Krachtbron

Thorben en Ilva.
Onze zielentweeling.
Hun neus staat altijd dezelfde kant uit. Kiest Thorben een blauwe ballon, dan wil Ilva er ook eentje. Gaat wiefke aan de bloemenyoghurt (vanilleyoghurt), dan lust broer ook wel een bakje. Snappen wij Ilva niet meer, dan vertaalt Thorben voor ons. Struikelt de beer over zijn voeten, dan komt zijn wolfje ons halen.

Vandaag worden we weer opgehaald voor een rondje chemo in Delft. Thorben krijgt de keuze of hij mee wil of niet. Hij besluit om vandaag maar eens thuis te blijven. Ik zie Ilva's gezicht betrekken. Even later loopt ze naar hem toe in de gang: "Thorben, maar ik wil zo graag dat je meegaat, anders ga ik je missen."

"Maar ik wil even niet vandaag..." Dan ziet hij haar gezicht en zucht. "Goed, goed, ik ga wel mee, meissie. Ik hou van je."

Ilva valt hem om de hals. "Als je meegaat, dan help je me zo goed. Ik ben zo blij op jou. Ik hou ook van jou."

De tranen schieten me alweer in de ogen. Wat staan ze samen sterk!

In het taxibusje spelen ze 'verkeersbordje spotten' en zodra we bij het ziekenhuis aankomen, scoren we een wagentje. Ze groeien alleen zo hard dat ze helemaal niet meer naast elkaar passen! Trol kijkt zwaar teleurgesteld als Ilva aangeeft dat het te strak zit. Wat moet hij nu?
We lossen het op door hem het wagentje te laten duwen. Ze duiken direct in hun spel: Ilva is de baby en Thorben de grote broer die haar rondrijdt.
Naar binnen en naar buiten.
Hij doet het zo goed, rijdt zo keurig met haar rond.

Thuis wisselen ze stickers uit.
Dan gaan ze los, giechelend en gierend.
Rennend rond de tafel
Beiden met een groot, rood hart op hun hand geplakt.
Oprechte liefde waar ze beiden kracht uit putten.
Voldoende om ons ook weer op te laden.