Weerste keer

De afgelopen jaren hebben ons weer heel wat 'eerste keren' opgeleverd, voornamelijk geassocieerd met het ziekenhuisgebeuren. In 't geheel niet allemaal negatief, want laten we wel wezen: als ik door mijn blogjes heen blader, kom ik daar heel wat kolder tegen die we anders nooit meegemaakt hadden.

Zodra een kind geboren wordt, is je jaar gevuld met eerste keren. Zo ook als je verhuist. Ons eerste jaar in 't nieuwe vlootje zit er al op en we zijn bezig aan een tweede, zeer tevreden ronde. Halloween is nog grootser gevierd dan vorig jaar nu de straat doorheeft dat het echt heel leuk is om samen te doen. De trollen hebben nog nachtmerries van het huis dat de eigen vestibule omgetoverd had tot waar spookhuis!
Steeds meer raken we gewend aan dat prachtige, grote raam dat door Thorben en Ilva ieder seizoen omgetoverd wordt tot een nieuw kunstwerk. Het wordt al normaler dat de katten door hun eigen luikje heen en weer sjezen om even te komen melden wat het weerbericht is. Het is nog steeds vreemd om te beseffen dat dit stulpje echt van ons is.
Een heerlijk gevoel.
Geborgen.

Nog steeds roepen de kinders regelmatig dat ze toch zó blij zijn om hier te wonen, ook al is het tegelijkertijd vreemd om eindelijk ons oude huis gesloopt te zien worden. Toepasselijk, het zieke huis gaat. Het nieuwe huis staat. Heel even heeft de gevel nog gestaan, met een dusdanig vreemde weerkaatsing in 't raam dat het leek dat onze oude kater daar nog voor het raam naar ons uit zat te kijken.
Misschien moest hij even zeker weten dat ook hij door mocht met zijn volgende leven.

Ook Ilva heeft haar volgende leven vol opgepakt. Ze stuitert op school, maakt speelafspraakjes en maakt op haar manier ook alles weer voor de eerste keer mee. Thorben is oertrots en zal geen kans voorbij laten gaan om haar te laten weten dat hij toch zo veel van haar houdt. Het liefste deelt hij al zijn ervaringen ook met haar en het is dan ook zijn grootste droom die uitkomt als we een telefoontje krijgen dat er plek is voor Ilva bij de zwemles.

Een week lang gaan de zenuwen tekeer in de lijfjes. Een week lang controleert Ilva of het echt waar is en vertelt Thorben haar alles wat hij nog weet van badje 1 -en dat is heel wat, geloof me- zodat ze goed voorbereid is en niet schrikt.

Dan is het moment daar: twéé sets zwemkleding en handdoeken in de tas. Even controleren bij de kassa of we welkom zijn en jawel: we mogen naar binnen. De zwemjuf komt nog even vragen of ons wiefke watervrees heeft.
Uhhh nee. Niet echt.
En inderdaad spettert ze er lekker op los en durft aan het einde van de les zelfs al helemaal onder water te verdwijnen, gevolgd door luid gekir van verbazing over haar eigen verrichtingen.

De juf komt nog even naar me toe: "Volgende keer graag een staartje in het haar of zo. Het is te lang en het hangt steeds in haar ogen."

Ik begin te stralen: "Te lang?? Ohhh dank u wel! We gaan wat verzinnen!"

De juf snapt de reactie niet helemaal. Heeft duidelijk het dossier niet gelezen.

Te lang.
Da's voor het eerst sinds twee jaar. 

In mijn hoofd en op facebook memories zie ik nog steeds een kaal koppetje. 

Het is inderdaad snel gegroeid sinds vorig jaar.
Wat een mooie eerste keer.
Dat er nog maar vele mogen volgen
En haar haren lekker door mogen groeien!

 

Ding Dong

The witch is dead!

Het grote bloedonderzoek van begin september heeft geen aanleiding gegeven voor tussentijdse paniekbelletjes en dus hebben we de geplande vrijdag rustig afgewacht. Eenmaal in het ziekenhuis, blijkt er toch echter een probleempje te zijn: ondanks alle telefoontjes en persoonlijk plannen van Den Agenda met de dokter, is ze er uiteindelijk vandaag toch niet!

Nog sterker: er lijkt volledig vergeten te zijn dat Ilva vandaag de bel mag luiden en haar kraal ontvangt…Er is niets geregeld.

Slordig.

Jammer.

We hadden onze vaste arts er graag bijgehad, maar uiteraard ga ik nu niets meer verzetten: onze troela rekent er volledig op dat het vandaag afgerond wordt!

Gelukkig worden we door een vriendelijke arts gewoon verder geholpen. Hij zorgt ervoor dat de bloemenkraal in een mooi doosje gepresenteerd wordt en ook de bel wordt naar binnen gereden op een sokkeltje met wielen. Het bloedonderzoek van vrijdag blijkt ook binnen alle reguliere parameters te vallen en dus is het zover:

Wiefke krijgt een bloemenkraal

Meiske krijgt een oorkonde.

Wolfje mag gaan luiden!

Oh jee, dat vindt ze toch wel eng. Grote Broer kruipt wel op de andere kant van de sokkel om haar te ondersteunen en ach, als ik haar dan vasthoud, dan durft ze wel.

TINGELING

gaat de bel.

Huppeldehuppel

gaat ons hart.

Nu is’t echt.

Klaar met behandelen.

Nog steeds schoon en sterk.

11 Maanden na de stamceltransplantatie.

Volgende controle? Over twee maanden, als we dat aandurven.

Ja hoor, gaan we gewoon doen. Mochten we ons zorgen maken, dan kunnen we toch altijd eerder terecht. Voor nu is’t gewoon even genieten van de immense bewegingsvrijheid die ons wiefke hiermee herwonnen heeft. Genieten van iedere dag dat we dingen kunnen doen die we zo lang hebben moeten laten; van elke worstelpartij waarbij we niet hoeven te waarschuwen voor poortjes en bloedgevaar.

Goh, we kunnen haar gaan leren fietsen!

Zwemleswachtlijst zou onderhand ook geslonken moeten zijn!

Speeltuinen, kinderfeestjes...hoppa!

En zo luiden we met een klaar geluid

Het engste hoofdstuk héél snel uit!