Gebrek

Op school is het rusteloos. Waar normaliter de tijd tussen Sint en kerstvakantie er eentje is van rust en genieten, merk ik samen met collega's dat de lontjes kort zijn. Kinderen en leerkrachten zijn moe.
Waarom dat dit jaar anders is dan anders, weten we niet. Had ik het niet ook van anderen gehoord, dan had ik het aan mijn eigen perceptie en gevoel geweten, gezien de uitzonderlijke situatie waarin we verkeren.

Dit rusteloze leidt ook tot een achterstand in kerstgevoel hier thuis. Ik ben blij dat de trollen zo genieten van de versieringen en iedere ochtend naar de adventkalender rennen, want bij mij wil het nog niet erg. Een creatieve World of Warcraftvriend bedenkt er ter plekke een prachtige term voor: 'September of the Soul', oftewel: de ziel loopt nog achter op de kalender.

Dat is precies hoe het voelt! Buiten is het nog te warm en het lijkt alsof alle tijd die we in het ziekenhuis hebben doorgebracht, nu pas ingehaald kan worden waardoor er geen knal meer klopt van onze tijdsbeleving.

De boom staat te stralen in onze kamer en de kerstpot is goed gevuld -hoewel die elke dag alweer leger wordt..., de trollen hebben schitterende kerststukjes gemaakt, alsmede een kerstkrans voor op de deur.

'Nu hebben we een echte kerstdeur!' Jubelt Thorben die zich zeer bewust is van hoe hij kerst wens te beleven.

Wat ongetwijfeld meespeelt, is dat Ilva rond deze tijd vorig jaar hoge koorts kreeg. Het kerstdiner bij familie konden we slechts met de helft van het gezin bezoeken. Onze traditionele Funny Farm bijeenkomst met vrienden werd kortgesloten door een noodbezoek aan het ziekenhuis. Gelukkig konden we daarna toch nog gezellig cakejes versieren met zijn allen, ondanks Ilva's aanhoudende koorts. Thorbens eerste kennismaking met Star Wars werd verstoord door wiefkes eerste, aanhoudende bloedneus waardoor David thuis een uur lang met een paniekend meisje op schoot zat en ik met een steen in mijn maag bij trol. Oud en nieuw was weer feest met diverse op en neertjes naar het ziekenhuis tot uiteindelijk op 3 januari de bijl viel.

Ik vermoed dat ik deze kerstdagen even moet overleven om weer adem te kunnen halen. De vrees ligt nog te sterk aan het oppervlakte, zeker als Ilva ineens weer badend in het zweet wakker wordt de afgelopen nachten. Ik weet dat dit diverse oorzaken kan hebben: bepaalde medicatie staat erom bekend en ook het feit dat per ongeluk de verwarming nog aanstond in haar kamer helpt ongetwijfeld mee in de zweetontwikkeling. Maar ja...zo begon het ook vorig jaar: een zwembad in haar bed en een meiske, huilend van de pijn in haar benen.

Dat laatste voelt ze nu gelukkig niet en afgelopen donderdag toont aan dat de rest van haar bloedwaardes heel mooi zijn, behalve een piek in leverwaarde en te hoge leukocyten. Die laatste doet mij ook schrikken. Waar zijn die cellen mee bezig in haar lijf? WELKE cellen zijn er bezig in haar lijf? De arts kan er in combinatie met haar stuiterability en de overige mooie waardes niet veel anders van maken dan dat we het even moeten afwachten omdat er nu simpelweg geen acties op kunnen ondernemen (en waarschijnlijk ook niet hoeven...de artsen zijn duidelijk een hoop rustiger dan wij).

We willen niets liever dan dat er dit jaar even echt gevierd kan worden, maar eerder om de enge te overkomen dan dat het echt als kerst voelt. De behoefte aan vrienden en familie is zeer groot zodat we de demonen kunnen verjagen.

Terwijl ik al vanaf de zomer cadeautjes aan het verzamelen ben voor de trollen en voor mijn lief, is er maar één geschenk waar ik dit jaar behoefte aan heb: een kerstvakantie waarin Ilva's vooruitgang merkbaar blijft. Een vakantie die leidt tot afbouwen van medicatie en opbouw van sociale contacten.
Een beetje rust voor iedereen.
Ademruimte.
Ook voor onze lieve familie en vrienden.

Ineens moet ik denken aan een droom van lang geleden waarin een heel naar personage mij probeert wijs te maken dat ik iets heel moois krijg. Ze laat een flesje voor me achter op de trap. Ik ben als de dood voor een valstrik en maak het flesje behoedzaam open.

Het is leeg.
Een ander persoon vraagt me of ik nu niet vreselijk teleurgesteld ben.
Ik ben echter opgelucht en ik word wakker met de volgende opmerking: 'Het gebrek aan iets engs is ook een geschenk.'

Die mag van mij onder de kerstboom.