Winkelfeest

Zodra David bij de arts zit, zet hij de telefoon op speaker zodat ik mee kan luisteren en vragen. Ik geniet hier thuis van het duidelijke plezier van de arts in het welzijn van Ilva. Op alle nare vragen kunnen we ontkennend antwoorden en dan komt het lang gewenste antwoord eruit: de mondkapjes mogen af! Ilva mag weer onder de mensen!

"Wat wil je nu het liefste, Ilva?" Vraagt de arts lief.

'Naar de winkel!' Roept wiefke vol enthousiasme. Tuurlijk, naar school ziet ze ook uit en roept regelmatig dat ze dan haar vriendjes weer kan zien, maar oh, de magie van de supermarkt hier om de hoek! Daar wil ze toch zo graag weer heen. Helpen met de boodschapjes, hapjes uitzoeken en gewoon genieten van het feit dat het kán.

En dus lopen we deze hele week iedere dag de Albert Heijn in om een vaag vergeten boodschapje. Een pakje kipfilet, een danoontje, ach, wat kan het schelen? En omdat het voor haar echt feest is, kiest ze elke dag zorgvuldig een andere outfit.

Vandaag gaat ze als heksenelfje met lange, roze cape en zwarte heksenhoed. In de supermarkt grinnikt een dame als Ilva langs komt wapperen. "Oh, wat ziet ze er mooi uit!" Verzucht ze tegen de manager die toevallig ook in dat schap staat.

Ik duik even naast ze en leg kort uit dat het nog veel, veel mooier is dan ze misschien denken: dat ons wiefke al vanaf het begin van het jaar vrijwel niets meer mag door de behandeling tegen leukemie, dat het nu eindelijk goed gaat en dat haar eerste wens was om de winkel door te mogen rennen.

Ze zijn geraakt.

De manager vraagt me met een grote grijns of ze dan misschien wat mag snoepen, want tsja, als dit zo'n feestmoment is, dan werkt hij daar graag aan mee!

Tuurlijk mag dat.

"Komt u zo maar even langs de klantenservice!" En weg is hij.

Ik handel de boodschapjes af met mijn feeërieke assistente en als we hebben afgerekend, lopen we naar de balie. Daar staat de manager al te wachten en even later komt er een lieve medewerkster met een pakketje naar Ilva toe. "Omdat wij het zo bijzonder vinden dat je hier zo graag heen wil."

Koekjes, dropjes, chocolaatjes, het kan niet op! Ons wiefke staart er naar met grote ogen en een dikke glimlach, drukt het pakket tegen de borst en fluistert een 'dank je wel'.
Ook op de fiets wil ze het cadeaupakket bij zich houden en pas thuis laat ze los.

Om te delen met haar grote broer.

Er gaan een hoop verhalen rond over de onpersoonlijke aanpak van de grote winkelketens. Ik ben blij dat wij het tegendeel ervaren.

Geen wonder dat ons wolfje er zo graag winkelt.

Zij had hun grote hart natuurlijk allang geroken.