Vieren

Ineens staat er een geliefde collega voor mijn neus met een cadeautasje. "She believed she could, so she did!" Staat erop geschreven in sierlijke letters. De inhoud: een regenboog aan chocolade.
Ze heeft onze blog gelezen over Ilva's vooruitgang en vindt dat je mijlpalen nu eenmaal moet vieren!
Ik ben meer dan ontroerd en laat nog net geen traantje.

We voelen het 'vieren' namelijk nog niet helemaal.

"Hey, gefeliciteerd! Gaat goed met Ilva, hè?"
Ja, we zijn weer een beslissend moment verder, maar we zijn er nog niet. Ja het gaat op dit moment goed, nee, dat kan elk moment omslaan en dus neemt het angstig afwachten nog niet echt af.

Terwijl de wereld om ons heen al staat te juichen om de zeer gewenste 99% en Ilva's vroege thuisgang, slaan wij ons heen door de liters medicatie verspreid door de hele dag, de buikjes die -ongetwijfeld mede daardoor- niet meewerken, een onverwachte weekendopname vanwege een koortspiek die niet te verklaren was, gevolgd door drie dagen ziekenhuis waarbij er gelukkig niets uit de bloedkweek kwam.

Dan zijn er de onrustige nachten van een wiefke dat regelmatig even niet meer weet waar ze nou slaapt en een manneke dat 's nachts op zoek gaat naar zijn zusje als ze weer eens stiekem bij David in bed is gekropen.

Hij weet het ook allemaal even niet meer.

Voor hetzelfde geld is ze immers weer met spoed naar het ziekenhuis.

Overdag is het zoeken naar wat Ilva's mond en buik aankunnen. Ze wil namelijk heel veel, maar bij het voorgeschoteld krijgen van de gewenste hapjes, slaat haar maag weer op slot. Er is namelijk aardig wat overgegeven afgelopen weekend in het ziekenhuis waarbij ook de sonde er weer uitschoot.

En dat maakt angstig.

Ook haar lippen zijn op dit moment te droog. Ze bladderen wat af en bij het pulken wil dat nog wel eens gaan bloeden. Gelukkig stelpt het bloeden relatief snel, waardoor ik weer hoop krijg dat het althans de goede kant uitgaat met haar bloedwaardes.

Allemaal verwachte bijwerkingen en logische gevolgen van een heel intensief traject.

Allemaal zaken waardoor het heel vreemd is om gefeliciteerd te worden terwijl wij alweer met de volgende enge stap bezig zijn: blijven de nieuwe cellen zich gedragen? Gaan ze niet te hard werken waardoor gezonde cellen de pineut worden? Gaan haar waardes nu gestaag groeien of zien we nog transfusies tegemoet? En wanneer mag ons sociale beest nou toch eindelijk weer eens naar school?

Medicijnen vergeten, is geen optie. Controledrang neemt de overhand als ik op school zit en stiekem bij elk alarm op mijn mobiel toch nog even een appje wil sturen om te vragen of het wel lukt met de spuitjes thuis.
Te idioot voor woorden, want David is extreem secuur met de aftekenlijsten en houdt ons meiske nauwlettend in de gaten om direct aan de bel te kunnen trekken bij de diverse alarmsignalen die ons te kennen zijn gegeven.

Wordt ze ineens vanmiddag wakker met gelig oogwit, direct bellen met het PMC, want misschien betekent dat nare dingen voor haar lever! Gelukkig blijkt het ook een mogelijke bijwerking van een medicijn te zijn en mogen we die vanavond en morgen aanpassen om te kijken of dat uitmaakt.
Fijn dat er niet noodzakelijkerwijze weer een weekend ziekenhuis tegenaan gaat

Maar de eetlust is ons alweer vergaan.

Felicitaties en blijdschap.

Terwijl we op onze tenen lopen.

Toch heeft ze gewoon gelijk, mijn collega. Ook al is er geen rustpunt op dit moment en moeten we gewoon doorstomen, toch hebben we een heel belangrijk moment bereikt en op onverwacht soepele wijze!
We hebben ons wiefke thuis.
We zijn weer met zijn vieren.

En dat mogen we vieren.

Stukje chocola?