Bloednerveus

Het is een heerlijke zomervakantie. Eerdaags na onze eigen vlucht naar het bos is ook Vriend terug en kunnen de trollen weer lekker samen buiten spelen. Af en toe komen ze hier binnen, dan weer bij Vriend thuis.

30 Augustus is de dag van De Bloemenkraal en het luiden van de bel. Zo dichtbij en toch ben ik nerveus. Bij het verwijderen van de PAC is er ook groot bloedonderzoek gedaan en daar hebben we nog geen uitslag van gehoord. Ik ga er vanuit dat geen nieuws ook goed nieuws betekent, maar je weet maar nooit.

Dan ineens gehuil buiten en Thorben die driftig op het raam tikt. Ik kijk naar hem. Hij ziet bleek en maakt een stroom gebaar bij de neus, wijst dan naar achteren.

David en ik verslikken ons in adrenaline en stuiven naar buiten: Ilva heeft een flinke bloedneus! Zodra we haar bedolven hebben onder de tissues en op schoot hebben getrokken, komt het verhaal eruit: ze waren aan het spelen bij Vriend toen Ilva onderuit ging en met haar neus op de grond terecht kwam.

Een ongelukje.

Een echte kinderbloedneus.

Toch blijft het even spannend totdat we na een minuut voorzichtig het doekje wegnemen.

Het stroomt niet meer.

Het is gestold.

Onze ademhaling komt weer op gang.

De volgende dag zit ik in de tram op weg naar Ilva's eerste kinderfeestje. Ineens hoor ik haar schrikken. 'Mama! Bloed!' En ja hoor: het stroomt weer. Innerlijke vloeken passeren de revue terwijl ik de noodzakdoekjes tevoorschijn tover.
Zou het dan toch?
Of heeft ze gepulkt na het ongeluk gisteren?

Opnieuw stolt het bloed tijdig en ze komt de rest van het feestdagje goed door.

Nog een dag later...jawel: wéér gehuil buiten! Ilva heeft Thorbens elleboog tegen haar neus gekregen! Ze wordt er onderhand goed gaar van en wij ook!

"Mama, ik wol geen bloedneuzen meer! Dat smaakt niet lekker!"

Nee, snuffel, wij willen ook geen bloedneuzen meer. Thorben staat er bleekjes bij. Ook hem trekken we op schoot. Aangezien het bloeden snel stopt, bespreken we even de stand van zaken: ja, bloedneuzen komen ook bij gezonde kindjes voor, maar kijk eens, trollen: het stopt lekker snel! Ilva's bloed is nu weer sterk genoeg om dat soort ongelukjes zelf op te lossen.

Misschien schrikken we er voorlopig nog van, maar we hoeven er niet voor naar het ziekenhuis!

Serieus knikkende hoofdjes.

"Maar mama, moet ik dan nog wel terug naar het ziekenhuis?"

Alleen voor controles, knuffel. Een simpel vingerprikje. En op 30 augustus voor je echte bloemenkraal!

'Mam, is ze dan echt beter?' vraagt Thorben voorzichtig.

Ik knik. Ze is nu helemaal schoon, snuffel. We weten niet wat de toekomst brengt, maar op dit moment is haar lijf supersterk en blijven we keihard wensen dat het nooit meer terugkomt!

'Ilva, je bent echt beter!' herhaalt hij nog maar even, een blik van opluchting en verrassing in zijn ogen.

"Weet ik toch." reageert ze stoïcijns. "Dat kan ik voelen. Ik voel dat mijn bloed sterk is en goed kan vechten. Ik ben toch een wolf?"

En dat ben je.

Je hebt je vastgebeten in het leven.

En daar gaan we nu de vruchten van plukken.