter komt dat ze in die anderhalf jaar flink gegroeid is en ineens kan staan in het oefenbadje.

We hadden er wel de hele dag kunnen blijven hangen.

Nu met de warme dagen is het slapen weer moeilijk.

Snappen we.

We proberen er niet te gefrustreerd over te doen.

Spelen de trollen om 8 uur nog buiten, komt er een buurtje langs die licht verbaasd kijkt naar de steppende kinders. "Dat jullie ze 's morgens het bed nog uitkrijgen!" Merkt ze op. "Mijn kinderen liggen echt om 7 uur al in bed en dan nog komen ze er niet uit."

Ik vraag haar hoe ze dat voor elkaar krijgt. Haar kinders zijn van dezelfde leeftijd en ik zou mijn avond ook wel weer eens terugwillen. Maar ja, het zit erin of niet. Ik kan Thorben er wel om 7 uur in leggen, maar dan slaapt hij om 10 uur nog niet.
En of we Ilva nu om 7 uur of om 9 uur in bed hebben, 's morgens staat ze weer vrolijk te stuiteren.

Ze heeft nog wat in te halen, namelijk.

Dit is haar eerste voluit-zomer sinds de ellende.

En of ze die ook zal benutten!

En dus loopt buurvrouw begrijpend knikkend door en steppen de trollen nog een rondje voordat ik ze naar binnen roep.

Vanavond weer een nieuw geintje, want Ilva mag nog even een slaapknuffel van het bovenste bed bij Thorben pakken en besluit dat ze daar eigenlijk wel wil slapen.

Broer vindt het best en Ilva duikt giechelend onder de deken. "Eerste keer mam, dat ik in de hoge mag slapen!"

Dat ze vervolgens om 10 uur nog niet slapen vanwege de warmte en heeeeel misschien vanwege wat laag vliegende knuffeldieren, was te verwachten.

Ik kan ook niet slapen.

En gelukkig zijn ze woensdag vrij. Kunnen ze even wat inhalen als de temperaturen weer wat normaler worden.

Dat ritme komt wel weer op orde. Thorbens schema hebben we nu wel zo'n beetje door zodat hij zich niet urenlang hoeft te frustreren in bed. Ilva heeft nog wat uit te zoeken met haar nachtmerries en logeerpartijtjes in het grote bed.

Komt goed.

Totdat we ook daar kunnen roepen: "Ilva! Je bent de hele week in je eigen bed gebleven! Dat is de eerste keer!"

Zweet

Het is warm dezer dagen.
We spenderen veel namiddagen in de speeltuin waar we soms ook ouders uit de buurt tegenkomen. Die kijken net zo tevreden als ik naar ons wiefke die vrolijk ronddartelt.
Ze kennen het verhaal.

Regelmatig vraagt iemand me hoe we door hadden dat Ilva ernstig ziek was. Meestal vertel ik over de heftige koortsaanval die maar niet over ging en hoe we rond Oud en Nieuw bij de eerste hulp belandden met puntbloedinkjes over haar lijf (en weer weggestuurd werden).
Wat ik wel eens vergeet, is dat het veel eerder begon: heftig nachtzweten. Dusdanig heftig dat we op een gegeven moment 's nachts het beddengoed moesten verschonen. Meestal kwam ze dan hevig huilend naar beneden waarbij ze ook nog klaagde over pijn in haar beentjes.
We konden het allemaal niet plaatsen destijds.
Thorben had ook een periode van zweet gehad en kinderen groeien, dus groeipijntjes?

Pas later vielen alle stukjes op hun plek. Nachtzweten is een bekend verschijnsel bij acute leukemie, evenals pijn in de benen. Blijkbaar verstoppen de verhoogde concentraties leukocyten de kanalen of iets dergelijks.

Toen we eenmaal wel serieus genomen werden dankzij onze extreem alerte huisarts, zaten we binnen no-time in het kinderziekenhuis alwaar de verpleegkundige me heel lief meenam naar de dienstdoende arts met de woorden: 'Hier is een moeder die zich inmiddels met klotsende oksels staat af te vragen wat er met haar kind aan de hand is.'

Ik nam haar die woorden niet in dank af.
Niet dat ik niet helemaal kapot ging van binnen, maar deze woorden hielpen me nou net niet in het grote Overeind Blijven Voor Ilva.

Dat overeind blijven is nog wel een dingetje geweest het afgelopen jaar. Met enorme steun en hulp uit alle hoeken en gaten van de wereld hebben we ons door de grootste crisis heengeslagen en proberen nu net te doen alsof de wereld weer normaal is.

Dat we nog op scherp staan, blijkt steeds weer. Zeker nu er andere doodserieuze zaken spelen die ons zeer raken, is het lastig om de flow vast te houden die we net gevonden hadden. Dus wordt er toch stiekem steeds gecontroleerd of Ilva's temperatuur wel okay is, of ze op gewicht blijft, of er geen geheimzinnige bloedinkjes optreden.

En dan ineens ligt Ilva weer te zweten.
Als een ottertje.
Ik voel het bloed uit mijn gezicht wegtrekken.
Allejezus, een natte kussensloop! Een nat knuffeldier! Snel voel ik onder de deken of het over haar hele lijf zit en ja: klam en nat.

GodverdePIEP!

Uiteraard ben ik me bewust van haar relatief warme kamertje.
Van stijgende temperaturen buiten.
Van alle troep die haar lijf nog probeert te verlaten.
Maar ze ZWEET!
En dus ga ik even kapot.

Onmiddellijk checken met andere ouders: ja, er zijn er die dit herkennen bij hun kind dat al jaren geleden schoon is verklaard. Ja, er zijn er ook die werkelijk niet snappen hoe dit kan.

En dus hangen we weer aan de lijn met het Prinses Maxima Centrum. Ik leg de situatie voor en hoop ergens dat ik teruggebeld word met de mededeling dat dit geen bloedtest waard is en dat ik me druk maak om niets.
Ik krijg echter direct een afspraak voor de volgende dag.

Hartstikke fijn. en lief en meedenkend.
En doodeng.
Want ze zetten er haast achter.

's Morgens probeer ik mijn hoofd bij mijn werk te houden. Dat lukt aardig met de maffe kinders op school, maar zodra de afspraaktijd dichterbij komt, krijg ik toch echt buikpijn. De directeur loopt langs, ook al bezweet. Ik verwijs hem naar het heerlijk koele technieklokaal waar het goed toeven is op deze drukkende dag.
Hij maakt er dankbaar gebruik van.

Ik moet zelf nog even wachten op verkoeling.
Het duurt maar voordat David me belt.
Blijkt dat de pieper die ze in het ziekenhuis meegeven aan mensen die moeten wachten, niet werkt.

Zucht.

Maar goed, een uur later dan gepland toch aan de lijn met David en de dokter. Die kijkt Ilva van top tot teen na en vraagt ons uit. De bloedwaardes worden bekeken en dan komt het eruit: die zijn in orde! Een prachtige Hb waarde van 8,1, trombocyten van 265 en ook de leukocyten gedragen zich en zijn netjes verdeeld over de verschillende soorten die er bestaan.

Ik vraag nog naar de trombo's, want die waarde is lager dan de vorige keer en daar zit dus echt wel een angst. De dokter grinnikt en geeft aan dat ze die vraag al verwachtte. Ze begint mijn nummertjesmanie te begrijpen en vertelt dat een normale waarde tussen de 150 en 350 ligt. Ja, dat schommelt.
Gut.

Blijken de waardes eens temeer dus beter dan verwacht, want de ontstekingswaardes zijn ook eindelijk terug naar normaal na maanden op een te hoog niveau!

Ik kan weer ademhalen.

Veeg het zweet van mijn voorhoofd.
Goden, wat is het warm vandaag!

In een roes glijdt de rest van de informatie langs: ja, die haaruitval moeten we in de gaten houden want het zou een transplantatie-effect kunnen zijn, maar aangezien er ook al haartjes onder groeien, zou dat nog chemo-uitval kunnen zijn. Nachtzweten kan ook gewoon nachtzweten zijn en zoals de dokter ons wiefke nu bekijkt, ziet ze een stralend, energiek, gezond meiske.

Oeh, zo blij.

En ineens ben ik moe.

Zo  moe.

Maar thuis heb ik twee stuiterkindjes die steeds minder beperkt worden door wat Ilva wel of niet kan.
En dus zetten we de bloemetjes lekker buiten.
Met zijn vieren.

Reislust

Het heeft even geduurd maar nu we vorige week succesvol naar Amersfoort op en neer zijn geweest, durven we het treingeintje wel weer vaker uit te halen, mits met voldoende rustdagen tussendoor. De trollen lijken zich opperbest te vermaken met een puzzelboekje en elkander zonder de coupé geheel en al op stelten te zetten. We bekijken dus alvast het weerbericht voor de week om te zien of we Artis en de grootouders weer eens kunnen bereiken.

Rustdagen plannen is wat lastiger: de trollen hebben hun schoolreisje op de vrijdag en eigenlijk willen we zondag al naar Artis. Is een zaterdag voldoende voor Ilva om bij te komen? Willen we haar überhaupt wel laten gaan? Ze hoest al dagen en juist vlak voor het schoolreisje is het dubbel zo erg.

Maar ja.

Schoolreisje.

Allereerste keer.

Ze giechelen nu al over het feit dat ze naar dezelfde lokatie gaan en elkaar mogelijk tegenkomen.

Snoepzakjes worden al gevuld en plannen gemaakt.
Thorben legt precies uit hoe zo'n schoolreisdag er nou uitziet en verhaalt van bussen en groepjes, water en snoepjes.
Ah, goed punt: zwempakken ook maar mee voor de zekerheid. Er is immers een waterspeeltuin en de temperatuur zou stijgen.

Ilva's temperatuur stijgt gelukkig niet mee: geen koorts. Juf heeft beloofd Ilva in haar groepje te houden.
Goed dan.
De tas wordt volgepropt met dropjes en zakdoekjes.

Ik haal diep adem.
En laat gaan.

Terwijl de uren voorbijglijden op school houd ik mijn telefoon nauwgezet in de gaten. Ik krijg mooie foto's van een Ilva in de bus, maar op de overige fotootjes van begeleiders zie ik slechts een sip wiefke voorbij komen!

Mijn hart gaat naar haar uit.

Is het teveel?
Teveel indrukken, teveel mensen, teveel hoesten?
De tijd kan me niet snel genoeg voorbijgaan.

Zodra ik kan, vlieg ik naar huis alwaar de trollen reeds op de bank hangen. Thorben heeft grote verhalen over alles wat hij ditmaal gedurfd heeft. Hij straalt zo hard dat de zon er om moet giechelen. Zijn snoepzakje is leeg ("Mam, ze wilden allemaal wat lekkers en ik zei nog HO nou! Wacht op je beurt! En dat deden ze!'...ons delertje), zijn hart is vol.
Ilva steekt er bleekjes bij af, letterlijk. Onder een dekentje hangt ze tegen de kussens aan, doodop. Zodra ik naast haar ga zitten, duikt ze tegen me aan. Ze wil niets vertellen, weet niet meer wat ze gedaan heeft. 

Ik wens even dat ik haar weer aan de borst kan nemen.
Even een slok mama-energie.
Ilva zucht diep en komt tot rust in mijn armen.
Ineens kan ze weer praten. Ze vond het bootje eng maar ze moest er wel op heen en weer. Er was wel iets leuk maar ze weet even niet meer wat.
Dan gaat ook het buikje weer aan en besteedt ze de rest van de avond met aanvullen wat ze aan voer gemist heeft. Het bedje is snel gevonden die avond en als een blok valt ze in slaap.

Die nacht vraag ik me af of dan nu de koorts gaat volgen.

's Morgens voel ik een zacht handje en een zoentje.

Een stralende Ilva die me komt vertellen over het spookhuis waar ze indurfde en over de gekke monsters die daar waren. Ze kruipt lekker naast me en voelt nog koel aan. Hoesten doet ze nauwelijks terwijl ze verder kwebbelt over alles wat haar de vorige dag is opgevallen.
Zaligheid.
De helende werking van kind mogen zijn.

Misschien gaat het wel gewoon lukken, morgen naar Artis.
Ze wil opa en oma zo graag zien.
Haar reislust is aangewakkerd.
Misschien is het wel precies wat ze nodig heeft om uit de verkoudheidsspiraal te stappen.
Ik ga maar alvast wat puzzelboekjes bij elkaar sprokkelen.
En laat gaan.