Chaos

Dat heerlijke moment wanneer je je beseft dat je geen luiers meer hoeft in te pakken en dat een reserveset kleding eigenlijk ook min of meer overbodig is. Dat er net zo goed water gedronken wordt als appelsap en dat de trollen maar gewoon genoegen hebben te nemen met het eten dat ik in de tas heb gepropt. Dat een reispotje vervangen is door een sterke blaas en de aanwezigheid van een wc op strategische punten.

Ineens betekent 'tas inpakken voor een dagje uit' een broodtrommel, twee flessen water en wat boekjes of een tablet voor onderweg. Kind kan de was doen.

Danplots

Het reispotje moet mee want de kleine troela kan niet goed voelen wat er nu gebeurt in haar lijfje. Dan ook die extra broek er maar bij want anders wordt het wel erg oncomfortabel. De tablet gaat standaard in de tas want de ziekenhuisdagen zijn al zo lang. Het flesje water blijft. Gelukkig hebben ze daar ook appelsap. De XL-broodtrommel moet gevuld worden met de hapwaan van de dag, want nu ze geen prednisol meer slikt, is het risico op eetlustvermindering te groot. We willen voorkomen dat ze er geen zin meer in heeft, dus wordt er elke dag gecheckt waar nu de mond naar staat en vult de trommel zich met de enige echte chocopasta in miniverpakkingen, broodjes, crackers in twee smaken, fruitrepen, chocolade, druiven, tomaten en alles waar ze toevallig maar trek in denkt te hebben.
Ach, we gooien er nog wat croissantjes bij. Die eet ik wel op als zij niet wil. Waar is nu toch dat flesje gebleven? Ze sjouwt er eeuwig mee rond sinds ze een roze variant heeft! Wacht, eerst eventjes dat schoolmailtje nog sturen anders weten mensen niet dat ik morgen wat eerder weg ben. Wat was ik ook alweer aan het zoeken? Oh ja, flesje. Nee, laat maar. Die kan ik morgen wel inpakken. Ze heeft em nu nog nodig. Nu eerst even dat PGB gaan regelen.
Oh nee! Ham vergeten te kopen! En we hadden Thorben kibbeling belooft vandaag. Gelukkig moet ik nog eventjes een fietsslot voor hem kopen dus dan kom ik toch in de buurt van de supermarkt.

Fijn dat dat slot zo snel gevonden is. In de super even die ham scoren en als ik er toch sta, kan ik net zo goed wat extra bananenyoghurtjes halen. Die gaan er 's morgens goed in. Geen idee of we nog brood nodig hebben, eigenlijk. Even David bellen.
Ja, brood dus. Mooi. En melk. Oehhhh de chocolade die ze zo graag eet op dit moment! Nou hop, afrekenen en nog even marsepein scoren voor een verjaardagstaart.
Krijg nou de zenuwen, de winkel verkoopt die kleur marsepein niet meer. Gaan we anders oplossen. Fantasie-dierentuin dan maar. Thorben mag em dit jaar toch zelf versieren.

Yes! Brainwave! Makreel van de visboer! Lekkere vette vis. Laat ik dan meteen kibbeling kopen want die ben ik uiteraard vergeten in de supermarkt.

Trots kom ik thuis met een tas vol mogelijk snaaivoer om de kleine dame op energie te houden. Niet slecht gedaan met een vergiethoofd. Jammer dat thuis blijkt dat ik helemaal geen zelfrijzend bakmeel of pecannootjes meer heb, dus voorlopig wordt er helemaal niet gebakken. Ook jammer dat Thorben de kibbeling helemaal niet eet. Zullen de verjaarszenuwen wel zijn. Ik ga maar even diverse financiële papierzooi regelen en invullen terwijl David heel lief naar de supermarkt om de hoek gaat voor de vergeten boodschappen.

"Joh, bestel gewoon!" Ik hoor het diverse mensen zeggen en dat doen we ook. We vergeten alleen de helft van de tijd wat we ook alweer verder nodig hebben en staan er niet bij stil de kast even te controleren op aanwezige voorraad. Dat er nu tien pakken witte basterdsuiker staan, heeft dus niets te maken met megalomane bakplannen.

Dat bakken ga ik dan nu toch maar even doen, want morgen werk ik gewoon en heeft Thorben tussendoor nog even een logopedie afspraak voordat zijn eerste verjaarsvisite arriveert. Ook nog even tien keer heen en weer mailen met de financieel adviseur omdat ik blijkbaar toch steeds dingen vergeet aan te vinken in mijn documenten.
De man heeft engelachtig geduld.

En ik probeer het gewoon nog een keer. Hop, mail gestuurd, bakvorm opengesprongen en al het meel over het aanrecht. Vervolgens erachter komen dat Ilva vanavond helemaal geen taart meer mag eten want er moet een uur zitten tussen haar eten en haar avondmedicatie.
Crap. Niet bij stilgestaan. Die gaat heel teleurgesteld zijn.

Even checken of alles nu in orde is voor Thorbens verjaardag morgen: de cadeautjes zijn ingepakt terwijl David hem samen met Ilva van school ging halen. Traktaties staan klaar, appeltaart in de oven op de juiste temperatuur. Ennnn vergeten om de Ninjago taart bij de bakker voor trol te regelen. Verdorie. Nu maar hopen dat hij genoegen neemt met het lieveheersbeesttaartje waar hij de vorige keer ook op wees. Ik zal hem alvast voorbereiden.

David gooit de trollen in bad.

In de kamer is het een puinzooi. Morgen werken, dus nu even ruimen.
En beseffen dat met alles wat we ons herinneren, we evenveel vergeten.
Ik overzie de schade van vandaag: het valt mee.

Ik lees mijn blog terug.
Vraag me ineens af waarom ik dit schrijf.

Besef dat het niet is om troostwoorden of complimenten te vergaren. Het is meer de noodzaak om het even uit mijn hoofd te schrijven.

Nee, eigenlijk valt het niet mee, nog afgezien van het feit dat ik blijkbaar alvast een trommeltje heb klaargemaakt voor Ilva terwijl ze pas vrijdag in het ziekenhuis hoeft te zijn en dat ik al twee dagen mijn haren wil wassen en er toch niet aan toe kom.
Chaos.
En toch redelijk te overzien.
Ik ben althans 's morgens geen half uur meer bezig om voorzichtig Ilva's haartjes uit de klitten van de losgelaten strengen te bevrijden.
Er is namelijk niet zoveel meer over.

Heerlijk zacht bolletje.

Vrijdag ziekenhuis en dan horen of we door mogen voor het laatste blokje van vier pushes. Daarna volgt een hoofdstuk met korte ziekenhuisopnames, dus dat moet ik nog gaan regelen met school en opvang zodra daar duidelijkheid over is.
Maar morgen niet.
Morgen is van Thorben.
Morgen hoef ik helemaal niets te onthouden behalve zijn verjaardag.
En da's gelukkig helemaal niet moeilijk