Tijdens een ontsnapwandelingetje hebben we wel eikeltjes geraapt, maar die mogen niet mee naar binnen. Vandaag mogen we langer los omdat het weekend is en er vrijwel geen hond in het gebouw loopt. Vertwijfeld kijk ik naar mijn herfstjas en dikke sokken. Dit weerbericht zag ik niet aankomen! Gelukkig heeft ons wiefke al haar jurkjes bij zich omdat ze binnen toch geen lange mouwen mag. Dan kan ik vandaag de legging eronder even laten zitten en trekken we gewoon de waterschoentjes aan in plaats van haar degelijke, herfststappers.
We verzinnen wel iets.
Volledig voorbereid op de herfst, is deze nazomer een waar cadeautje.
Gewandeld zal er worden.
In de zon!
Hier binnen roept Ilva vooral heel vaak dat ze het leuk vindt.
Niet verbazingwekkend als je bedenkt dat het personeel iedere laatste aardbei voor haar opsnort in de keuken en met liefde een extra ei kookt.
Ook niet zo gek als je de cadeaus ziet waarmee ze verblijd is op haar vijfde verjaardag.
' Een handje vol' noemt ze haar vijf jaren.
' Armen vol' noem ik haar presentjes waarmee nu iedere dag fanatiek gespeeld wordt.
Ze is platgeknuffeld door Thorben en heeft geen moment last gehad van de -tig snoeren die haar van de broodnodige stoffen voorzien.
Haar lach kaatst door de kamer en haar plezier weerkaatst in het gezicht van de dokters en verpleegkundigen die haar dagelijks controleren. Steeds weer wordt ons voorgespiegeld dat het nu wel zo'n beetje gaat komen en dat geloof ik ook echt wel, maar het komt maar niet.
Nog geen kapotte slijmvliezen.
Nog geen morfine.
En een gezonde eetlust.
"Hoe gaat ze naar buiten?" vraagt de verpleegkundige als we 's avonds worden losgekoppeld. Ik snap de vraag niet en knipper met mijn ogen, denkend dat we op de proef gesteld worden. Dus antwoord ik als braaf schoolmeisje: ' Mondkapje op, snel naar de lift waar we geen andere mensen mogen toelaten en direct door naar buiten.'
Ze knikt. "Ja, ja, da's goed, maar hoe gaat ze naar buiten? Ik bedoel, gaat ze lopen?"
Mijn eerste instinct is om te melden dat ze nog niet heeft leren vliegen, maar ineens snap ik hem: ze vraagt zich af of troela een rolstoel nodig heeft!
Hoe heerlijk dat dit zo'n ' ver van ons bed' opmerking is dat ik tijd nodig heb om haar vraag te verteren!
Tevreden schud ik van nee. 'Ze loopt niet, ze stuitert.'
Grinnikend vertrekt de verpleegkundige.
Dan vandaag het woord aan de dokter die een geweldig contact heeft weten op te bouwen met ons wolfje. Hij is de enige aan wie ze direct antwoord geeft en waar ze ook grapjes mee durft te maken.
Een geboren kinderarts.
Hij is ook de realist van het stel en heeft ons heel duidelijk gemaakt dat het morfinemoment echt gaat komen.
Vandaag hoor ik daar ineens een 'ach ja, ieder individu reageert anders...er zijn ook kinderen die er weinig last van krijgen' in zijn relaas.
Heyyyy, die had ik nog niet eerder van hem gehoord!
Stiekem gloort er hoop.
Zou het dan toch kunnen meevallen?
Ik durf er niet op te hopen. De afwachtende zenuwen blijven en ik bereid me toch maar voor op dat herfstmoment.
Maar intussen genieten we van iedere dag die haar zomerlach ons brengt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten